YAN SIRAMDAKİ MANYAK •2 | Geri dönüş

10. Bölüm

HELÖÖÖ<3

Kısa olduğu için birazdan bir bölüm daha atacağım. Neden öle yaptım sormayın :D

Sizleri çök seviyörüm<3

Oy ve yorum bırakın onca uğraşıyorum lütfen...

Bölüm şarkısı: Gözde Öney- Kavga (Medyada var.)

İyi okumalar manyakuslar<3

*

*

*

"Zaten aşk bu değil midir? Söyleyemediklerimizi anlaması... Sessizce attığımız çığlıklar, haykırışlarımız kalbimize kıymık misali batarken, onun ne kadar sessiz ve hissiz olursa olsun duyup yardımına yetişmesi..." -Doğa Keskin-

İçiniz körük körük alev almış yanarken dışınız kendisini soğuğa teslim ediyordur. Onu istersiniz. Yanınızdayken bile özlersiniz. Göz rengi ne olursa olsun, o renk sizin gökyüzünüzdür. Ona sığınırsınız... 

Gülümseyip elimi camdan dışarı çıkardım. Tekrar yağmaya başlayan kar beni sevindirmişti. Ekiple karlar erimeden bir ara kartopu savaşı yapmayı aklıma not edindim. Geri çekildim ve camı kapatıp perdeyi açık bıraktım. Led sarkımlı  lambalar yanarken odaya güzel bir hava katıyordu. Camın önündeki koltuğuma oturdum ve kitabımın kaldığım sayfasını açıp okumaya başladım. Bir yandan da annemin yaptığı yeşil çayı yudumluyordum. 

  Milena yardım et bana! Söyleyebildiklerimden daha fazlasını anla!..

Okuduğum sözle gülümsedim. Zaten aşk bu değil midir? Söyleyemediklerimizi anlaması... Sessizce attığımız çığlıklar, haykırışlarımız kalbimize kıymık misali batarken, onun ne kadar sessiz ve hissiz olursa olsun duyup yardımına yetişmesi...

Ben gözlerimi zor bela açık tutarken kitabın arasına ayracımı yerleştirip kapattım ve uyuşuk ayaklarımı sarkıtıp hafif salladım. Yavaşça kalkıp yatağıma geçtim ve sıcak yorganımın altına geçip mayıştım.Gözlerim kendisini uykuya teslim ederken saat henüz altı olsa da hava kararmıştı ve soğuklara beraber erken uyuyordum. Hem yarın okul vardı. Erken uyanacaktım değil mi? Huzurla kendimi uykuya teslim ettim. Tabi ki de uyumadan önce her günkü gibi Rüzgar'ı düşünecektim. Düşünmüştüm de...

ARAS'TAN^^

Ben kum torbasını yumruklarken aklımda bu gün girdiğim kafe de onu görüşüm vardı. Unutmuştun hani Aras? Hani sen... İp- gözlerimi sıkıca yumdum ve torbaya sert bir darbe daha indirdim. Bu kafam daha fazla ne kadar karışabilirdi? Alıp başımı gidiyorum olmuyor. Başka birisini sevdim sonunda diyorum hala aynı his bu kez ikisine de oluyor. 

Birinde hatalıyım sevmekte. Ya Doğa'yı eskisi gibi sevmiyorum ya da İpeği sevmiyorum.

Gözlerimi açtığımda dolmuş olmaları sinir kat seviyemi üste çıkardı ve Kum torbasına bir yumruk daha attım. BEN İPEĞİ SEVİYORDUM! Bunu İki haftada kabullenmiştim. Garipleşmem İpeğin dikkatini çekse de aldırış etmemişti. Gözümdeki yaşlar bir bir akarken aklıma toz nesquiki kafamdan aşağı döküşü gelince ağlayarak gülümsüyordum. Son bir yumruk atıp iki elimle durdurdum kum torbasını. Birden sıkıca sarıldım ve ağlamaya başladım. Sen beni delirttin be Doğam. Belkide haklısındır. Sil baştan başlamak gereklidir belki bazen...

-Ben İpeği seviyorum. Ben İpeği seviyorum. Ben İpeği seviyorum...

Kendime gelmek için mırıldandığım cümlelerle gözlerimi kapattım.