CHAPTER 21
Nagkukulong pa rin si Pauline sa loob ng kwarto at ayaw lumabas at makipagusap sa mga magulang nito. Hindi niya alam kung ilang oras na siyang nakakalimot nang muling magising ang diwa niya. Nakita niyang nasa tabi nya si Benedict. Galit na agad ang naramdaman nito. Kinuha ang unan at pinaghahampas ito.
“get out, you bastard! Get out! I don’t need you here! Hayaan ninyo akong mapag-isa! Hindi ko kailangan ang kahit na sino sa inyo!” sigaw nito kahit namilipit ang boses nya sa paos.
“hey easy!” bigla nyang hawakan ang balikat ni Pauline. “ easy ka lang Pauline hindi ako nandito para dagdagan pa. nag aalala lang sina tita lyn at mama sa labas baka kung ano na ang ginagawa mo sa sarili mo.
“let go of my arm! Ayaw kitang Makita Benedict, layuan mo ako!” hindi siya nag-almusal at hindi pa rin nanananghalian kaya marahil nanlalambot siya. Hanggang sa umiyak ng umiyak si Pauline. Tama si Benedict isa siyang miserable na babae.
“are you all right now? Padadalhan na ba kita ng pagkain?”tanong ni Benedict sa kanya. Pero hindi ito kumibo.
Mayamaya ay marahan siyang umiling. Her mind was clouded with emotions.
“we need to talk. And I mean, talk.”
“I just want to be alone” matamlay na sabi ni Pauline kay benedict.
“I know what you’ve been throught Pauline-“
“No, Benedict you’re wrong you don’t know what I;ve been through all these years. Not the slightest idea.”
“I could’ve helped you kung sinabi mo sa akin noong una pa lang na nagdalantao ka. I could’ve been there with you nang ipanganak mo si Benjamin…”
“Enough of that reason Benedict, enough of the could-have beens, you weren’t there. And you will never be there for me..”
“we are friends, Pauline…and now you are the mother of my child. There is nothing we couldn’t talk about. Im sure we could settle for an agreement..”
“I don’t want to go into terms with you, Benedict. My child is mine and mine alone. Ako ang naghirap sa kanya. Ako lang ang may karapatan sa kanya.” Hanggang naiyak na namn siya.
“what have I don’t to you Pauline?” anito hindi maikakaila sa tinig ang frustration. “I hate myself for hurting you!”
Lumapit si Benedict sa kanya at bigyan ito ng marahang yakap. Pero hindi ito huminto sa pag iyak kundi lalo pa siyang napaiyak.
“please, just leave me alone for a while benedict.” Kumalas si Pauline sa pagkakayakap.
“mabuti nga sigurong iwan na muna kita para makapg-isip ka,” “well talk about this later Pauline.”
Lumabas na si Benedict at ayun tulala na namn siya sa labas ng bintana niya. Parang mababaliw na siya sa mga nangyayaring ito.
Pagkalipas ng ilang oras ay na himasmasan na siya. Bumaba siya sa may living room at nakita nyang naguusap usap ang mga magulang nito. Tumabi siya sa kanyang ina, pinagitnaan sila ng tita mary anne nya. Hindi niya maipaliwanag ang nararamdaman niya ilang beses siya nag paumanhin para pumunta sa comfort room dahil pakiramdam nya masusuka siya. Pag katapos nito ay bumalik siya at nagsimula na ang “debate”
Nagtatalo na ang magkabilang panig, pero wala don ang isip niya kundi nasa America, kung nasaan an ganak niya. Her little bundle of joy. Ang bahagi ni benedict na inakala niyang hindi maagaw sa kanya ng kahit sino. Ngayun ay aagwin na rin nito sa kanya…
“Pauline, what can you say about it?”
Naputol ang pag mumuni muni niya pero tumayo ito at lumabas, ayaw nyang marinig muli ang pagtatalo ng mga magulang nila.
“Pauline wait.”
“let go of me Benedict”
“lets get out of here Pauline.”
“what!”
“umalis tayo dito, malayo sa kanila para di mo marinig ang mga pagtatalo nila”
“saan namn tayo pupunta”
“kahit saan malayo dito,”
Gusto ko din, pero bakit namn sya sasama sa lalaking siya mismong nagbigay sa kanya ng problemang nais niyang takas an ngayun
Pero pumayag na rin siya sumama siya dito pero hindi ito umimik sa loob ng kotse.
Mahigit tatlong oras ng marating nila ang beach house nila sa batangas kung saan nangyari ang lahat. Pinatay nila lahat ng cellphone at tinago ito sa loob ng kotse.
“gusto mo bang kumain, pumunta nalng tayo sa restaurant ng malapit dito.” Sabi ni benedict habang kinakapa ang switch ng ilaw, wala kasi si manang umuwi ng probinsya nya. Kaya subrang dilim ng kabahayan..
Lumabas silang dalawa at pumunta sa pinakamalapit na resto at kumain don, pagkatapos kumain ay bumili sila ng 6 can of beers para inumin nila may kasamang buong fried chicken. Umupo sila sa may dalampasigan na dalawa at nagsiga ng kahoy para maging ilaw nila.
“I saw my son’s picture, he looks like me” hindi maikubli ang ngiti sa kanyang labi.
“Yes, he does” inilarawan niya sa isip ang mukha ni Benjamin. Kamukhang kamukha nuya ito nong bata pa. her son ggot his father’s eyes: malamlam, nangungusap at mahahaba ang pilik-mata. Matangos ang ilong nito, malambot ang mamula-mulang mga pisngi at may umbok sa baba. Tangin mga labi lang ang naman nito sa kanya.
“I missed the first two years of his life but we have a lifetime a head of us..” tila nangangarap na sabi nito.
Yes, you have a lifetime with your son, habang ako ay iiwan mong nag-iisa…
Muli siyang sumipsip ng beer sa lata, ng maubos ang isa nagbukas pa ito ng isa pa. gusto nyang lunurin sa alak ang kanyang emotion lahat ng problema nya. Ngayon pinagsisihan nan yang umuwi pa siya ng pilipinas. Sana ay hindi na lang siya nagpahikayat sa mama nya. Sana ay tahimik pa rin siyang naninirahan sa amerika kasama ni Benjamin.
“alam ko Pauline nasaktan kita ng tudo tudo. Mula nong si Nadine ang piliin ko hanggang sa bale-walain ko ang gabing may namagitan sa ating dalawa. Pero litung-lito ako noon. Hidni ko kayang tanggapin na mawawala sa akin ang ate mo. Hindi inakalang sa proseso ay sinolo mo ang responsibilidad na dapat sana ay ako ang gumaganap nito o tayong dalawa.”
I’ve heard that reason a thousand times…..
“ayokong isipin mong wala akong konsiyensiya Paulin…pero may naiisip na akong paraan para hindi na natin pag-agawan ang custody kay Benjamin.”
Sinulyapan niya ito na parang inaasan na ang susunod nitong sasabihin.
“I will mary you Pauline Samora,” sabi nito, na para bang ganoon lang kasimple iyon.
Hindi siya nagkamali ng pandinig niya…
Tama ba itong naririnig ko, papakasalan ako ni Benedict?
please LIKE
Comment
and BE fan
A/N: salamat po sa pag subaybay sa kwentong ito. sana abangan ang pagtatapos..please support may other fanfic.... thank you po ulit ng napakarami
follow me on twitter: @itsmeenayumi
