yoldan geçen herkeste kendimden parçalar var.
bazılarıyla aynı tişörtü giyiyoruz, bazılarıyla aynı ayakkabıları.
bazıları benimle aynı gözlüğe sahip, bazıları aynı saç kesimine.
bazıları tıpkı benim gibi kısa, bazıları benim gibi yalnız.
ama kimse, kimse mutlu değil.
benim kadar değil.
değiller çünkü onlar empati yeteneği yoksun bir ailede büyümediler.
değiller çünkü onları düz yürüyemeyen, günlerini ev ve likör dükkanı arasında geçiren bir anne yetiştirmedi.
değiller çünkü onların babaları markete gidiyorum deyip evi terk etmedi.
değiller çünkü onlar ekmek parası uğruna gün ışığı görmeden çalışmak zorunda kalmadı.
değiller. hayır, gerçekten mutlu değiller.
kimse değil, kimse, kimse, kimse.
kimse uyanmasının bir mucize olduğunun farkında değil.
kimse yaşadığı onca olayın bitmek bilmeyen kabuslarını görmüyor.
kimse genç yaşında bir aile geçindirmeye çalışmadı.
yani, çoğu kişi.
hayır mutlu değiller. çünkü acı ne bilmiyorlar.
çünkü hepsi acıdan kaçıyor.
oysa bakın bana, ne kadar mutluyum.
mutluyum.
mutluyum.
öyle değil mi?
