(Υπό Διόρθωση) Το Παιχνίδι Του Δολοφόνου

Μέρος 71✓

Οι μέρες περνούσαν και τίποτα δεν μαρτυρούσε για το τί θα γινόταν στη συνέχεια.

Ο Κόσμος σύντομα θα έφτανε στην πιο σκοτεινή μορφή του.Η ομίχλη γινόταν πιο απειλητική, ο ύπνος περισσότερο ανήσυχος, το περιβάλλον περισσότερο ήσυχο, όλα σε μια σκοτεινά αρμονική συμφωνία μαρτυρούσαν πως η νύχτα ετοιμαζόταν να φτάσει στο αποκορύφωμά της. Κατι ερχόταν να συναντήσει τα τρία παιδιά, κάτι μαύρο και τρομερό.

(Κάτι που ετοιμαζόταν αργά και σχολαστικά, κάτι που διάλεγε προσεχτικά τα σκούρα χρώματα που θα φορούσε, τις λεπτομέρειες που θα παρουσίαζε, τα λόγια που έπρεπε να πει και να ακούσει. Ειναι ηδονιστική η προσμονή μέσα από τους τοίχους...)

Τα παιδιά δέθηκαν γρήγορα μεταξύ τους. Εμοιαζε σαν να ήθελαν να καλύψουν όλες τις μέρες της ζωής τους που δεν ήταν μαζί, πριν γνωριστούν. Η Αμαλία επισκεπτόταν όσες πιο πολλές φορές γινόταν και κατέληξε να έρχεται σχεδόν κάθε μέρα,με δικά της παιχνίδια και βιβλία. Ζωγράφιζαν όλοι μαζί, έλεγαν ιστορίες και ανέκδοτα μέχρι να βραχνιασουν ή έπαιζαν κάτω απ'το κρεβάτι μέχρι να νυχτώσει και να ξανασυναντηθούν την επόμενη μέρα.

Ο Αχιλλέας χαιρόταν κάθε φορά που έβλεπε την Αμαλία να κάνει τον Μάρκο και τον ίδιο να γελούν. Χαιρόταν ιδιαίτερα που οι δύο τους είχαν δέσει τόσο γρήγορα. Ο Μάρκος είχε βρει έναν μικρό σύντροφο στη ζωγραφική και μια μικρή πηγή καινούργιων ιδεών, γεμάτη χρώματα και σχήματα.
Είχε δύο φίλους πλέον.

Ο κόσμος όμως δεν είχε καμία πρόθεση να τους αφήσει έτσι, ευτυχισμένους, μέσα στην αιωνιότητα της αθωότητάς τους. Είχε άλλα σχέδια, διαφορετικά για τον καθένα.

Ήταν ένα βράδυ. Ένα βράδυ ιδιαίτερο, οχι σαν κάποιο άλλο. Όλα τα παιδιά του κόσμου και του μεγάλου νοσοκομείου, ήταν ενθουσιασμένα.

Ήταν δύο μέρες πριν τα Χριστούγεννα.
Το νοσοκομείο ήταν στολισμένο με μικρά, λευκά φωτάκια σαν λαμπερά αστεράκια. Λουτρινοι τάρανδοι και λευκά αρκουδάκια ήταν τοποθετημένα εδώ κι εκεί, δίνοντάς του μια όψη παραμυθένια. Στις κουρτίνες ήταν καρφιτσωμενα πολύχρωμα αγγελάκια και στο γαλαζιο δωμάτιο του Παιχνιδιού-οπως το έλεγαν τα παιδιά-είχαν στολίσει ένα μεγαλόπρεπο δέντρο.

Ο Αχιλλέας σήκωσε το κεφάλι απ'το παιχνίδι με τους στρατιώτες του. Ο ίδιος έπαιζε ήσυχα στο πάτωμα, κοντά στο μπαούλο με τα παιχνίδια, ενώ ηΑμαλία καθόταν μαζί με το Μάρκο στο κρεβάτι του και ζωγράφιζαν, φωνάζοντας που και που ο ένας στον άλλο για την επιλογή κάποιου χρώματος. Χαμογέλασε απαλά παρατηρώντας τους από τη μεριά του.

Τελικά δεν είχε κάνει λάθος, σκέφτηκε στον εαυτό του. Αυτό το κορίτσι ήταν πράγματι ιδιαίτερο σε αυτό το μέρος. Είχε κάτι, μια αόρατη λαμπερή δύναμη, ενα φως που προσέδιδε ανακούφιση σε εκείνους που πονούσαν.

Ο Αχιλλέας...ένιωθε την δική του σκοτεινή δύναμη να ηρεμεί μέσα του όταν η Αμαλία ήταν τριγύρω.

Από την άλλη, ο Μάρκος δεν ήταν καλά. Όσο οι μέρες περνούσαν, το πρόσωπό του γινόταν όλο και πιο χλωμό,η λάμψη στα μάτια του αργόσβηνε. Το χαμόγελό του όλο και πιο πονεμένο, πιο δύσκολο να σχηματιστεί σαν να χρειαζόταν πλέον υπεράνθρωπη δύναμη.Η χημειοθεραπεία είχε γίνει μια διαδικασία οδυνηρή, που ο Αχιλλέας αναρωτιόταν πως δεν είχε ξεσπάσει ακόμα, ουρλιάζοντας να τον βγάλουν απ'τη μιζέρια του. Οι πρώτες τούφες απ'τα μαύρα μαλλιά του είχαν αρχίσει να πέφτουν απ'την προηγούμενη εβδομάδα, σαν τα πρώτα χιόνια στις ψηλές βουνοκορφές. Τωρα πια είχε απομείνει ενα μισογυμνο κρανίο, καλυμμένο με λευκούς επιδέσμους.

Ο Αχιλλέας δεν είχε δυσκολευτεί να τον συνηθίσει. Δεν μπορούσε όμως πια να αγνοήσει τις λεπτομέρειες. Δεν ήθελε ομως ουτε να σκέφτεται τίποτα.

«Μοιάζεις με κουκλάκι-χιονάνθρωπο.» του είχε πει η Αμαλία χαϊδεύοντας απαλά το δεμένο κεφαλάκι του Μάρκου.

Παρόλο που ο Μάρκος είχε ταραχθεί πολύ απ'την αλλαγή, τώρα λόγο της μικρής και του Αχιλλέα, φαινόταν πιο ήρεμος. Τον έκαναν να ξεχαστει. Ήταν πολύ αστείο να τους βλέπει να μαλώνουν για το ποιός ζωγράφιζε καλύτερα ή για το ποιός είχε δίκιο. Η μικρή έλεγε τον Αχιλλέα μπουμπουνα, εκείνος θύμωνε και την φώναζε χαζή. Ο Μάρκος προσπαθούσε μέσα στα νευρικά γέλια του να τους συμφιλιώσει.

Ο Αχιλλέας ανοιγοκλεισε τα μάτια χαμογελώντας ακόμα. Κοίταξε τη μικρή που εκείνη τη στιγμή έδειχνε τη ζωγραφιά της στο Μάρκο.

Ήταν στ'αλήθεια ενα μικρό φως...