Ακολουθώντας Το Όνειρο ( A Zayn Malik Fanfiction)

Κεφάλαιο 8.

«Περάστε!» φώναξε η Άννα καθώς είχε βολευτεί στην άνετη καρέκλα της.

Η Έλενα μπήκε μέσα.

«Σας ζητάει μία κυρία. Να την αφήσω να περάσει;»

«Βεβαίως!» είπε η Άννα χαμογελώντας.

Μία μαυροφορεμένη γυναίκα, πέρασε μέσα στο γραφείο της. Φαινόταν αρκετά θλιμμένη και για να φοράει μαύρα, μάλλον κάτι θα είχε γίνει. Το χαμόγελό της εξαφανίστηκε.

«Σ’ευχαριστώ Έλενα. Μπορείς να πηγαίνεις!» της είπε η Άννα. Σηκώθηκε όρθια και κοίταξε τη γυναίκα.

«Παρακαλώ καθίστε.». Η γυναίκα κάθισε σε μία από τις καρέκλες που βρίσκονταν μπροστά από το γραφείο. Η Άννα παρατήρησε τα χαρακτηριστικά της καλύτερα. Είχε ξανθά μαλλιά, πιασμένα σε μία αλογοουρά, πράσινα φωτινά μάτια και κατακόκκινα σαρκώδη χείλη.

Μόλις η γυναίκα την κοίταξε, παρατήρησε από τα ίδια της τα μάτια πως κάτι έκρυβε. Κάτι, όχι τόσο σκοτεινό ώστε να είναι δύσκολο να το ανακαλύψει κάποιος. «Πώς θα μπορούσα να σας εξυπηρετήσω;» ρώτησε η Άννα ιδιαίτερα αγχωμένη. Δεν είχε τρομάξει. Περίμενε ανυπόμονα αυτή τη μέρα και είχε υποσχεθεί στον εαυτό της ότι θα μείνει ψύχραιμη.

«Ο άντρας μου δολοφονήθηκε. Ο ανιψιός μας τον σκότωσε. Δεν ξέρω το λόγο μα.. το έκανε!» είπε η γυναίκα. Ίσως η Άννα να έκανε λάθος όμως στην αρχή δυσκολεύτηκε να την πιστέψει. Έβηξε καθαρίζοντας τον λαιμό της.

«Πως είστε σίγουρη ότι το έκανε αυτός; Εμ.. ο ανιψιός σας, εννοώ.» ρώτησε διστακτικά. Η γυναίκα την κάρφωσε με τα καταπράσινα μάτια της.

«Τον είδα. Ήμουν μπροστά. Τον πυροβόλησε με το ίδιο του το όπλο. Καθόμουν στο σαλόνι μαζί με τον άντρα μου και παρακολουθούσαμε τηλεόραση. Σηκώθηκα για ένα λεπτό και πήγα στην κουζίνα να πάρω ένα ποτήρι νερό. Ο ανιψιός μας έμενε μαζί μας γιατί οι γονείς του είχαν φύγει για το εξωτερικό. Τότε άκουσα τον πυροβολισμό. Το ποτήρι έπεσε από τα χέρια μου και έτρεξα στο σαλόνι. Κρατούσε το όπλο μπροστά από τον σύζυγό μου. Ο ίδιος πεσμένος στον καναπέ είχε το κεφάλι του πίσω και η σφαίρα φαινόταν στο κούτελό του.»

Η Άννα είχε πάρει μία έκφραση αηδίας από την λεπτομερή ανάλυση της ξανθιάς γυναίκας.

«Εμ..» ξεροκατάπιε. «Λοιπόν,..»

«Μόλις έγινε αυτό, το μόνο που έκανα ήταν να ντυθώ και να φύγω!»

«Λοιπόν, συμπληρώστε αυτό το χαρτί με τα απαραίτητα» της είπε δίνοντάς της ένα μπεζ χαρτί με ερωτήσεις για να συμπληρώσει. «Στο κάτω μέρος, θα κάνετε αναλυτική περιγραφή της κατάστασης. Πάνω-πάνω συμπληρώνετε το όνομά σας, την ηλικία σας και πολλά άλλα. Επίσης, τον τόπο του εγκλήματος και σε λίγη ώρα γίνει η ανάκριση.»

Η γυναίκα στην αρχή σάστισε όμως ύστερα από λίγο, έβγαλε ένα στυλό από την τσάντα της και ξεκίνησε να συμπληρώνει.

Η Άννα την κοιτούσε απορημένη όλη αυτή την ώρα. Της φαινόταν περίεργο το πώς μια γυναίκα σαν αυτή θα κατηγορούσε τον ανιψιό της και δεν θα προσπαθούσε έστω να τον σώσει.

Πήρα το τηλέφωνο του γραφείου στα χέρια της και πάτησε τον αριθμό 0.

«Έλενα, φώναξε σε παρακαλώ κάποιον από τους δικηγόρους που αναλαμβάνουν θέματα δολοφονιών και στείλτον στην αίθουσα ανάκρισης.».

«Μάλιστα» είπε η κοπέλα και έκλεισε το τηλέφωνο.

Η Άννα σηκώθηκε από τη θέση της και πήγε δίπλα στην γυναίκα.

«Θα μπορούσατε παρακαλώ να με ακολουθήσετε;»

«Φυσικά.» είπε και την ακολούθησε έξω από το γραφείο της.