Kafan Mı Güzel Lan ?

KMGL-41- ' Merhamet Yok ! '

"Neden ?" diyip sustum. "Hayır niye ? " gözlerimi kapatarak derin bir nefes aldım. Açtığımda ise tekrar önüme döndüm."Sebebi neydi ? Beni hiç mi sevmedin ? Burnuma dokunduğun o anları ? Peki seni asla paylaşamadığımı söylediğim zamanlar ? Onları umursamadığını söyleme bana, çok olmasa da güzel zamanlar geçirdik. Benim için oldukça yıpratıcıydı ama. Ve sanırım artık ayrılmamız lazım. Üzgünüm bebeğim ama seni bir daha görmek istemiyorum."

Elimde konuştuğum son peçete parçasını da çöpe atarak, hastalık belasından tamamen kurtulmuştum. Bunu verdiği mutlulukla gülümsedim. Hastalığımın ağır geçmesi sebebiyle akşam hastane de kalmıştım. Ablam da refekatcı olarak tabii. Bugün cumartesi olduğu için inanılmaz şekilde mutluydum. Dersane yok, okul yok yatıyordum sadece. Tabii bu bana sınav'ın gireceği gerçeğini değiştirmiyor.

Tabii henüz ablamdan öcümü de alamamıştım. Şakalar düşünüyor fakat hiç birini beğenmiyordum. Hepsi çok sıradan ! Sürekli olarak yapılan şakalardı. Hastalığın beynime işlemiş olması da düşünmeme engel oluyordu. Ama sabırsızlığım gün yüzüne çıktığından şakamı bugün yapacaktım. Her ne kadar içime sinmese de yapacaktım işte.

Ablam kafasını koltuktan kaldırıp ovuşturdu. Aslında biraz da üzüldüm. Şuan bir nevi benim yüzümden boynu ağrıyordur. Ama acı yok ! Merhamet yok ! 

Karateci çocuk filminde ki kötü hoca'ya bağladım iyi mi ? Ablam doğrularak yanıma geldi. "İyi misin kardeşim ?" 

"Abla kendimi çok kötü hissediyorum." duraksadım." Biraz su getirebilir misin ?" Kafasıyla beni onaylayıp odadan çıktı. Normalde bu parmağımda ki şey'i çıkarınca ekran da sadece, tek düz bir çizgi olurdu değil mi ? Ablamın çantasına bakındığımda yakınımda olduğunu fark ettim. Uzatıp çantasını çekerken, telefon'un içinde olmasını umuyordum.

İşte bu ! Telefonu çıkarttım ve video uygulamasına aldım. Telefonu yanımda ki komidin'e ayarlayarak yatağa tam anlamıyla yerleştim ve kafamı hafif yana düşürdüm. Ablamın kapı da sesini duyunca parmağımda ki makina ile bağlı olan şeyi çektim.

Kulaklarım tekdüz bir sesle dolarken ablam içeri girmişti bile. Gözlerim kapalı olduğu için ne olduğunu çok merak ediyordum. Umarım kamera'nın açısı düzgündür. "Özgür ?"dedi ablam. Ardından birkaç dakika ses duyulmadı, gözlerim açılmak için yalvarırken zor durdurabilmiştim kendimi. Aniden yükselen bir bağırışma ile kulaklarımı tıkadım. Oyunun sonuna gelmiştik, kısa ve mantıksızdı zaten.

Gözlerimi açtığımda ablam hastanenin koridoruna çıkmış yetişin diye bağırıyordu. Birkaç dakika'nın ardından oda doktor ve hemşirelerle dolmuştu bile. Kapıda ki meraklı gözler de cabası tabii. Ben yattığım yerden doğrulunca ablam'ın rengi gitmiş, yerini sarıya bırakmıştı. İşte böyle korkuturlar adamı !

Doktor yaklaşıp "Neden makina böyle ?" diye sordu. Şaşırmış numarası yaparak "Parmağım kaşınmıştı onu kaşırken çıkmış olmalı." dedim. Doktor beni süzdükten sonra ablama döndü. "Lütfen bir daha boş yere ortalığı paniğe vermeyin." dedi. Sesinde kınamadan, kızgınlığa doğru her duygu vardı.

Ablam kafasını eğip, yeri inceledi. Doktorlar odadan çıkınca ablam kapıyı kapatıp bana döndü. "Şaka mıydı lan bu ibne evladı !?" dedi kızgınca. Gülmemi bastırmaya çalışarak "Hiç yakışıyor mu ablacım sana. Hem neden anne babamıza ibne diyorsun ki ? Çok ayıp bak hiç olmadı." dedim.

Ablam gözlerini kısarak "Bu ağır olmadı mı ?" dedi. Sesi sorudan uzak, daha çok kızdığını belli eder bir cümleydi. Omuzumu silkip "Bilmem, unutmuşum işte." dedim. "Hem henüz birşey yapmadım ki."

Ben daha videoyu kimlere kimlere göstereceğim bebeğim. Sinsi gülüşüm ablamın sinirden kasılmış suratına rakip çıkarcasına artıyordu. İlk pes eden ablam oldu. Oflayıp çantasını aldı ve odadan çıktı. Telefonu görmemesi benim lehimeydi. Yüzümde ki sırıtış artarken telefonu alıp video'ya şifre koydum. Silmeye çalışsa bile şifremi çözemeyeceği için kalacaktı.