AŞK SAZI

Kanka olalım

O günden sonra herşey sıradan gidiyordu. Aramız eskiye göre daha iyiydi ama hala aynı çizgi de ilerliyordu. Konuşuyorduk ama daha ötesine gidemiyorduk. Bir gün sahne çıkışı bizi eve bırakıyorlardı. Koray'la arka koltukta oturuyorduk. Birden bana sataşmaya başladığın da şaşırmıştım. Ama bir yandan mutluydum da. Kafama vuruyor,saçımı bozuyor,sürekli benle uğraşıyordu. İki küçük yaramaz çocuk gibi didişiyorduk arkada. Bende dövüyormuş gibi yüzünü seviyordum fırsattan istifade.
Dönüp ''it mi seviyorsun?''demişti. Gülümseyebilmiştim sadece. Eve geldiğim de hayatım boyunca hiç bu kadar eğlenmediğimin farkına varmıştım. Çok güzel vakit geçiriyorduk. Ama ileriye gidemiyorduk. 20 yaşındayım. Bu zamana kadar kimseye bu kadar çağresiz kaldığımı hatırlamıyorum...
Bir gece Ahmet abi aradı beni. Canlı müziğe gitmeyi teklif etti. Ama bu sefer farklı bir mekandı gitmek istedi. Ayşen'le ayrılmışlardı. Üzülüyordum ona. Çünkü Ayşen'in umrunda bile değildi. Ama Ahmet abi üzülüyordu. Sürekli ''neden abicim? Niye böyle oldu?'' Diyordu bana.
Kabul ettim bende. Belli ki konuşmak,içini dökmek istiyordu. Ayşen ise trip atıyordu bana.
''Bende ayrıldım. Benim yanımda neden olmuyorsun?''diyordu başımda.
'Çünkü sen üzülmedin Ayşen. Ondan ayrılmak sen istedin. Senin desteğe ihtiyacın yok.''dedim birden. Haklıydım. Umursamaz bir şekilde hazırlanmaya devam ettim.
Bir kaç saat sonra Ahmet abi almaya geldi beni. Arabaya bindiğim dakikadan itibaren sürekli Ayşenden konuşuyordu. Hep aynı soruları soruyordu. Bense verebilecek bir cevap bulamıyordum. Sadece dinliyordum. O gece Ahmet abinin kardeşi ve yeğenleriyle tanıştım. Çok tatlı insanlardı.
Herkes eğleniyordu o gece. Bense etrafı izliyordum sadece. Aklım Koraydaydı. Sürekli onu düşünüyordum. Bu sessizlik beni boğuyordu.
O gece düşündüm. Baktım sevgili olamıyoruz arkadaş olmayı teklif ediyim dedim. Hayatımın en berbat kararıydı. Ama ben şuan bunun farkında değildim. Ve kendimi Koray'a mesaj atarken buldum.
''Koray ben çok yoruldum. Arkamdan konuşulmasından yoruldum.''dedim.
Çok geçmeden cevap geldi.
''Arkandan konuştuğumu mu düşünüyorsun?''dedi. Aslında amacım sadece konu açmaktı. Söylemek istediğim bunlar değildi.
''Bence biz çok iyi arkadaş oluruz. Kanka olalım. Başka türlü yapamıyoruz.''dedim.
İçimden kendime küfürler ediyordum tabi.
''Olmaz sinem. Ben bana hislerinin farkındayım. Biz arkadaş olamayız. Ben yapamam.''dedi.
Haklıydı. Olamazdık. Ama ikna etmeliydim. Başka çağrem yoktu.
''Ben o mekana sürekli gelen biriydim. Sence daha önceden yapmaz mıydım? İnsan sevmek o kadar kolay değil Koray. Sana karşı bir hissim yok. Hem bakarsın çok iyi arkadaş oluruz.''dedim.
Bu dediklerime ben bile inanmıyordum. Ama onun istediği gibi konuşmak zorundaydım.
''Yemin ederim sende yıllardır aradığım arkadaş tipi var ama ben yapamam.''dedi.
Hadi Sinem ikna edebilirsin hadi.
''Yapabilirsin. Sevgili olmadık sonuçta. Bunda tuhaf bir durum yok. Hem bakarsın çok iyi kanka oluruz. Valla benden çok iyi kanka olur haberin olsun.''dedim.
Sonunda ikna olmuştu.
''Tamam olalım. Ama bana karşı farklı bir hissini hissedersem topuğuna topuğuna sıkarım.''dedi.
Bir an neredeyse sevinecektim. Sevdiğim adamla kanka olmuştum. Evet evet haklısınız. Bence de deliyim.
O gece Ahmet abiyle uzun uzun konuştuk. Çok üzülüyordu.
''Ben bunu haketmedim güzelim. Ben onu çok sevdim.''diyordu. Bense teselli bile edemiyordum.
''Boşver be abi o kaybetti üzülme sen.''diyebiliyordum sadece. O sensiz gayet mutlu bunu kendi istedi o seni hiç sevmedi demeye gönlüm razı gelmiyordu.
Ve işte hayatımın ikinci kazığını öğrenmenin vakti gelmişti. O geceden sonra hiç birşey eskisi gibi olmadı.
''Bak güzelim. Sen çok iyi bir kızsın. Vefalısın. Ben senin üzülmeni ve kötü arkadaşlıklar edinmeni istemiyorum.''dedi Ahmet abi. Konu ne zaman bana gelmişti hatırlamıyordum bile.
''O ne demek abi?''diyebildim sadece.
''Ayşenle konuştuk geçen de. Bak abicim. Al oku. Gör çevrendeki güvendiğin insanları.''dedi ve telefonunu önüme koydu birden.
Bense mesajları okumaya başladığım da şaşkınlıktan bayılacaktım. İnanamıyordum. Ben neyin içindeydim. Bu Mesajlar da neydi böyle.
Ve o gecenin sabahın da hiç kimseyle aynı kalamadık. İşte benim dönüm noktam o geceydi. Bense Ayşen'in yazdıklarını hala unutamıyordum. Çok acımasızcaydı bu...