(Υπό Διόρθωση) Το Παιχνίδι Του Δολοφόνου

Μέρος 20

Για τουλάχιστον τρεις ώρες, καθόμασταν στον καναπέ της και συζητούσαμε.Ξεκινησε από μια μικρή, άβολη συζήτηση και ύστερα ξεδιπλώθηκε σε κάτι μεγαλύτερο.Δεν ήξερα αν ήταν το εμφανισιακά αθώο παρουσιαστικό μου αυτό που την έκανε να με εμπιστευτεί ή η υπερβολική λύπη της για την απώλειά της,όμως όσο περνούσε η ώρα τόσο πιο πολύ έδειχνε να ανοίγεται.

Μιλήσαμε για το πόσο δύσκολο ήταν και για τις δύο μας, αλλα και για όλους όσους έχαναν κάποιον μέσα σε αυτόν τον κόσμο.Πως ο κόσμος πρέπει να συνεχίζει να προχωρά.Για μια στιγμή όλα φαίνονται μαύρα και χωρίς ελπίδα,ύστερα όμως μαθαίνεις να ζεις με αυτό.

Και η Αλεξάνδρα...ανοίχτηκε χωρίς ντροπή.Μου είπε οτι η Βασιλεία ήταν η μόνη της στήριξη.Μου είπε για τις σκοτεινές της σκέψεις τις τελευταίες μέρες,οτι της πέρασε από το μυαλό να αυτοκτονήσει, να τα αφήσει όλα πίσω.Αλλά δεν ήταν αρκετά δυνατή για να το κάνει.Και έτσι απλά συνέχιζε να ζει μίζερα, διώχνοντας τους πάντες από κοντά της.

Ύστερα σιωπή για λίγο.Η Αλεξάνδρα έβγαλε μια βαριά ανάσα και πέρασε το χέρι της μέσα απ'τα μαύρα μαλλιά της.Πηρα το βλέμμα μου από πάνω της,να την αφήσω λίγο να σκεφτεί στη μικρή μας παύση και κοίταξα έξω, τη νύχτα και τα φώτα της πόλης.Τα αστέρια δεν φαίνονταν, μόνο το φεγγάρι έκανε αισθητή την παρουσία του στο απέραντο μαύρο, σαν λευκό μάτι.

Μοιραία θυμήθηκα και πάλι το λόγο για τον οποίο είχα έρθει και ένα μικρό κομμάτι μου ένιωσε άσχημα.Ένιωθα λες και είχα κάνει έναν άνθρωπο να μου ανοιχτεί με περίτεχνα κόλπα, προκειμένου να λύσω δικά μου προβλήματα.

Μοιάζει σε αυτό που κάνει εκείνος.Μεταχειριζομαι κάποιον αθώο σαν να είναι παιχνίδι, χωρίς να συμμερίζομαι τα συναισθήματά του...

Ήταν απαίσιο.Σαν κι εκείνον που με ανάγκαζε να τα κάνω όλα αυτά.

Όχι, δεν ήταν εντελώς αλήθεια.Συμμεριζομουν τα συναισθήματα της Αλεξάνδρας.Της είχα πει ψέματα στην αρχή,μα ο πόνος της δεν μου ήταν αδιάφορος.Αυτο που ήθελα ήταν να σταματήσω τον κύκλο...τον απαίσιο άντρα,το τέρας που είχε σκοτώσει την αδερφή της να συνεχίσει να κάνει κακό.Αν κάτι τέτοιο ήταν εφικτό από έναν άνθρωπο...

"Η Βασιλεία...ήταν καλή."ήρθε η φωνή της Αλεξάνδρας από κάπου μακριά.Με επανέφερε στο παρόν.