မိုးေသာက္ခ်ိန္

《 ၂ 》

ေနာက္တစ္ေန႔ ေန႔ခင္းပိုင္း၌ အစားအစာႏွင့္ေရတို႔ကို အမိုးေပါက္မွ ႀကိဳးျဖင့္ထိန္း၍ လာခ်ေပးေလသည္။ အသံက ထ်န္းေရွာင့္ကိုယ္ေပၚ အိပ္ေပ်ာ္ေနခဲ့ေသာ မိန္းကေလးကို လန္႔ႏိုးသြားေစသည္။ သူမ မ်က္ဝန္းတြင္း သတ္လိုျဖတ္လိုသည့္အေရာင္မ်ား ျဖတ္သန္းသြားၿပီး ဓားေျမာင္ကို ပိုလို႔ တင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္ထားေတာ့သည္။

ထ်န္းေရွာင္ ေၾကာက္ေတာ့ မေၾကာက္မိေပ။ သူ ညင္သာစြာ ဆိုလိုက္သည္။ "နင္ ႏိုးလာၿပီပဲ..."

မိန္းကေလး၏ အၾကည့္က နီျမန္းေနေသာ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚက်ေရာက္လာသည္။ ထိုေတာ့မွ သူတို႔၏ အေနအထားက မေတာ္တေရာ္ျဖစ္ေနသည္ကို သူမ သတိထားမိေတာ့သည္။ သူမ ႏွစ္ႀကိမ္ခန္႔ ေခ်ာင္းဆိုးလိုက္ၿပီး သူ႔ကိုယ္ေပၚမွ လွိမ့္ဆင္းၿပီး သူ႔ေဘးမွာဘဲ လွဲေနေတာ့သည္။ ထ်န္းေရွာင့္ ခႏၶာကိုယ္မွာ တစ္ညလံုး ဖိထားခံရေသာေၾကာင့္ ေခါင္းအစ ေျခအဆံုး ထံုေန က်င္ေနေလသည္။ သို႔ေသာ္ သူ အသံတစ္ခ်က္ပင္ မျပဳဘဲ ထထိုင္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ လာခ်ေပးထားေသာ အစားအစာတို႔ကို သူ ေန႔စဥ္လုပ္ေနၾကအတိုင္း ယူစားလိုက္ေတာ့သည္။

သူ႔ဝမ္းသူ ျဖည့္ၿပီးသည္ႏွင့္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွ မိန္းကေလးက သူ႔အား တစိုက္မတ္မတ္ေငးၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။ ထ်န္းေရွာင္ ေခတၱမၽွ ေတြးၾကည့္ၿပီးေနာက္ သူမ ဗိုက္ဆာေနေသာ္လည္း မလႈပ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ သူ႔ကို ေငးၾကည့္ေနတာျဖစ္ရမည္ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။ သူ သူမ၏ ေဝစုကို ယူကာ စားစရာတခ်ိဳ႕ကို တူႏွင့္ ညႇပ္ယူ၍ သူမ ပါးစပ္ထဲထိခြံ႕ေပးလိုက္သည္။

မိန္းကေလး အံ့ၾသသြားမိသည္။ သို႔ေသာ္ သူ ခြံ႕ေကၽြးသည္ကို သူမ မျငင္းဆန္ေပ။ ပါးစပ္ဟကာ သူေကၽြးသမၽွစားေလသည္။ တိတ္ဆိတ္စြာ တစ္ေယာက္က ခြံ႕ေပးသည္။ တစ္ေယာက္က တိုးတိတ္စြာ စားေလသည္။ ဤျမင္ကြင္းေလးက လူသူဆက္ဆံေရးမရွိတတ္သူမ်ားအၾကားမွ ျမစ္ဖ်ားခံလာေသာ သဟဇာတညီမၽွျခင္းေလလား။ သူမ စားေသာက္ၿပီးေသာအခါ မိန္းကေလးက ေက်းဇူးတင္စကားပင္ မဆိုေခ်။ သို႔ေသာ္လည္း ထ်န္းေရွာင္ ခြက္အလြတ္ကို ၾကည့္ရင္း ရယ္လိုက္မိသည္။ သူ မရယ္ခဲ့သည္မွာ အေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီထင့္၊ သူ ရယ္သံက တုန္ယင္ေန၍ သူ႔အျပံဳးက အနည္းငယ္ ေတာင့္တင္းေနသည္။ သို႔ေပလ်က္ သူ႔မ်က္ဝန္းတြင္းမွ ေတာက္ပမႈက မိန္းကေလးကို ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားေစခဲ့သည္။