မိုးေသာက္ခ်ိန္

《 ၉ 》

ထ်န္းေရွာင့္ကို ေလာကႀကီးမွ ဖယ္ရွားပစ္ဖို႔ဆိုတာ အေျပာအရေတာ့ လြယ္လြန္းသည္။ သို႔ေသာ္ ယုေယာင္ မလုပ္ႏိုင္။ သူမ တာဝန္မေက်ပြန္ႏိုင္မည့္ တစ္ေန႔ေန႔ေရာက္လာမည္ဟုလည္း တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမၽွ မေတြးဖူးခဲ့။

သူမ ေတာင္ပိုင္းေဒသမ်ားတြင္း တဖန္ျပန္လည္ ဝင္ေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေႏြဂိမာန္ကာလလယ္ပင္ ေရာက္ေနခဲ့ၿပီ။ ယုေယာင္ ယြဲ႕ၿမိဳ႕ေတာ္ကို လာခဲ့သည္။ သည္ၿမိဳ႕ေတာ္မွာက ယခင္မင္းဆက္၏ အေငြ႕အသက္ႏွင့္ လူယံုအႂကြင္းအက်န္တို႔ကို ရွာေတြ႕ႏိုင္သည္။ သည္ေဒသကို သူတို႔ သိမ္းပိုက္ထားကာ တပ္စြဲေနသည္။ ယခင္အိမ္ေရွ႕မင္းသားျပန္ေရာက္လာသည့္အေၾကာင္းကို ၿမိဳ႕ရိုးေပၚမွ ေၾကညာခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ေတာ့ စစ္တပ္ႏွင့္ ေျမာက္ပိုင္းသို႔ စစ္ခ်ီတက္သည္။ ပိုင္နက္ေျမကို ျပန္လည္သိမ္းပိုက္ၾကမည္တဲ့။ ယုေယာင္ လမ္းတစ္ေလၽွာက္ အေတာ္ၾကာၾကာ ေတြးလာခဲ့သည္။ ထိုေန႔က ထ်န္းေရွာင္တစ္ေယာက္ ၿမိဳ႕ရိုးေပၚမွာ မည္သို႔ဟန္ပန္ႏွင့္ ရွိေနမည္ကို သူမ ပံုေဖာ္ၾကည့္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူမ ပံုေဖာ္ျမင္ေယာင္၍ မရႏိုင္ခဲ့ေပ။

သူမ ၿမိဳ႕တြင္းမွာ ရက္အနည္းငယ္မၽွ တည္းခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ထ်န္းေရွာင္ လူလံုးထြက္ျပသည့္ေန႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။

ေႏြေခါင္ေခါင္အပူတျပင္း ေနေရာင္ေအာက္မွာ သူ႔ေအာက္ဘက္ ၿမိဳ႕ရိုးအေျခတြင္ေတာ့ လူထုက အျပည့္အက်ပ္ေနရာယူထားၾကေလသည္။ ထ်န္းေရွာင္က အနက္ႏွင့္ေရႊေရာင္ေရာစပ္ထားေသာ နဂါးဝတ္စံုကို ဝတ္ဆင္ထားၿပီး ၿမိဳ႕ရိုးျမင့္၏ အလယ္ေခါင္တည့္တည့္၌ ေနရာယူထားသည္။ က်င္အန္းဝမ္ႏွင့္ ထိုစဥ္က သူ႔ကို ေခၚသြားခဲ့ေသာ အမတ္အိုက သူ႔နံေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီ၌ ရပ္ေနသည္။ သူ႔အဝတ္အစားအေရာင္ကပဲ တည္တင္းလြန္းလို႔လား၊ သူ႔ရာထူးကပဲ အေရးပါႀကီးျမတ္လြန္းလို႔လားေတာ့ မသိ၊ ထ်န္းေရွာင့္ ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္ဝါမွာ ရာဇဟန္တို႔ အျပည့္ရွိေနသည္ကို ယုေယာင္ သတိထားမိသည္။ ဒါမွမဟုတ္ "ၾကက္မွာ အရိုး လူမွာ အမ်ိဳး"ဆိုတာလိုေပါ့။ သူမ သူ႔ကို အေဝးမွ ေမၽွာ္ၾကည့္ေနမိရင္း သည္ထ်န္းေရွာင္မွာ သူစိမ္းဆန္လြန္းသည္၊ သူမ သိေသာ ထ်န္းေရွာင္ မဟုတ္ေတာ့ဟု ေတြးေနမိသည္။ ထိုမၽွမက သူသည္ အနာဂတ္၌ မင္းေကာင္းမင္းျမတ္တစ္ပါးျဖစ္လာႏိုင္သည္ဟုလည္း ထင္မိသည္။