“Çağla bişey sordum sana kavga mı ettiniz” abi bunu duymak istemeyeceğine eminim işi niye zorlaştırıyosun ki.
“Abi... Kuzey cezaevinde” abim birden bana döndü anlamamış gibi bakarak tekrar sordu
“Kuzey nerde Çağla?” gerizekalı diyorum ya hapiste, hapis...
“Abi Kuzey Irmak’ı öldürmekten tutuklu” yeterince açık konuşmuştum. Abimin gözlerinden çıkan ateşi ilk kez görüyodum. Tamam görmüştüm ama bu kadar değildi. Aptal gibi hala aynı soruyu soruyodu. Daha açık konuşmamı istiyosa yapacaktım.
“Çağlaaa kuzey nerde diyorum sana” bana bağırmıştı ilk defa… İlk.
“Abi Kuzey Irmak’ın katili anladın mı Irmak’ın katili Kuzey” dedim bende bağırarak.
“Hah buna inanmamı mı bekliyosun komik değil Çağla neyden bahsediyosun sen” o kadar ciddiydi ki tekrar ağlamaya başladım.
“Burak Güven son kez söylüyorum. Kardeşim dediğin o Kuzey piçi şu an… Şu an tutuklu cezaevinde nedeni de Irmak Mevsim’i öldürmesi. Kuzey Kara kaldığımız otele girdi ve gece mesajlaştığın sevgilini, Irmak Mevsimi öldürdü hem de boğazını keserek. Neden yaptı biliyo musun bunu? Çünkü Burak Güvenin öz olmayan kız kardeşi Çağla Güvenden intikam almak için. Bir daha tekrar etmemi ister misin Burak Güven? Kuzey Kara Irmak Mevsimin ka….” Diye bağırırken sol yanağıma gelen keskin bir acıyla olduğum yerde susup kaldım. Başımı abime çevirdiğim zaman bana tokat attığını anca idrak edebilmiştim. Bu abim değildi olmazdı o bana vurmayı bırak bağırmamıştı bile bugüne kadar...
Ağlarken bir anda susmuştum ama gözlerimdeki yaşlar akmaya devam ediyodu. Dışarı öyle bi çıkmıştım ki… Abim evde muhtemelen bişeyleri kırıp döküyodu şu anda. Sinirli olduğunda genellikle böyle yapardı. Şu an ne yaparsa yapabilirdi. Canı cehenneme. Herkesin canı cehenneme…
Sokakta boş boş geziniyodum bi yandan da ağlıyodum. Abim inanmıyodu inanmak istemiyodu. Haklıydı. Kuzeyin böyle bişey yaptığını ben bile kabullenemiyodum. Biraz dolaştıktan sonra artık dayanamayacağımı anlayıp bi kaldırıma oturdum. Başımı dizlerimin üzerine kapatıp ağlamaya devam ettim. Ayaklarım artık beni taşımıyodu. Elim yanağıma gitti. Benim ailem dediğim kişi bana tokat atmıştı. Hayatta bana anne baba gibi davranan tek insan yapmıştı bunu. Nedeni de o şerefsiz Kuzey yüzündendi.
Tamam fazla gitmiştim üstüne kabul. Öz olmayan kelimesinden nefret ettiğini bile bile söylemiştim. Abime soğuk bakmasından nefret ettiğim annemden bir farkım kalmamıştı. Üvey olduğunu yüzüne vuran bir de ben olmuştum. Ama onun sevgilisi öldüyse benim de kardeşim ölmüştü. Ve onu öldüren de benim ellerini tuttuğum gözlerine bakıp seni seviyorum dediğim adamdı. Nedeni de bendim. Bunu anlayabilir miydi? Anlayamazdı.
Ben hala Kuzeyi seviyodum. Bunca şeyden sonra ona duyduğum sevgi nefrete nazaran ağır basıyodu. Bir de bu duygu vardı tabii. Bir katili hala sevdiğini nasıl kabullenirdi insan? Bu yükün altında git gide eziliyodum.
Orada öylece ağlarken bir süre sonra korna sesi duyup başımı kaldırdım. Bi arabanın ön camı açıldı bu Erendi. Başkomiser olan. Gözlüğünü kaldırıp bana baktı
“ Ne yapıyosun burda? Hiç iyi görünmüyosun” cevap vermedim cevap alamayınca arabanın motorunu durdurup aşağı indi bileğimden tutup beni ayağa kaldırdı boş gözlerle ona bakıyodum beni arabaya bindirdi. O kadar güçsüzdüm ki onun güçlü kollarına bir gram bile kuvvetim olmadı. Ne yapıyodu bu adam?
“Napıyosun ya bıraksana beni” Eren hiç istifini bozmayarak sürücü koltuğuna geçti ve arabayı sürmeye başladı bir süre sonra durduk. Gözlerimi kapatmıştım açtığım da ise bir eve geldiğimizi gördüm. Arabadan kendi çabamla indim. Buradan gitmem gerekiyodu 6. hissim iyi şeyler olacağını söylemiyodu Eren bileğimden tuttu ve beni kendine çevirdi salak bu yeminle mal.
