မိုးေသာက္ခ်ိန္

《 ၇ 》

ေတာနက္နက္ အတြင္းပိုင္း ေျပးဝင္ၿပီးေနာက္ ယုေယာင္က ထ်န္ေရွာင္ကို ပုန္းခိုရန္ ျခံဳပုတ္ႀကီးထဲ ဆြဲေခၚသြားလိုက္သည္။ သူတို႔ေနာက္ လိုက္ေနသူ အေရအတြက္က မနည္း။ ထ်န္ေရွာင္ ေျခက မသြက္၊ ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔ ေသေျပးရွင္ေျပး ေျပးလ်င္ေသာ္မွ အဖမ္းခံရသြားႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔ တစ္ေနရာရာ၌ အလ်င္ပုန္းေနၿပီးမွ ေျပးရန္ အခြင့္အေရးရလာသည္အထိ ေစာင့္ေနသည္က အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေပမည္။ 

ျခံဳပုတ္အတြင္း အတန္ငယ္ၾကာေအာင္ တိတ္တဆိတ္ပုန္းေနရင္းက ေျခသံမ်ား တျဖည္းျဖည္းနီးကပ္သထက္ နီးကပ္လာကာ၊ က်ယ္ေလာင္သထက္ က်ယ္ေလာင္လာသည္ကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ယုေယာင္ ေတြးၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ ထ်န္ေရွာင္အား တီးတိုးေျပာလိုက္သည္။ "နင္ ဒီမွာပဲ ပုန္းေန... မလႈပ္နဲ႔ ... ငါ သူတို႔ကို ဒီေနရာကေန မၽွားေခၚသြားမယ္..."

သူမ ေျပာလို႔ မဆံုးခင္ ထ်န္ေရွာင္ သူမ လက္ကို ဆြဲထားလိုက္သည္။ "မသြားနဲ႔ ...!"

ယုေယာင္ သူ႔လက္တြင္းမွ သူမလက္ကို အသာရုန္းလိုက္သည္။ "နင္ပါလိုက္လာရင္... ငါ ျမန္ျမန္မေျပးႏိုင္ဘူး... သူတို႔ သိုင္းပညာက အဆင့္ျမင့္တယ္ဆိုေပမယ့္... ကိုယ္ေဖာ့ပညာကေတာ့ ငါ့ေလာက္ ေကာင္းခ်င္မွ ေကာင္းမွာ... ငါ သူတို႔ကို အရင္ မၽွားေခၚထုတ္သြားမယ္... နင္ ဒီမွာ ငါ့ကို ေစာင့္ေန... ငါ ျပန္လာတဲ့အခါ... ငါ နင့္ကို ေသခ်ာေပါက္လာေခၚမယ္..."

ထ်န္ေရွာင္ သူမကို မယံုသကၤာႏွင့္ ေစ့ေစၾကည့္ေနေသးသည္။ ယုေယာင္ က်ိန္ဆိုလိုက္ရသည္။ "ငါ နင့္ကို လိမ္တာဆိုရင္... အေသဆိုးနဲ႔ ေသပါေစ...!" ထိုမွသာ ထ်န္ေရွာင္ သူမကို အသာလႊတ္ေပးလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ယုေယာင္ ထသြားေတာ့မည့္ဆဲဆဲ၊ သူ သူမကို တားထားလိုက္ႏိုင္ျပန္သည္။ သူ သူမေရွ႕သို႔ တိုးဝင္လာေသာေၾကာင့္ပင္။ သူ လၽွာထုတ္ကာ သူမ ႏႈတ္ခမ္းကို လ်က္လိုက္ၿပီး ဆိုေလသည္။ "ငါ နင့္ျဖဴစင္မႈကို ဖ်က္ဆီးလိုက္ၿပီ... ေထာင္ထဲမွာတုန္းကေရာ အခုေရာပဲ... ေနာင္ဆိုရင္ နင္ ငါ့မိန္းမပဲ လုပ္လို႔ရေတာ့မယ္...! နင္ ငါ့ကို ေသခ်ာေပါက္ ျပန္လာေခၚရမယ္ေနာ္...! မဟုတ္ရင္... မဟုတ္ရင္. . ." သူ အေတာ္ၾကာၾကာ စဥ္းစားေနလိုက္ရသည္။ "မဟုတ္ရင္... ငါ နင့္ကို လက္မထပ္ေတာ့ဘူး...!"