ထင္ရွားေက်ာ္ၾကား တ႐ုတ္႐ိုးရာ ဝတၳဳတိုမ်ား

"အရက္သမား အိပ္မက္" (အပိုင္း - ၁)

ဤဝတၳဳကို မူလေရးသားသူမွာ လီကန္စို (Li Kung-tso) ျဖစ္သည္။ သူသည္ ကိုးရာစုႏွစ္ အေစာပိုင္းက ရွိခဲ့ေသာ စာေရးဆရာျဖစ္သည္။

ဤဝတၳဳကို အေၾကာင္းျပဳ၍ တ႐ုတ္ဘာသာစကားတြင္ The Dream of South bough "ေဆာက္ဘိုး၏အိပ္မက္" ဟူေသာ အဆိုျဖစ္လာသည္။ ၄င္း၏အဓိပၸာယ္မွာ "ဘဝဟူသည္ အိပ္မက္သာျဖစ္သည္…" ဟု ဆိုလိုသည္။

***********************************

ခ်င္ယူဖင္းက အရက္သမားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ကိုယ္သူ ေပးထားေသာ အမည္ျဖစ္သည့္ "ဖင္း" ဟူေသာ အဓိပၸာယ္မွာ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ရႈပ္ေထြးျခင္းဟု အဓိပၸာယ္ရၿပီး ထိုေဝါဟာရဟာ သူ၏ဘဝရည္မွန္းခ်က္ႏွင့္ စီးပြားေရးအေျခအေနကို ေဖာ္ျပလ်က္ ရွိပါတယ္။ သူ႕စည္းစိမ္တစ္ဝက္ေလာက္ဟာ သူသံုးျဖဳန္းတာနဲ႔ ကုန္သြားပါၿပီ။

အဲဒီစည္းစိမ္ေတြဟာ အရက္ေသာက္လို႔ ကုန္သြားသလား၊ မိန္းမလိုက္စားလို႔ ကုန္သြားသလားဆိုတာကိုေတာ့ မသိပါဘူး။ ေသခ်ာတာ တစ္ခုက ဒီဇာတ္လမ္း စတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႕ဘဝဟာ ေတာ္ေတာ္ပ်က္စီးေနၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္နည္း ေလွ်ာ့ေပါ့ေျပာရရင္ သူ႕ဘဝဟာ သူ႕အမည္က ဆိုသလို ေကာင္းေကာင္းႀကီး႐ႈပ္ေထြးေနၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။

တစ္ခ်ိန္က သူဟာ စစ္တပ္ထဲမွာ ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီးအဆင့္ထိ ရာထူးရရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ရဲ႕ေသာက္စားမႈနဲ႔ အမိန္႔မနာခံမႈတို႔ေၾကာင့္ ထုတ္ပယ္ျခင္း ခံခဲ့ရပါတယ္။ အခုအခါမွာ သူဟာ အလုပ္မဲ့ၿပီး သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ပါးေနပါတယ္။ သူ႕စီးပြားေရးအေျခအေနကလည္း က်ဆင္းလာပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ မူးယစ္ေသာက္စားမႈကေတာ့ တိုးလာပါတယ္။

သူက အရက္မူးေျပတဲ့အခ်ိန္မွာ သူငယ္စဥ္က ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ဆံုး႐ံႈးခဲ့ရတာကို သတိရၿပီး မ်က္ရည္အနည္းငယ္ က်ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း သူေသာက္ေနက် မဟာေဆးရည္ကို ေသာက္လိုက္ရင္ေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနေသခဲ ဆိုတဲ့အတိုင္း ျဖစ္သြားပါတယ္။

သူေနထိုင္တဲ့ၿမိဳ႕က ေနျပည္ေတာ္နဲ႔ သံုးမိုင္ေလာက္ကြာတဲ့ ကြမ္လင္းၿမိဳ႕ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႕မိဘဘိုးဘြားရဲ႕ အေမြျဖစ္တဲ့ အိမ္ႀကီးမွာေနပါတယ္။ ဒီအိမ္ႀကီးရဲ႕ ေတာင္ဘက္မွာ သစ္ပင္အိုႀကီးတစ္ပင္ ရွိပါတယ္။ ဒီသစ္ပင္ႀကီးရဲ႕ေအာက္မွာ သူနဲ႔သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြဟာ ေသာက္ၾက စားၾက မူးၾကပါတယ္။

အပင္အိုႀကီးမ်ားဟာ အလြန္သက္တမ္းရွည္ၾကပါတယ္။ တခါတရံမွာ ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္ေလာက္ ေျခာက္ေသြ႕ေနၿပီးမွ သစ္ရြက္စိမ္းေတြ ထြက္လာၿပီး ဒုတိယအႀကိမ္ ျပန္လည္ရွင္သန္လာတတ္ပါတယ္။ အဲဒီသစ္ပင္ႀကီးရဲ႕ အျမစ္ေတြဟာ ေျမႀကီးေပၚမွာ ေကြ႕ေကာက္ၿပီး ေပၚေနတာေၾကာင့္ ပိုးမႊားေတြအတြက္ အိမ္ႀကီးသဖြယ္လည္း ျဖစ္ေနပါတယ္။

တစ္ေန႔မွာ ယူခ်င္ဖင္းဟာ အရက္မူးၿပီး ငိုပါေတာ့တယ္။ သူ႔မိတ္ေဆြေတြ အေျပာအရ ၇၉၂ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလရဲ႕ ေန႔တစ္ေန႔ ျဖစ္ပါတယ္။ သူက ငိုရင္းနဲ႔ ေျပာတာက သူဟာ ဒီသစ္ပင္ႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး အလြန္စိတ္ထိခိုက္တယ္တဲ့။ ဒီသစ္ပင္ႀကီးေအာက္မွာ သူ႕အဘိုး၊ ၿပီးေတာ့ သူ႔အေဖ၊ ၿပီးေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ ကစားခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ သူလည္း အိုမင္းလာၿပီ ေျပာတယ္။

တစ္ကယ္ေတာ့ သူဟာ အသက္သံုးဆယ္ မျပည့္ေသးပါဘူး။ သူဟာငိုလြန္းလို႔ သူ႔မိတ္ေဆြေတြျဖစ္တဲ့ ေခ်ာင္ နဲ႔ တီယန္ တို႔ဟာ အိမ္ထဲကို သယ္ယူသြားၿပီး အေရွ႕ဘက္ စႀကၤ ံက ခုတင္ေပၚမွာ သိပ္ထားလိုက္ပါတယ္။

ခ်င္ယူဖင္းသည္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ သူ မ်က္စိမွိတ္လို္က္ၿပီး မၾကာမီ ပန္းေရာင္ဝတ္စံုမ်ား ဝတ္ဆင္ထားေသာ လူႏွစ္ေယာက္ သူ႔က္ု ေခါင္းငံု႔၍ အ႐ိုအေသေပးသည္။ သူတို႔က ေျပာလိုက္သည္။

"ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ… လိုကူစတန္းနီးယား ႏိုင္ငံက ဘုရင္ႀကီးဆီက လာတာျဖစ္ပါတယ္… ဘုရင္ႀကီးက လူႀကီးမင္းကို သူ႔နန္းေတာ္ကို ၾကြေရာက္ဖို႔ ျမင္းရထား လႊတ္လိုက္ပါတယ္…"

ခ်င္ယူဖင္းဟာ သူ႕မွာရွိတဲ့ အေကာင္းဆံုးဝတ္စံုကို ဝတ္ၿပီး အျပင္ကို လိုက္သြားတဲ့အခါမွာ အိမ္ေရွ႕မွာ ျမင္းေလးေကာင္ဆြဲတဲ့ အစိမ္းေရာင္ ျမင္းရထားတစ္စီးကို ေတြ႕ပါတယ္။ ျမင္းရထားဟာ သူ႕ကိုသယ္ေဆာင္ၿပီး သစ္ပင္ႀကီးေအာက္ကို ေမာင္းသြားပါတယ္။