Pieśń najwyższej wieży

19 1 0
                                    

Niech przyjdzie, niech nie zwleka 
Pora co nas urzeka. 

Cierpliwość mi przyniosła 
Na zawsze zapomnienie. 
Uleciały w niebiosa 
Obawa i cierpienie. 
I głód porażający 
Ciemność mi w żyły sączy. 

Niech przyjdzie, niech nie zwleka 
Pora co nas urzeka. 

Podobny jestem łące 
Na niepamięć wydanej, 
Zarosłej i kwitnącej 
Kąkolem i tymiankiem, 
Gdy zaciekle znad trawy 
Much brzęczy rój plugawy. 

Niech przyjdzie, niech nie zwleka 
Pora co nas urzeka. 

Arthur Rimbaud /wiersze/Opowieści tętniące życiem. Odkryj je teraz