Ilham & Youssef

181

De dagen vlogen voorbij. Mijn buikje begon te groeien en een vormpje te krijgen. Elke avond wreef Youssef erover en sprak hij met de baby. Schattigste ooit om te zien 😍

Over Youssef gesproken, hoeveel hij ook zijn best probeerd te doen, zijn gezondheid gaat alleen maar achteruit. Elke dag staan we op met hoop, tot de dag dat...

~
Ik was beneden aan het strijken. Ayoub was zoals gewoonlijk op school en Youssef lag boven op bed.

Ik had zoals altijd luid muziek op, want alleen dan kan ik het best mijn huishouden doen. 

🎶 a chekama chekem chekem 🎶

Ik was klaar met strijken en ging verder met dwijlen. Ik begin altijd boven, zodat ik dan zo naar beneden ga. Ik dwijlde da kamer van Ayoub, de gang en opende mijn slaapkamerdeur...

Daar zag ik Youssef op grond liggen. « YOUSSEF!! » riep ik. Ik liet alles vallen en rende naar hem toe. Ik sloeg zachtjes op zijn wang. « Youssef!! » zei ik terwijl ik mijn oogjes nat voelde worden. Ik plaatste mijn oor bij zijn mond. Hij ademde nog 🙏🏽

« Youssef aub » huilde ik. Hij knipperde. « Youssef » zei ik opgelucht. « Blijf bij mij, ik breng je nu naar het ziekenhuis »

...

Ik bracht hem naar het spoed. Zij gingen verder en ik moest wachten. Daar zat ik dan weer te wachten en te hopen dat alles goed komt.

15u15 :

Shit Ayoub heeft zo gedaan met school. Ik belde snel Amel. Gelukkig nam ze meteen op. « Amel » « Ja schat » « Ik zit in het spoed, kan je... » « Wat?! Wat is er?! » onderbrak ze me. « Met Youssef » « Oh ghair inshallah? » « Ik ben aan het wachten, maar kan je achter Ayoub gaan, hij heeft zo gedaan » « Ja tuurlijk schat » « Thanks babe » « Moet ik dan afkomen of? » « Nee laat hem bij jou aub » « Oke hou me op de hoogte » « Oke thanks sis » « Graag gedaan 💋 » zei ze en legde af.

16u00 :

Ik zag de dokter de gang in lopen.  Hij kwam naar me toe. Ik ging al rechtop zitten.

« Ilham » zei hij. (Hij spreekt me gewoon aan met mijn voornaam omdat we elkaar heel vaak zien) « Dokter » zei ik. « Het ziet er naar uit dat Youssef momenteel in het ziekenhuis gaat moeten verblijven » Ik knikte en slikte een brok weg.

« Gaat het nu met hem? » vroeg ik, maar stiekem wou ik het antwoord niet weten. « Om eerlijk te zijn ilham, nee » Ik knikte met mijn blik gericht op de grond. « Zijn gezondheid, zoals we al hebben gezegd, gaat alleen maar achteruit en we kunnen er niet veel aandoen buiten zijn pijn verzachten met morfine en pillen, daarom is het beter om hem hier te laten » Ik knikte begrijpend. Op dit moment wou ik alleen dat de dokter wegging om mij' tranen de vrije loop te laten.

« Je kan hem nu gaan bezoeken in kamer 478 » « Dankjewel » zei ik zacht en stond op. Ik liep richting de lift en voelde de tranen naar beneden rollen. Ik veegde ze snel weg, voor dat iemand ze ging zien en stapte de  lift in.