Η αίθουσα ανάκρισης ήταν απλώς ένα δωμάτιο με γκρίζους τοίχους. Το μόνο έπιπλο που υπήρχε ήταν ένα ξύλινο τραπέζι στη μέση. Από τη μία του πλευρά υπήρχαν δύο μπλε πλαστικές καρέκλες ενώ από την άλλη υπήρχε μονάχα μία.
Στην πλευρά των δύο καρεκλών, στη μία, καθόταν ένας ψηλός μελαχρινός άντρας με πράσινα μάτια. Φορούσε ένα αρκετά ακριβό κοστούμι ταιριασμένο με μία ασημί γραβάτα που γυάλιζε στο φως.
Ο νεαρός κοίταξε την Άννα που μόλις είχε μπει μέσα στην αίθουσα μαζί με την ξανθιά γυναίκα. Σηκώθηκε όρθιος, χαμογέλασε και έδωσε το χέρι του στην κοπέλα. Η ίδια πλησιάζοντας τον, έσφιξε το χέρι της με το δικό του και ανταπέδωσε το χαμόγελο αρκετά θερμά.
«Alexander Moore. Μπορείτε να με φωνάζετε Alex. Υπεύθυνος τμήματος δολοφονιών.» συστήθηκε όσο πιο ευγενικά μπορούσε.
Η Άννα τον κοίταζε προσεκτικά και παρατηρούσε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του.
«Anna Rasel. Είμαι καινούρια! Χάρηκα!» είπε εύθυμα.
«Καλωσόρισες λοιπόν.» είπε χαμογελαστά.
«Καλώς σας βρήκα!» απάντησε.
Άφησε το χέρι του νεαρού και κοίταξε την γυναίκα αλλάζοντας το ύφος της από καλοσυνάτο σε σοβαρό. ‘Επαγγελματικό’ όπως έλεγε η Ξανθή.
«Καθίστε.» είπε στη γυναίκα δείχνοντάς της την καρέκλα απέναντί της.
Αυτή έγνεψε καταφατικά, κάθισε αφήνοντας την τσάντα της απαλά πάνω στο τραπέζι. Κάθισαν και οι άλλοι στις θέσεις τους.
Η Άννα έδωσε το χαρτί που πριν από μερικά λεπτά είχε συμπληρώσει η γυναίκα, στον Alexander… Alex, τέλος πάντων.
Ο νεαρός το κοίταξε προσεκτικά και το διάβασε αρκετές φορές έτσι ώστε να καταλάβει την υπόθεση. Τον προβλημάτιζε ιδιαίτερα καθώς η κατάσταση ήταν αρκετά μπερδεμένη.
«Λοιπόν, κυρία… Veronica Parker;» ρώτησε κοιτάζοντάς την.
Η κ. Veronica, έγνεψε.
«Λοιπόν, εδώ έχετε καταθέσει στοιχεία τα οποία ενοχοποιούν τον ανιψιό σας.»
«Το γνωρίζω.» είπε σοβαρά.
«Ωραία.. Το όνομά του είναι… ;!» ρώτησε κρατώντας ένα στυλό στα χέρια του έτοιμος να γράψει σε ένα λευκό χαρτί που βρισκόταν μπροστά του.
«ZaynMalik.» απάντησε η γυναίκα ξεφυσώντας και γυρνώντας το κεφάλι της αλλού. Ήταν έτοιμη να δακρύσει.
«Μην αγχώνεστε. Για σας βρισκόμαστε εδώ αυτή τη στιγμή.» της είπε η Άννα καθησυχάζοντάς την.
«Το ξέρω. Και το εκτιμώ.» είπε κοιτάζοντας την Άννα στα μάτια.
Κάτι στο βλέμμα της την ‘έκαψε’ και αναγκάστηκε να κοιτάξει αλλού γουρλώνοντας τα μάτια της από την έκπληξη. Τι στο καλό ήταν αυτό; Δεν είχε ξανανιώσει κάτι τέτοιο. Έπρεπε να παραδεχτεί επιτέλους πως αυτή η γυναίκα κουβαλούσε μέσα της κάτι περίεργο και κρατούσε μυστικά. Αρκετά βαθιά. Κάτι την εμπόδιζε να δει καθαρά μέσα της.
«Άννα; Είσαι καλά;» τη ρώτησε ο Alex με ένα βλέμμα ανησυχίας ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του.
«Ν-ναι! Ναι.. μια χαρά.» του απάντησε χαμογελώντας ψεύτικα.
«Εντάξει λοιπόν. Κυρία Veronica, εδώ λέτε ότι ήσασταν μέσα στην κουζίνα την ώρα του πυροβολισμού. Πίνατε νερό και το ποτήρι έπεσε από τα χέρια σας. Έμεινε ανέγγιχτο, σωστά;»
«Το ποτήρι;» ρώτησε η γυναίκα παραξενεμένη.
«Ναι, το ποτήρι.» επανέλαβε ο Alex.
«Μάλιστα. Έμεινε στο έδαφος.» απάντησε η γυναίκα ψύχραιμα ενώ ο Alex σημείωνε. «Να σας ρωτήσω κάτι εκτός θέματος;»
«Φυσικά.» είπε ο Alex κοιτάζοντάς την.
«Αίθουσες ανάκρισης δεν υπάρχουν μόνο στα κέντρα έρευνας; Όπως το FBI ας πούμε;»
«Εδώ δεν είμαστε όπως τα συνηθισμένα δικηγορικά γραφεία. Διαθέτουμε όλα τα απαραίτητα μέσα χωρίς να χρειαζόμαστε απαραίτητα τη βοήθεια της αστυνομίας.» της απάντησε χαμογελώντας αχνά.
«Α.. Ωραία.» είπε κοιτάζοντας το έδαφος προβληματισμένη.
«Θα σας ήταν εύκολο να ενημερώνατε τον ανιψιό σας ότι τον ψάχνει η αστυνομία αυτή τη στιγμή;»
«Βεβαίως!» αποκρίθηκε. Σηκώθηκε από τη θέση της και πέρασε την τσάντα στον ώμο της.
«Καλή σας μέρα.» είπαν οι δικηγόροι και της χαμογέλασαν γλυκά πριν η γυναίκα βγει από την αίθουσα και αφήσει την πόρτα να κλείσει αθόρυβα πίσω της.
YOU ARE READING
Ακολουθώντας Το Όνειρο ( A Zayn Malik Fanfiction)
FanfictionΗ Άννα, μια κοπέλα που έχει μείνει από μικρή ορφανή από πατέρα όμως έζησε ευτυχισμένα με την μητέρα της, αποφοιτεί απο το πανεπιστήμιο μαζί με την καλύτερή της φίλη. Τα δυο κορίτσια μετακομίζουν στο Λονδίνο όπου ξεκινούν την δουλειά των ονείρων τους...
