Letters Received | 남진

▪1▪

Seokjin.

"Namjoon."

"Seokjin."

Υπήρχε μια παράξενη ησυχία μεταξύ μας.

"Εμ, χαιρομαι που σε γνωρίζω και από κοντά." του είπα.

"Ναι και εγώ. Θέλεις να... πάμε καμία βολτα;" με ρώτησε.

"Φυσικά, πάμε."

Ένιωθα παράξενα που τον είχα δίπλα μου και είχα άγχος. Ειναι πιο ψηλός από ότι περίμενα και είναι πιο ωραίος από την φωτογραφία.

"Δεν μπορώ να πιστέψω πως το άτομο με το οποίο μιλούσα τόσο καιρό μεσω γραμματων είναι τώρα δίπλα μου." μου είπε έχοντας τα χέρια του μέσα στις τσέπες από το παντελόνι του.

"Ναι... ου-ουτε κ-και εγώ." προσπαθησα να μην τραυλισω αλλά δεν τα κατάφερα.

"Είσαι καλα;"

"Ν-Ναι."

"Καλά."

Μα γιατί κάνω έτσι μπροστά του;

___

Είχαμε φτάσει σε μια καφετέρια που βρισκόταν εκεί κοντά. Είχα βγάλει από την τσέπη μου το κινητό μου και άφησα την φωτογραφία που κρατούσα μαζί μου πάνω στο τραπέζι.

"Seokjin;" με φώναξε ο Namjoon και κοίταξε την φωτογραφια.

"Παρακαλω;"

"Έχεις την φωτογραφία μου μαζί σου;"

"Ω... εμ... ναι. Την πήρα ώστε να μπορέσω να σε αναγνωρίσω."

"Έχω και εγώ την δική σου."

Είπε και έβγαλε από την τσέπη του την φωτογραφια μου που του είχα στειλει σε ένα από τα γράμματα μου. Ένιωσα τα μάγουλα μου να κοκκινίζουν.

"Την πήρα ώστε και εγώ να σε αναγνωρίσω αμέσως." είδα το πρόσωπο του να αρχίζει να κοκκινίζει.

"Ω-Ωραια. Παλι καλα δεν ειχαμε προβλημα."

"Χαχα ναι."

Γιατί η κατάσταση είναι τόσο awkward; Θέλω να του μιλήσω πιο ανοιχτά αλλά ντρέπομαι πολύ.

"Α τώρα που το θυμήθηκα. Μια μερα θέλω να σε ακούσω να τραγουδάς μαζί με τους φίλους σου όπως μου είχες πει."

"Ναι, ελπίζω να σου αρέσουν."

"Σίγουρα θα μου αρέσουν."

"Πώς είσαι τόσο σίγουρος;"

"Εμ... ε-εγω δ-δεν..." ξεκίνησα πάλι να τραυλιζω.

"Πλάκα σου κάνω."