Ilham & Youssef

178

De dagen die volgden, leken allemaal op elkaar. Soms voelde hij hem slecht, soms een beetje beter. Hij ruste veel uit en at veel minder, waardoor hij begon te vermageren.

~ Few days later ~

Ik stond op en liep naar Ayoub's kamer. Ik maakte hem wakker en bracht hem naar de badkamer. Ik maakte hem klaar en bracht hem naar school, zoals elke morgen.

Toen ik terug thuis kwam, maakte ik het ontbijt voor Youssef klaar en bracht het naar boven. Ik maakte hem stilaan wakker en zei dat hij snel moest onbtijten want de verpleegsters zouden zo meteen komen.

...

De verpleegters liepen het huis uit. Ik sloot de deur achter me dicht en plofte neer in de zetel. Ik legde mijn handen op mijn buik en wreef er zachtjes over. Ik staarde voor me uit en besloot om een zwangerschapstest te halen.

Ja, een zwangerschapstest. De laatste dagen heb ik veel last van hoofdpijn, misselijkheid en ik moet vaak kotsen. Allemaal symptonen die ik ook had toen ik zwanger was van Ayoub.

Ik stond op, trok snel mijn jas aan en liep snel naar boven om Youssef te verwittigen. Hij lag weer te slapen, dus besloot ik maar om het zo te laten.

Ik haalde mijn test bij de apotheek en ging weer naar huis. Thuis aangekomen, ging ik naar de badkamer en voerde ik meteen de test uit.

Zenuwachtig wachtte ik op het resultaat, terwijl ik heen en weer liep.

5 minuten later keek ik en...

Het was positief.

Ik ben dus zwanger... Er verscheen een brede glimlach op mijn gezicht. Nog een mini Youssef-Ilham in mij. Ik maakte een sprongetje van geluk en stormde de badkamer uit om Youssef op de hoogte te brengen van dit super goede nieuws, maar waar goed nieuws is, is ook slecht nieuws...

Ik schudde hem rustig wakker, maar hij bewoog niet. Voor een moment dacht ik dat het voorbij was, dat dit nieuw leventje in mijn buik, betekend dat een ander leven word afgepakt, maar gelukkig bewoog hij. Ik zuchtte uit opluchting en keek hem aan.

« Youssef, ik... ik » stotterde ik. « Ilham, ik heb pijn » onderbrak hij me. « Komt goed hobi » zei ik en ooide over zijn arm heen, in hoop dat de pijn zou verminderen.

Na een tijdje glimlachte hij. « Je zult het misschien niet geloven, maar jou aanrakingen helen me » Ik glimlachte en drukte een kus op zijn hoofd. « Heb je wat nodig? » vroeg ik. « Glas koudwater » Ik knikte en stond op om het te halen.

Ik besloot om het nieuws nog eventjes voor mezelf te houden, ik vertel het hem wel op het juiste moment.

Dag dames, ik weet dat het een kort deeltje is, maar het is tenminste al een vervolgje. Als jullie nog vragen hebben, kunnen jullie me altijd prive sturen. Thank u alvast voor de geduld en nogmaals sorry 💋