(Υπό Διόρθωση) Το Παιχνίδι Του Δολοφόνου

Μέρος 24 Γ

Κούνησα το κεφάλι συνοφρυωμένη• άλλος ένας τοίχος σε αυτόν τον δαιδαλώδη λαβύρινθο, που δεν είχε τελειωμό.

Τί θα μπορούσε να είχε συμβεί, για να μετατραπεί σε κάτι τέτοιο;

Στο μυαλό μου ήρθε ξανά, σαν στοιχειωμένη εικόνα, η περιγραφή της Αλεξάνδρας. Αυτός ο άνδρας που στεκόταν μπροστά μου, χαζεύοντας ξέγνοιαστα τα σύννεφα, είχε σχίσει το στόμα και είχε βγάλει τα μάτια μιας κοπέλας και άλλων τόσων ανθρώπων. Είχε κάνει κάτι παραπάνω, απ'το να αφαιρέσει απλώς μια ανθρώπινη ζωή. Αυτή η λεπτομέρεια, αυτό το παραπάνω, ήταν η λεπτή γραμμή που τον διαχώριζε από το πολύ κακό, στο χειρότερο της κατηγορίας.

Ήταν αδύνατον. Πώς μπορούσε κανείς να είχε τόση δύναμη για ένα σωρό φριχτά πράγματα, μα να μην είχε τη δύναμη να διαχειριστεί το οτιδήποτε;

Εκτός αν είχε γεννηθεί να είναι τέρας. Τότε τα πραγματα άλλαζαν.

Πάλι σκέφτεσαι υπερβολικά, Αμαλία, άκουσα τη φωνή της λογικής μου, αυστηρή και στοργική, σαν τη φωνή της μητέρας.

Πάλι προσπαθείς να δικαιολογήσεις κάτι άσχημο, να δώσεις μια λογική εξήγηση σε κάτι τόσο πέρα από εσένα. Αυτό που είναι μπροστά σου, παραμένει αυτό που είναι μπροστά σου. Ξύπνα επιτέλους και δες το.

(Τράβα την περόνη...δες τι θα γίνει.)

Τ

ο καταλαβαίνω.

Το κατάλαβα καλά την πρώτη φορά που συνέβη κάτι απαίσιο, πριν χρόνια. Τώρα, στη δεύτερη φορά, κάτι με εμποδίζει.

Εκείνος κουνήθηκε ελάχιστα στη θέση του και το ύφος μου επικεντρώθηκε πάλι εκεί. Χαμήλωσα κι εγώ επιτέλους, όχι λιγότερο επιφυλακτική και κάθησα αθόρυβα στο δάπεδο. Τα πόδια μου είχαν μουδιάσει απ'την όρθια στάση.

«Λες πως είναι αδικία να χάνονται αθώες, ανθρώπινες ζωές...» μίλησε ξανά ο απαίσιος επισκέπτης, συνεχίζοντας τον αφηρημένο, άσκοπο λόγο του. «Πιστεύεις στο Θεό;»

Άλλη μια ερώτηση που δεν πίστευα πως θα άκουγα από κάποιον σαν κι αυτόν. Αλήθεια, πού πάει όλο αυτό;