Już zaczęłam tracić nadzieje, że coś dobrego mnie jeszcze spotka.
Nazywam się Kylie i dwa miesiące temu dowiedziałam się, że jestem bardzo chora.
Moje życie przewróciło się do góry nogami, a ja nie mam wpływu na dalszy jego rozwój.
Wszystko wokół mn...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Czasu jest bardzo mało to stwierdzenie cały czas dudniło mi w głowie.
Jest już wieczór, a ja dalej chodzę po ośnieżonym chodniku. Nie wróciłam jednak do domu, bo boje się być tam sama. Boje się pustki w sobie, a co dopiero pustki w domu.
Mogłabym iść do Spenc, ale ona sama ma teraz wiele problemów. Jako przyjaciółka powinnam jej pomóc, ale jak mam to zrobić, kiedy nie potrafię pomoc samej sobie.
--Kylie?-- usłyszałam piskliwy głos za sobą.
Nie obrociłam się... chciałam udawać kogoś innego... zwłaszcza, że to była Loren.
--To ona?-- usłyszałam szept Loren do kogoś.
--Wydaje mi się, że tak-- odezwał się drugi głos... głos Aaron'a.
Pov.Aaron
Nie potrafie sobie wyobrazić jak ona mogła mi to zrobić. Kochałem ją i nigdy nie potrafiłabym jej zdradzić, a ona bez wahania wbiła mi nóż w serce.
Strasznie się zmieniła ostatnio, czasami zastanawiam się jednak czy tutaj tak naprawdę chodzi o ciążę. Może mnie okłamała... ale po co miałaby to robić.
Kolejny dzień po wypadku Toby'ego miałem spędzić w domu dopóki nie przyszła do mnie Loren. Była przyjaciołką Kylie, ale tak naprawdę nigdy nie dowiedziałem się dlaczego już się nie przyjaźnią. Blondynka postanowiła wyciągnąć mnie na miasto po tym jak opowiedziałem jej co się u mnie działo. Rozmawialiśmy o jej życiu w Miami i dlaczego tak naprawdę wróciła do Rosewood, dopóki Loren nie krzyknęła imienia, którego tak dawno nie wymawiałem. Rozpoznałem ją od razu, ale ta widocznie chciała uniknąć spotkania. Zdziwiona dziewczyna spytała się mnie czy aby na pewno nie pomyliła się, a ja jedynie potrafiłem powiedzieć: Wydaje mi się, że tak.
W momencie kiedy to powiedziałem Kylie obrociła się w naszą stronę, a w jej oczach zauważyłem ból, smutek, zawód. Dawno nie widziałem w niej tylu negatywnych emocji. Wydawała się taka drobna i zagubiona tak późno wokół śniegu i panującego zmroku. Wydawała się na tyle obca, wręcz nieprawdopodobnie odmieniona. Łzy spływały po jej policzkach, a ja nie potrafiłem ruszyć z miejsca, aby ją pocieszyć. Uciekła... kolejny raz... uciekła ode mnie miłość mojego życia.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
