Kafan Mı Güzel Lan ?

KMGL-45- ' Son'a Kaldım !'

 "Anne." kafamı çevirip ses'in sahibini aramaya başladım. "Anne." diye tekrarladı yeniden. Ne diyon çocuğum töbe estafiğrullah. "Hadi şıklılardan başla." Ha ? Ortamın buğusu azalırken ses yine tekrarladı. "Kaydırma yapma !" Ne oluyor lan ?

"Hay ananı avradını !" zıplayarak kalktığım yataktan az kalsın düşüyordum. Bu ne biçim rüyaydı lan ?! 

Rüyam da, sınav kağıdı bana anne diyordu. Bana ? Anne ? Baba dese içim yanmayacakta, kıza mı benziyorum acaba ben ? Töbe töbe (!)

Henüz geceydi heralde, ne bir ses ne de bir ışık belirtisi vardı etrafta. Rüya'nın nedeni ise büyük ihtimalle bugün öğleden sonra sınava gireceğim için normal birşeydi sanırım. Ama neden anne ? Bak bu kafama takıldı iyi mi ? Ayaklarımı yataktan aşağı kaydırıp etrafa bakındım. Evet, odamda ki değişiklik daha da belirginleşmişti bugün. Köşelere yataklar, kilimler açılmıştı. 

Dayımlar, amcamlar, teyzem ve halamgiller hepsi geleceklermiş. Ha dedemleri ve sultanlarını da unutmamak lazım. Bizim sülale böyleydi niyese, teker teker gelmezlerdi. Anne tarafı baba tarafıyla anlaşır hep birlikte gelirlerdi, sadece küçük halam buna uymuyordu genel olarak, ama bu sefer o da geliyordu. ' Yiğenimiz mezun oluyor !' diye farklı bir hava olduğundan dolayı.

Bu buluşmanın kaynağı malesef ki bendim. Sınav bitimin de stresimin atılması için kuzenlerimle iç içe olmam, psikolojik açıdan rahatlatırmış beni. Ama tek bir sorun var o da kuzenlerimin bazıları küçük !

Yani  'Özgüy abi bise bilgisayayı açay mısın ?' kelimesini günün her saati duymak zorunda kalacaktım. Ablamın isteğine gelirsek de, çocukların çoğunluğu benim odaya abanacakmış ve ablamın benden ricasıyda buymuş ! Eğer benim odam da olmazsa onun odasında kalacaklarmış ve Kerem enişteyle konuşamayacakmış !

Ağzımdan girdi burnumdan çıktı derken, ben hangi ara kabul ettim bilmiyorum ama etmiş bulundum. Mırın kırın etsem de geri çeviremedim onu. Yataktan kayıp ayaklandım. Odanın çıkışına ilerlerken gözüm çalışma masama kaydı, kalbim nedensizce hızlı atmaya başladığında yarın ki, hayatımın sınavını düşündüm. Hayatımızın en önemli anını, kararını hatta dönüm noktamızı bir sınava bağlamak fazla garipceydi.

Evet, görünürde başka bir çıkış yolu yoktu belki ama ne bileyim, zeka düzeyimizin matemetikden, edebiyattan veyahut fizikten ibaret olduğuna inanmak fazla saçma. Kafamı sallarken olabildiğince düşünmemeye çalıştım. Odamın dağınıklığını da tabii. İlk defa odamın dağınık olması ruhumu daraltıyordu. Oflayarak koridor'a attım kendimi.

Mutfağa geçerken ilk işim dolaba yönelmek oldu.Buzdolabı'nın serinliği yüzüme çarparken iki dakika boyunca öyle durdum. Açmamda ki amaç neydi, niye açmıştım ve ya ne düşünüyordum hiç bilmiyorum. Açıp mal mal bakıyordum sadece.

Ordan uzaklaşım kendimi ikili koltuğa attım, gözüm duvarda ki saat'e kaydığın da saat sabah'a geliyordu. Biraz hava almak bana kesinlikle iyi gelecekti. Erkek olmanın iyi bir yanı varsa, kesinlikle dışarı çıkmaktır. Odama yönelip giyindim ve evden çıktım.

Biraz müzik eşliğinde ve hafif tempolu bir koşuyla sahil'e yöneldim. 

...

Sona kaldım ! 2-3 saatlik sınav'ın bitimine doğru herkes çıkmaya başlamıştı. Sınıfta ben ve arka sırada oturan bir kız kalmıştı sadece. En sonunda kız da oflayarak bayan hocaya kağıdı verdi ve çıktı. İşte şimdi son'a kaldım. Sıkıntıyla etrafıma bakındığım da hoca "Sakın etrafına bakınıp kopya çekmeye kalkışma." dedi.

Şaşkınlıkla tek kaşımı kaldırıp "İyi de hocam zaten sınıfta tek'im ?" dedim. Omuz silkip "Hadi son 2 dakikan kaldı." dedi. Son şıkları da yanında ki kağıda işlerken seslice nefes verdim. Ayağa kalkarken girişte verilen kalem, silgi, peçete ve şeker dürtlüsü'nün bulunduğu kutuyu alıp cebime sıkıştırdım, çıkınca bir çöp bulur atardım. Kağıdı hocaya uzatırken yüzümden moral bozukluğu akıyordu. Sınav o kadar da kötü geçmemişti fakat yine de zorlanmış ve arada salladıklarım olmuştu.