VAZGEÇİLMEZ 'SİN

VEDA

Ya farkıma vardığında , diğerleri gibi farkın kalmamış olursa...

~1 AY ÖNCE~
Genellikle odadan çıkmayan biri olarak bugünde odamdaydım.Okul hayatımın sıkıcı geçmesi , az arkadaşa sahip olmak dışında sıradışıydı. Pardon birde annemle babamın boşanmasınıda sayarsak. Neden boşandıklarını henüz bilmesemde anlaşmalı boşanmışlardı. Bana bu meselelerden pek bahsetmezlerdi, her ikisininde çok sevmeme rağmen annemle kaldım. Evimizde kalacağımız için seviniyordum da , benim anlamadığım şey şuydu ki babamın boşanma davasının açması beni şaşırtmıştı . O bizden asla vazgeçmezdi , ama şu 1 hafta içersinde eve geç geliyordu annem de bunu çok iyi biliyordu .
Birden odamın kapısı çalındı , bu düşünceleri bir kenara bırakıp , ağır hareketlerle kulağımdaki kulaklıkları çıkardım ve bir sağa bir sola sallandığım sandalyeyi hafifçe durdurdum . Sandelyeyi çekti ve oturdu , babam pişman mı desem yoksa mutlu mu desem bilemiyordum çünkü mimikleri çok çabuk değişen bir yapısı vardı .Ahh anlamak ne kadar zordu ? ? Direk konuya girdi.
" Kızım , biz evi satıyoruz ben size bir yer ayarladım orda kalacaksınız" aslında tahmin edeceğim bir şeydi. Bu konuda ona o kadar sinirliydim ki susmayı tercih ettim . Burda da çok mükemmel bir hayatım yoktu fakat doğduğum , büyüdüğüm yerden ayrılmak zordu.
" Erhan söyledin mi ? " Diyen üzgün bir annem vardı ama o bunu hiç hissettirmezdi sadece yüzünde saniyelik gülümsemeler kalırdı üzülürdü ama söylemezdi aslında çözmek o kadar kolaydı ki sadece yakından bakacaktın çünkü insanlar uzaktan görüldüğü gibi değildir .Ona hiç kızmazdım , eğer boşanmış olmasalardı .
Bana çok değer verdiklerini biliyordum aynı şekilde bende onlara değer veriyordum , ama bu beni kötü etkilemişti eğer hep beraber taşınsaydık bu kadar üzülmezdim . Elimden gelebilecek hiç bir şeyin olmaması üzüyordu beni .
Onlarda fazla uzatmadılar fakat " Gülay yarına hazırlanın okullar açılmadan taşınırsınız. " Allah'ım bu adam beni sinir ediyordu . Gerçekten gitceğimi düşünmüyorlardı herhalde.
****
Hava kararmaya başlamadan evden kaçacaktım , zaten liseyi bitirmeme bir sene kalmıştı gideceğim okulda bitirmek istemiyordum . Belki zengin zübbelerin yada gıcık kızların olduğu bir okuldu . Öyle kişilerden nefret ederdim bu yüzden burda pek arkadaşım yoktu.
17 yaşındaki bir kızın evden kaçması yasadışımıydı bilemem fakat benim için çok fazla önemi yoktu. İlk önce " Ben yatıyorum " dedim , çünkü yatarken rahatsız etmiyorlardı. Sırt çantamın içine eşyalarımı telefonumu ve çok az biriktirdiğim paralarıda cüzdanıma koyduktan sonra onuda çantaya yerleştirdim. Üstüme sweet tişört altıma çok az yırtık olan kotumu giydim . Ayakkabı tercihim genellikle spor ayakkabıydı .Saçlarımı at kuyruğu yapıp, siyah şapkamı taktım .
Balkonumdan aşağıya uzanan sarmaşıklardan tutunarak inecektim , ama yarısına kadar geldiğimde aşağıdaki dalların çürük olduğunu farkettim . Yani çok fazla yük kaldırmıcaktı o yüzden çantamı hafifçe bahçeye attım , indim üstümdeki tozları silkeledikten sonra çantamı alıp gidecektim ki öyle olmadı çantam yoktu " Nerde bu çanta .!!" Her yere baktıktan sonra siyah bir köpeği gördüm ağzında çantam duruyordu . Onu kovalayama başladım caddeye çıktığımızda çantanın sapından tutmayı başarmıştım ,ve bir an fren sesiyle olduğum yerde kalakaldım . Köpek korkmuş olacak ki kaçmıştı, çantamıda almıştım oradaki sevincin tarifini anlatamam size ee tabikide arabayı unutmuştum . Araba Lamborghiniydi ve bu arabayı kullanan çocuğun zengin zübbenin biri olduğuna çok emindim. Korna çalıp beni deli etmeyi başarmıştı sonunda, arabanın siyah camları olduğu için içindeki kişiyi göremedim . Hemen camına yöneldim yavaş yavaş açılan canımın ardından soluk mavi gözleri gördüm . Daha sonra yüzünü ,yakışıklıydı. Allah sahibine bağışlasın ne diyeyim diye içimden geçirdim .
" Öyle saf saf bakıcağına bir dakine önüne bak yoksa affetmem" hala baktığımın farkında değildim ama gözlerimi ondan alamıyordum , zorda olsa bakmayı bıraktım.
" Özür dilerim " dedim ve yürümeye devam ettim .
Bizim mahallemizin sokak aralarında sarhoşlar , içiciler , tecavüzcüler aklınıza gelebilecek en kötü insanlar diyim çok vardı bu yüzden burdan hiç yalnız geçmedim , hep babamla birlikte geçerdik . Onun elini sıkıca tutardım , ve hiç kormazdım ama şuan ne elimi tutacak biri vardı nede koruyacak yapayanlızdım . Hep öyleydi aslında. Yanlızlık iyi bir şey değil.
Arkamdan birinin bana laf attığını duydum bundan eminim ki sarhoşun tekiydi . Hızlıca yürümeye devam ettim ama önüme de bir pislik çıkınca durakladım. Gerçekten savunmasız hissediyordum . En büyük çağrem bağırmaktı avazım çıktığı kadar bağırdım , korkuyordum. Beni duyan birisinin olması için dua ediyordum.
" Şşşt sesssiz ol güzel kızz , biraz oyun oynıcaz" ilk kez böyle bir şey başıma gelmişti ve 4 kişilerdi küfür eden biri değildim ama sinirlenince ağzımdan ne çıktığını bilmiyordum.
Son anda yerdeki sopayı farkettim aldığımda kafasına bir tane geçirdim " Al sana oyun şerefsiz" 4 kişi olduklarını unutmuştum arkama döndüğümde 3 nünde yerde ve ağzından kanların aktığını farkettim . O çocuk vardı , ben bunları düşünmeden gözlerimi kapattım korkuyordum , ağlamaya başladım hiç bu kadar korkmamıştım kendimi bıraktım , fakat kafamın yere değdiğini yada beyin kanaması falan geçirmemiştim.
O çocuğun kollarındaydım , parfümle karışmış sigara kokan tişörtüne başımı yasladım. Şuan ne düşündüğü benim burda şuan naptığım hiç umrumda değildi ilk defa bu kadar korkmuştum .Ve sonrasını hatırlamıyorum.
****
Sabah güneşin ışıklarıyla uyandım gözümü açtığımda kendi odamda olduğumu farkettim . Akşam nolduğunu hatırlamıyordum , annem odaya girdiğinde bana iğneleyici bir şekilde baktı ve noluyordu hiç bir fikrim yoktu " Beni dün buraya kim getirdi? " Bu soruyu çok merak ediyordum açıkçası " Ayaz diye biri"
"Eee" merak ediyordum evimizi nasıl bulduğunu ne söylediğini ama annem anlaşmış gibi bir b*k söylemiyordu." Ee si me si yok Gamze kalkta eşyalarını topla gidicez 1-2 saate " Hemen yatağımdan fırladım çünkü en sevdiğim kardeş gibi gördüğüm Duru ya veda edecektim diğer arkadaşlarımada .
"Gamze ben senin hep yanındayım tamam mı kuşum bir şey olursa Arıcaksın bak" bunları söylerken ağlıyordu o ağlayınca bende ağladım başkasının ağlayışına dayanamam ki ben ...
****
Bavullarımızı hazırladık , arabamız geldiğinde son kez evimize baktım gene ağlıyorum özlicektim . Okulumu , duruyu , arkadaşlarımı en çokta babamı.
Babam herşeyi hazırlamış evin eşyalarını falan kendisi aldı. Sanki pişman gibiydi ,öğrenecektim elbet bir gün...
Bu benim ilk defa birini kaybedişim değildi gene acıcaktı canım alışkandım zaten kırılıp dökülmeye alışacaktım yine her zaman ki gibi.
En son vedalaşma babama geldi , kollarımla sardım boynunu öylece kaldım hiç bı şey söylemeden. " Bana söz ver benim yanımda olacağına söz ver lütfen" sesim hafif hafif kırılıyordu . Saçlarımı okşuyarak " Söz kızım " sımsıkı sarıldıktan sonra arabaya geri döndüm. Artık gidiyorduk el salladım herkese bu son vedam değildi zaten...
****

Yeni bir hayat beni bekliyordu sanırım.