AŞK SAZI

İstanbul...

Tatilin ilk günlerin de bile özlemeye başlamıştım Yalovayı.Arkadaşlarımı,Koray'ı.

Üç ay nasıl geçecekti inanın bilmiyordum. Bir an önce bitsin de Yalovaya döneyim diye bekliyordum resmen. İstanbuldayken evden çıkasım bile gelmiyordu. Dışarı çıktığım da onunla karşılaşma gibi bir durum olmayınca çıkasım da gelmiyordu. Sanırım üç ayı evde geçirmeyi planlıyordum. Ne kadar düşünmemeye çalışsam da aklımda hep o vardı ve ben buna engel olamıyordum.

Günler geçiyordu. Hiç bir değişiklik yoktu. Günler olmuştu sesini duymayalı. Onu görmeyeli. Ama bir şekilde idare ediyordum. Her zaman sorunlarımla tek başıma idare etmiş bir insan oldum. Yeri geldi sorunlarımı gülerek atlattım. Tek başıma ayağa kalkarak güçlendim. Her zaman sabrederek. Sanırım sabır konusunda anneme çekmişim. Ufak şeylerle yetinmeyi öğrendim hep. Ufak şeylerden mutlu olmayı. O yüzden bazen bana çok ağır gelen şeylere bile üzülmemeyi öğrendim.

Aciz bir kız olmayacaktım. Evet aşıktım. Ama gururum da önemliydi benim için. Kimse için kendimden ödün vermeye niyetim yoktu.

Aycanla buluşmaya karar verdiğimiz de neredeyse Yalovadan geleli bir hafta olmuştu. Ve ben ilk defa dışarı çıkacaktım. Bu kadar eve kapanmak yeterliydi. Hazır olduğum da saat 19:00'ı gösteriyordu. Babama haber verdikten sonra evden çıkabilmiştim. Gideceğim mekan yakın olduğundan kısa süre de gelmiştim. Aycan ise zaten oturmuş beni bekliyordu. Aylar olmuştu görüşmeyeli.

''Ya canım benim. Ne kadar da özlemişim seni.''dedi Aycan sımsıkı sarılarak.

''Birtanem bende seni özlemişim.''dedim karşılık vererek.

''Solgun görünüyorsun. Hala aynı konu değil mi?''diye soruverdi Aycan.

''Malesef. Kendimi kötü hissetmiyorum ama eksik hissediyorum Aycan. Ne bileyim oradayken de herşey aynıydı. Ama sanki uzaktayken daha kötü olacakmış gibi hissediyorum.''dedim.

''Kuzum farkeden birşey yok ki. Ha buradasın,ha orada. Koray aynı Koray. Senin hislerin aynı. İsteyen zaten yazar da arar da. Bu kadar dert etme kendine.''dedi Aycan.

Haklıydı. Oradayken de herşey aynıydı. Bazen aynı şehirde bile günlerce görmediğim olmuştu onu. Ama içimde kötü bir his oluyordu işte. Sanki uzaktayken herşey daha imkansızmış gibi.

''Haklısın. Neyse boşver sen neler yapıyorsun?''dedim konuyu değiştirerek.

''Bende aynı valla gülüm.''dedi.

''Gülüm deme aklıma geliyor.''dedim birden.

''Bak kuzum belli ki sen özlemişsin. Bir hafta daha geçsin. Beraber Yalovaya gidelim olur mu? Bir gün kalır döneriz.''dedi Aycan. Sevinçten ölmek üzereydim. Sanki birinin bunu demesine ihtiyacım varmış gibiydi.

''Ya gidelim gerçekten Aycan. Çok iyi olur.''dedim.

O gün bana umut olmuştu Aycan. Bir hafta nasıl geçecekti bilmiyordum ama sonunda onu görmek varsa beklemeye değerdi.

1 hafta sonra.....

Ve beklenen gün gelmişti sonunda. Yalovaya gidicek olmamın sevinciyle sabah 08:00'da açmıştım gözlerimi. Ne giyeceğime kadar ayarlamıştım herşeyi. Yavaş yavaş hazırlanmaya başladım. İlk makyajımı yaptım. Sonra ise saçımı. Kıyafetime geldiğim de ise içim cıvıl cıvıl olmuştu. Kırmızılı bir elbise almıştım. Omuz dekolteli salaş bir elbise. Güzel olmalıydım.

Çok geçmeden çıktım evden. Aycanla İdo da buluşacaktık. Heyecanım gitgide çoğalıyordu. Bir an önce Yalovaya gitmek istiyordum.

İdo'ya geldiğim de Aycanı da aldıktan sonra hızla feribota bindik. Zaman geçmiyordu. 45 dakika sanki iki saat sürmüş gibiydi. Ve Yalovaya ayak bastığım da içimi bir huzur kaplamıştı. Çok az bir zaman olsa da çok özlemiştim bu şehiri. Sanki hiç gitmemiş gibiydim.