(Υπό Διόρθωση) Το Παιχνίδι Του Δολοφόνου

Μέρος 24 Β

Το κλειδί της ταράτσα ήταν σε ένα βάζο στο σαλόνι. Δεν ήταν και τόσο σημαντικό κλειδί, απλά το φυλαγαμε εκεί. Όλο το χειμώνα δεν ανέβαινε κάποιος συχνά, όμως η πόρτα έπρεπε να μένει κλειδωμένη για να μην ανοίγει από τις ξαφνικές ριπές ανέμου τις νύχτες με θύελλα.

Ανεβήκαμε τις σκάλες, μετά από την διαμάχη για το ποιός θα πήγαινε πρώτος. Δεν τον εμπιστευομουν κι εκείνος έλεγε οι κυρίες προηγούνται με ένα ύφος που δεν μπορούσα να καταλάβω.

«Αν δεν ανέβεις τα σκαλιά μπροστά μου, δεν έχει πάνω.»

Τελικά υποχώρησε, αν και ήξερα οτι θα μπορούσε να μου τα παρει εύκολα και να ανέβει μόνος.

Ξεκλειδωσα την πόρτα της σοφίτας και η μυρωδιά της κλεισούρας μας χτύπησε τη μύτη. Σε αυτό το μικρό δωμάτιο, παίζαμε μικρές με κάτι κοριτσάκια από τον παιδικό σταθμό που και που,όταν έρχονταν για επίσκεψη. Μας άρεσε να προσποιουμαστε πως υπήρχε κάποιος καλικάντζαρος ή ένα χαζουλι φάντασμα που ήταν παγιδευμένο και έπρεπε να το σώσουμε. Δεν θυμόμουν ούτε ένα από τα ονόματά τους αλλά οι αναμνήσεις υπήρχαν αχνές στο μυαλό μου.

Περπάτησα διστακτικά προς την πόρτα της ταράτσας, έχοντας πάντα στην περιφερειακή μου όραση τη σκιά του απαίσιου. Ξεκλείδωσα με μια κίνηση και έσπρωξα με όλη μου τη δύναμη. Οι μεντεσέδες της είχαν σκουριάσει από τη βροχή και την υγρασία, στρίγκλισαν κοφτά στην κίνηση.

Κρύο όρμησε μέσα στο μικρό δωμάτιο,σαν θηρίο που το κρατούσαν καιρό φυλακισμένο.Πότε ειχε παγώσει έτσι απότομα ο καιρός;

Χωρίς να πούμε κουβέντα, ο Τομπάιας πέρασε από δίπλα μου και βγήκε πρώτος έξω. Το βλέμμα τον ακολούθησε ενώ στεκομουν ακίνητη στο κατώφλι.

Για μια στιγμή... μου φάνηκε σαν ένα αθώο παιδί που ειχε βγει για εξερεύνηση και ήταν στα πρόθυρα μιας εκπληκτικής ανακάλυψης. Περπατουσε βιαστικός να ξεδιψάσει την περιέργειά του για κάτι καινούργιο, για κάτι που καιρό περίμενε να ανακαλύψει, χωρίς να κρυώνει ή να ζεσταίνεται, χωρίς να τον νοιάζει η βροχή ή έρημος, ούτε αν κάποιος στρατός χιλιάδων αντρών τον περίμενε να τον σταματήσει. Απλά περπατούσε προς τον κίνδυνο για να τον ανακαλύψει.

Τράβηξα το βλέμμα μου και έκανα ένα βήμα έξω. Κοίταξα τον ουρανό. Ένα ενιαίο γκρίζο σύννεφο τον ειχε καλύψει, δεν υπήρχε ίχνος του απαλου του γαλάζιου. Ένα αεράκι ψυχρό φύσηξε και ανεμισε τα μαλλιά μου, χάιδεψε παγωμένα το πρόσωπό μου. Απο κάπου μακριά, απ'το λιμάνι του Πειραιά που φαινόταν σχεδόν ολόκληρο από δω, μπορούσα να ακούσω αμυδρά τους γλάρους να κλαίνε, πετώντας πάνω απ'τα τερατώδη πλοία. Ήταν σίγουρο, ερχόταν καταιγίδα.