Już zaczęłam tracić nadzieje, że coś dobrego mnie jeszcze spotka.
Nazywam się Kylie i dwa miesiące temu dowiedziałam się, że jestem bardzo chora.
Moje życie przewróciło się do góry nogami, a ja nie mam wpływu na dalszy jego rozwój.
Wszystko wokół mn...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Dotarłam do sali Toby'ego spóźniona minute, ale ten nie zważając na to odebrał ode mnie frytki i zaczął jeść zanim zdążyłam podać mu resztę. Wydawał się taki głodny, jakby nie jadł nic od czasu wypadku.
--Dziękuje, ale wyrzuć to do śmietnika na korytarzu, bo jak znajdą to u mnie to będę miał kłopoty-- oddał mi papierki i pusty kubek po Coli.
--Nie ma sprawy-- uśmiechnęłam się, poszłam wyrzucić śmieci i wróciłam do niego na salę.
--Słyszałem, że zerwałaś z Aaron'em-- zaczął, a mnie zalała krew.
--Już do ciebie dzwonił? Po co cie w to wciągał?!-- zdenerwowana zaczęłam krążyć po sali brata.
--Nie on dzwonił. Poszedł do Caleb'a i on mi o tym powiedział-- złapał mnie za rękę.
--To nie twoja sprawa-- usiadłam na krzesełku obok niego.
--Jak nie moja sprawa? Jesteś moją siostrą. To zawsze będzie moja sprawa-- zaśmiał się, ale mi do śmiechu nie było.
--Jestem prawie dorosła i to już nie jest twoja sprawa.
--Ale dlaczego z nim zerwałaś? Przecież miałaś z nim porozmawiać i wyjaśnić wszystko.
--Musiałam tak postąpić. Uwierz, że to było najlepsza opcja dla nas-- przez słowo "nas" miałam na myśli mnie i Aaron'a.
--Nigdy nie ma najlepszej opcji, są tylko dobre i złe, a ta zdecydowanie do dobrej nie należała.
--Skąd wiesz? Odkąd tu leżysz nic nie jest takie same! Nawet nie wiesz ile problemów może spaść na ludzi w ciągu jednego dnia!
--Zmieniłaś się bardzo. Nigdy nie byłaś taka rozemocjonowana, a teraz jeszcze ta idiotyczna decyzja.
--Nie przyszłam tutaj i nie powiedziałam "Toby proszę oceń moje decyzję i życie", więc chyba powinnam się zbierać.
--Jestem twoim starszym bratem i nie powinnaś przede mną ukrywać swoich problemów, bo uwierz mi, że kiedy stąd wyjdę i tak się wszystkiego dowiem.
--Ale narazie nigdzie nie wychodzisz-- wyszłam z jego sali, pożegnałam się z tatą i razem z mamą ruszyłyśmy w stronę samochodu.
--Coś się stało? Strasznie się zdenerwowałaś-- kobieta odpaliła silnik i jechałyśmy do domu.
--Mała sprzeczka z bratem-- zmusiłam się do uśmiechu.
--Nie powinnaś się z nim kłócić, dopiero co dochodzi do siebie, nie powinien się martwić.
--Czy ty kiedykolwiek myślisz co ja czuję? Co ja powinnam robić? Czy wszystko u mnie w porządku?
--Zawsze się o ciebie martwię, ale sama widzisz jaka jest sytuacja, spróbuj zrozumieć też mnie. Mam dwójkę dzieci, a nie tylko jedno.
--Właśnie, więc dlaczego interesujesz się tylko jednym-- odwróciłam głowę w drugą stronę, a w samochodzie zapanowała cisza, której nawet radio nie przerwało.
Kiedy zgasł silnik, a mama wyciągnęła już kluczyk ze stacyjki, wyszłam z samochodu i poszłam do domu. Kurtke i buty zostawiłam na korytarzu, a sama wróciłam do swojego pokoju. Położyłam się na łóżku, otuliłam kocem, przykryłam kołdrą i próbowałam zasnąć. Zawsze kiedy mam problem przykrywam się kocem i kołdrą, bo wtedy łatwiej mi zasnąć. Tym razem również tak było, a sen przyszedł wyjątkowo szybko.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
