YARAMIZDA KALSIN

YARAMIZDA KALSIN-2

İYİ OKUMALAR.♥

Salona geçip geniş L tipi koltuğa uzandım. Her ne kadar yataktan kalkmak istememe rağmen ayaklarım beni buraya yönlendirmişti. Arkamda oluşan hareketlilikle gözlerim korkudan dolmuştu, yine gelmişti ve arkamdaydı. Soğuk nefesini ensemde hissetmemle kanım donmak üzereydi ellerini yavaşça belime sardı. Korkudan artık gözyaşlarımı tutamıyordum. Her defasında içeriye nasıl giriyor bir türlü anlayamıyordum. Elleri yavaşça yukarıya doğru tırmanırken fısıldadım" Lütfen dokunma bana, ne olur." Beni dinlemeyip tekrar sıkıca sarılıp kendisine doğru çekti. Artık tüm kanım çekilmiş gibi hissediyordum. Bana dokunacak ihtimali beni çok korkutuyordu. Enseme küçük bir öpücük koydu. Ağzımdan hıçkırık kaçtı ve kulağıma yaklaştı. "Ağlama kıyamam." Hiç bir duyguyu bardındırmayan buz gibi sesiyle konuştu bayılmak üzereydim artık. Tekrar kulağıma yaklaşıp fısıldadı "Sen benimsin küçüğüm, unutma bunu." Dayanacak gücüm kalmamıştı gözlerim yavaşça kapanırken. Birinin beni dürtmesiyle uyandım.

"Dokunma bana!" Annem hemen geri çekilirken konuştu. "Özür dilerim kızım korkutmak istememiştim." Deyip yanıma oturdu sıkıca sarıldım anneme, yine aynı kâbusu görmüştüm,yine ağlayarak uyanmıştım yine ve yine o kahrolası sesi duymuştum. Ölmek istiyordum böyle bir hayatı yaşamaktansa ölmek daha iyi bir fikirdi. Azıcık, azıcık da olsa bir yaşama isteğim yoktu. Herşey gibi onu da benden almıştı o kişi.

" Afra iyi misin kızım?" Annemin sorusuyla ondan ayrılıp yüzüne baktım. " İyim anneciğim sadece kâbus gördüm." Dedim annem endişeli gözlerle bana baktı. "Anlatmak ister misin?" Hayır bunu ona anlatamazdım inanmazdı, uydurduğumu düşünür ve en kötüsü babama anlatıp bir doktor bile ayarlayabilirlerdi, peşinden gelecek olan ilaçları hiç saymıyordum bile. Bunların hiç birini istemiyordum. "Hayır anne, geçti zaten sadece bir kâbus."dedim. "Hadi bakalım öyle olsun. Ne zaman bir şey anlatmak istersen dinlerim bitanem. Biliyorum bende baban da bu aralar daha fazla çalıştığımız için seninle ilgilenemiyoruz. Seni çok seviyoruz bunu unutma tamam mı?" Başımı sallayıp annemin elini tuttum. " Bende sizi çok seviyorum anne."

Ayağa kalkıp saate baktı. Bende yüzüme gelen saçlarımı geriye atıp alnımda ki teri sildim. Yanı başımda duran çalar saate baktım. Saat daha yeni 8:30 annemin niye eve geldiğini merak etmiştim. Acaba anne kız bir şeyler mi yapacaktık. Konuşmak için anneme döndüm ama annem benden önce davranıp " Kuzum benim hastaneye gitmem gerek. Yolda gelirken bir kaza olmuştu orda müdahale etmek zorunda kaldım. Bir otobüs kazasıydı bir çok yaralı var. Sende yemeğini yedikten sonra uyu dinlen tamam mı güzelim?" Dedi.

Annemin bunu hatırlamamasına çok üzülmüştüm sabah söylediği şeyi unutmuştu bile. Ona da hak veriyordum çok çalışıyordu ikiside. Neden bu kadar çok çalışıyorlardı anlam veremiyordum. " Ha bu arada babanında mesaisi var ben de bu akşam hastanede kalabilirim. Kapıları iyice kilitle tamam mı?"

Panikle yatağımda oturup anneme baktım " Ne! Yani ikinizde dışarda mı olacaksınız?" Annem şaşırmıştı böyle bir tepki vermeme ama öyle bir kâbustan sonra evde tek kalmak istemiyordum daha önce de bir çok kez aynı şeyleri görmeme rağmen annemin yanına gitmiş beraber uyumuştuk.

" Kızım bu ilk defa olan bir şey değil ki." Evet ilk değildi ama 2 hafta önce yaşadığım ve her gün aynı şeyleri yaşamaya devam ettiğim olaylardan sonra bu ilk kez evde tek başıma kalacağım bir gece olacaktı. Kimseye söylememiştim daha doğrusu söyleyememiştim. Çok korkuyordum.

Annem saatine bakıp tekrardan konuştu. "Çıksam iyi olacak. Görüşürüz tatlım. Dikkat et kendine." Yanağımdan öpüp odadan çıktı bende hemen yataktan kalkıp onun peşinden koşar adım ilerledim ilerledikçe de konuşuyordum.