What If I Give Up? (Completed! :D)

Chapter 30: It's not the time

Sa tanan ng buhay ko, ngayon ko lang narasan umibig pero ang hindi ko alam sa araw araw na pagibig na yun, naranasan ko din masakta, masaktan na halos lahat gusto mo ng isuko. Pero sabi nga nila life is too short, you only live once kaya na realize ko na ang lahat ng bagay iniingatan at minamahal. Eto ako ngayon kahit pumasok sa love story ang mga pangyayaring ganito, hindi ako susuko. Kasi sa mga bagay na yun natuto ako, natuto ako paano maginatay. Tama nga siguro si Doc. ang tanging magagawa ko lamang ay iparealize sa kanya na ako ang mahal niya...

"Gabs!" sigaw sa akin ng mga kaibigan ko

"Okay na ako guys, thanks" bati ko sa kanila

"Sure ka ba? wala bang sumasakit sayo? wala bang-"

"Hep! okay na nga ko diba? Nakakangiti na ako oh!" and I smiled at them

"Sure ka talaga?" -aly and I nodded

"Yeah, tatanggapin ko na lang siguro ito, wala naman mangyayari kung iiwasan ko diba? Tska kailangan niya ako sa panahon na ito, kailangan ko pa bang sumuko?"

"No, ahm we're just worried to you, baka kasi-" -kristine

"Baka kasi masaktan? no, hindi niya yun magagawa. alam niya at alam ko na kaya niyang maalala ang lahat, maalala niya yung kami."

"Ghad! buti hindi ka nagisip ng mga nega! Kaya niyo yan pagsubok lang yan" -airah

"Airah's right, problem is just a challenge for both of you, andito lang kami at susuportahan ka namin hehe" anne sabay akbay sa akin

At pagkatapos ng paguusap namin bumalik na kami sa kwarto at nadatnan namin na nagpapakilala sina tita sa kanya. alam kong mahirap sa isang magulang ang mawalan ng anak pero ang mas mahirap na nasa harapan mo na nga pero hindi ka inaalala bilang magulang.

"Anak, ito ang papa mo" mangiyak ngiyak ng turo ni tita kay tito. pero hindi niya yun pinansin. Pero bigla siyang napatingin sa akin.

"Ah, siya naman si maxenne, siya ang girlfriend mo" -tita

"Girlfriend? I don't think I have one" cold na sabi niya

"Hindi anak! Siya yung laging kinekwento mo dati *sniff* siya yung sinasabi mo na mahal *sniff* na mahal mo" at lumapit na ako kay tita para iconfort

"Tita, siguro wag po muna, hayaan na muna natin siya" sabay yakap sa akin ni tita

"Sige hija iuuwi ko muna siya para makapagpahinga, papasunurin ko na lang si paul para bantayan ang kapatid niya" -tito

Umalis na din sila at naiwan na lang kami ng mga kaibigan ko. Pero ,hindi niya pa din ako pinapansin, at humiga na lang siya ulet.

Kung may mangyari man na hindi pagpansin sa akin, tanggap ko na atleast I try.

"Hi sky!" Masayang bati ko sa kanya. Pero hindi niya ako pinansin at binuksan na lang niya ang T.V.

"Ahmm gabs uuna na kami, may pasok pa bukas eh, umuwi ka na din" pagpapaalam nila at umalis na ng kwarto.

"Oo nga pala, sila yung mga kabarkada natin, sila yung mga kabandmates ko nung high school. na nagibg friend mo na din syempre hehe" habang tumatawa ako nagulat na lang ako sa mga sinabi niya...

"Are you done telling your damn story?" Biglang tumulo yung luha ko sa sinabi niya. Hindi ko expected na ganoon ang reaction niya.

"I know you don't know me, but I'll never give up sky. If it is hard for me, but still i try."

"Tsss if you're done, get out on my room"

Bigla namang bumukas yung pinto

"Hi bro!" Masayang bati ni paul