Ilham & Youssef

184

De verpleegster kwam naar buiten. Iedereen keek haar aan en stormde op haar af. "En en en?!" klonk het van overal. Ze schudde met haar hoofd. "Mag ik hem aub zien?" vroeg ik. "Nee excuseer mevrouw, maar..." "Alstublieft, hij heeft zijn zoontje nog niet gezien" onderbrak ik haar. Ze keek me aan en toen mijn buik. "Ben jij zijn vrouw?" "Ja" "Ilham?" Ik knikte. "Hij heeft je naam een paar keer gezegd" zei ze terwijl ze de deur voor me opendeed. Ik liep zo snel ik kon naar binnen, met Ayoub in mijn armen. 

"Youssef!" zei ik. "Il...haa.." kwam er moeilijk uit. "Schat ik ben er, ik ben er!" zei ik en hield hem vast. "I...kk...houuu...v..v..va...n...joo..uu" "Ik hou ook van jou schat, aub wees sterk, aub vecht er tegen, aub blijf bij ons" zei ik terwijl er tranen naar beneden vloeiden. "Papa!" zei Ayoub. Youssef keek Ayoub aan. "M...ijn kle..ine prins" 

Hij hield mijn hand vast en die van Ayoub. "Jullie zijn mijn trots, mijn eer en ik zou me geen betere vrouw of zoon dan jullie kunnen wensen, el hamdoulilah voor alles wat god me heeft gegeven, zelf deze ziekte" De tranen vloeiden als rivieren naar beneden. Hij plaatste zijn hand op mijn buik. "En mijn andere kleine engeltje die hier inzit, zal insha allah alles krijgen wat ze maar wil, ze zal een goede opvoeding krijgen van een moeder en een vrouw uit de duizendsten" zei hij en keek me diep in de ogen. Ik plaatste mijn hand op de zijne. Ayoub deed net hetzelfde. 

"Vergeet nooit, ik waak over jullie en ik ben er altijd, altijd, wat dan ook" Ik verstrak mijn greep rond zijn hand. "Ik hou van jullie" zei hij en keek ons diep in de ogen aan.

En dat waren dan de laatste woorden van Youssef op deze dunya. "Youssef?" "Youssef?!" "Yousseff???!!!!" riep Ilham, maar jammer genoeg was Youssef er niet meer. "NEE YOUSSEF NEE!!" zei ze huilend. De verpleegsters probeerden haar te kalmeren, maar wat kan haar nu nog kalmeren? Terwijl de verpleegsters Ilham probeerden te kalmeren, stormden de anderen naar binnen. "Mijn zoon!! NEEEE!!" schreeuwde zijn moeder, die werd gekalmeerd door de vader. De broer van Youssef, probeerde zich maar rustig te houden, terwijl hij zijn moeder en vader probeerde te kalmeren. En in het midden van dit allemaal had je Ayoub... Die stond daar maar in een hoekje te kijken hoe zijn oma helemaal te keer gingen, hoe zijn moeder de kamer werd uitgebracht door verpleegsters en hoe zijn dode vader op het zieken bed lag....

Dit is een einde die jullie wel zagen aankomen, maar toch niet hadden verwacht. Ik leg later wel uit waarom ik koos om het zo te laten eindigen. Ik ben nog niet helemaal klaar met het verhaal. Love x