Ilham & Youssef

183

Vandaag was weer een dag net als alle andere dagen van de week, althans dat dacht ik dan... 

Ik bracht Ayoub naar school en reed vervolgens zo naar het ziekenhuis, zoals ik al de hele week doe. 

Ik stapte de lift uit en liep naar Youssef's kamer. Ik zei hallo naar alle verpleegsters die ik tegenkwam, want die ken ik ondertussen al. Ik liep naar binnen en zag dat hij al wakker was. "Goeiemorgen" zei ik zachtjes. Hij lachte en ik drukte een kusje op zijn wangen. Ik voelde gewoon zijn kaakbeen, zo hard is hij vermagerd... 

Ik ging naast hem zitten. "Heb je gegeten?" Hij schudde zijn hoofd. "Wil je iets eten of drinken" "Water" Ik stond op en nam de fles water naast zijn bed. Ik stak er een rietje in, zodat hij makkelijk kon drinken en gaf het hem. Ik hield het vast met hem tot hij klaar was en zette het terug. Ik ging terug zitten. 

"Hoe voel je je?" vroeg ik. "El hamdoulilah" zei hij. Ik glimlachte. "Allah is met jou schat, blijf sterk oke" Hij knikte met zijn ogen. Ik drukte een kus op zijn hoofd. 

15:00 :

"Mohim ik ga Ayoub ophalen en dan kom ik terug goed" zei ik terwijl ik opstond. "Ja breng hem mee, ik heb hem gemist" "Is goed" Ik gaf hem een kus en hij nam me vast. Hij wikkelde zijn armen om me heen en hield me stevig vast. Ik bewoog niet en liet mijn hoofd eventjes rusten in zijn nek. "Ik hou van je Ilham" fluisterde hij. "Ik ook van jou" fluisterde ik terug in zijn oren.

 Ik trok me terug en we keken elkaar diep in de ogen aan. Die ogen en die blik, die me verliefd maakten. Hij trok me nog dichterbij en kuste me volop. Ik eindigde de kus. "Ik moet er nu vandoor" "Ja ga maar" zei hij.

Ik zat in de auto en dacht aan Youssef. Ik kreeg allerlei flashbacks door mijn hoofd geflitst. Ik dacht aan de eerste keer toen hij me kwam aanspreken, toen ik samen met hem Brussel ging 'verkennen', al die tijden die we als 'vrienden' doorbrachten, terwijl iedereen doorhad dat we elkaar leuk vonden, aan mijn eerste kus,... en nu hebben we een kind samen en verwachten we een 2de insha allah. Wat gaat de tijd snel...

Ik stond voor de schoolpoort. Ayoub liep in mijn armen. "MAMAAA!" riep hij. Ik lachte. "Wat is hij toch altijd enthousiast als hij jou ziet" zei een leerkracht die daar stond. Ik lachte. "Gelukkig maar" Ze lachte. "Fijne avond nog" "Dankjewel voor u hetzelfde" zei ik en liep samen met Ayoub naar de auto. 

"Mama ik wil papa zien" "Ja schat we gaan nu naar hem toe" "Yes!" 

15u50 :

Ik stapte samen met Ayoub de lift uit en liep naar Youssef's kamer. 

Ik zag een groepje mensen voor de deur staan. Ik herkende zijn moeder, broer, vader en familie. Ze hadden allemaal tranen in hun ogen. Laat het niet zijn wat ik denk. Ik versnelde mijn pas en liep naar ze toe. 

"Khalti chkayen?" (Wat is er?) "Benti, Youssef..." "Ch3ando Youssef?!" (Wat is er met hem?!) "Hij had het moeilijk met ademhalen, de verpleegsters zijn er nu mee bezig" zei zijn broer. Ik voelde een brok in mijn keel en de tranen opkomen. Niet huilen Ilham, niet huilen, niet voor Ayoub. Ik probeerde me zo sterk mogelijk te houden. "Mama wat is er" zei Ayoub. Ik hief hem op, zonder wat te zeggen en knuffelde hem hard. Ya Allah laat alles goed komen...