Δεν περίμενα ποτέ να αγαπήσω κάποιον καλλιτέχνη, αλλά το έκανα, και γι αυτό ευθύνεται η μικρή μου αδερφή. Έλεγε ότι άξιζαν, ότι οι στοίχοι τους εκφράζουν αυτό ακριβώς που νιώθεις ή που θες να νιώσεις, ότι σε κάνουν να βλέπεις το μέλλον αισιόδοξα και...
Τα χέρια μου έτρεμαν καθώς έδινα το εισιτήριο μου μπροστά στην είσοδο λίγο πριν μπούμε στο κτήριο. Ο λόγος που γινόταν το meeting ήταν για να διαφημίσουν προσωπικά το καινούριο τους άλμπουμ με τίτλο you never walk alone. Κάτι που πίστευα γιατί αυτή τη στιγμή ήμουν με άτομα που αγαπούσα και θα συναντούσα επίσης άτομα που αγαπούσα.Τα
Καθίσαμε στις θέσεις που έλεγαν πάνω τα εισιτήρια και η κάθε μία κλείστηκε στον εαυτό της, τουλάχιστον μέχρι που μίλησε η Jaein. «Έχω αγχωθεί τόσο πολύ» είπε και άκουσα την αδερφή μου να συμφωνεί.
Είχε πάρα πολύ κόσμο και μερικές φαν άρχισαν να λένε τα fanchants στα καινούρια τραγούδια που έπαιζαν χαμηλά από τα ηχεία το ένα μετά το άλλο. Τελικά τα fanchants μετατράπηκαν σε ουρλιαχτά καθώς ένα χέρι εμφανίστηκε από το πλάι να χαιρετάει χαρωπά. Αν έκρινα από το μέγεθος ήταν ο Jimin. Η αδερφή μου με την φίλη της σχολίαζαν χαρωπά και εγώ με τη Yoona γελούσαμε.
Και τότε το χέρι κρύφτηκε πάλι και τη θέση του την πήρε ο ίδιος ο Jimin όπως είχα καταλάβει. Μετά βγήκε ο Jungkook και αμέσως μετά ο Jin, ο οποίος μας χάρισε από εκείνα τα πεταχτά φιλιά. Ακολούθησε ο Namjoon και ο Hoseok. H Jaein ήταν έτοιμη να δακρύσει κάτι που έβρισκα απόλυτα φυσιολογικό.
Η Celine όμως δάκρυσε κανονικά όταν βγήκε ο Taehyung αλλά δεν έπαψε στιγμή να χαμογελάει.
Και τότε βγήκε εκείνος και η καρδιά μου σταμάτησε. Όπως ήταν φυσικό βγήκε τελευταίος γιατί το σύμπαν ήθελε να με βασανίσει λίγα δευτερόλεπτα ακόμα.
Τα μαύρα του μαλλιά ήταν προσεχτικά φτιαγμένα όπως το μακιγιάζ και τα ρούχα του. Το βλέμμα του ήταν σοβαρό, σαν να το μετάνιωνε που δεν έκατσε σπίτι, αλλά ήξερα ότι ήταν λάθος και ότι απλά ήθελε τον χρόνο του για να προσαρμοστεί.
Όχι, δεν θα πω το κλασικό "και τότε τα βλέμματα μας συναντήθηκαν" την στιγμή που κοίταξε το πλήθος αλλά θα πω το άλλο, το ακόμα πιο απίθανο. Και τότε η καρδιά μου πόνεσε με τον πιο υπέροχο τρόπο που με έκανε να φέρω το χέρι μου στο σημείο που χτυπούσε, όπως έκανε κι εκείνος όταν κοίταξε προς το μέρος μας.
Ο Yoongi δεν ήταν πλέον το idol που ήξερα μέσα από φωτογραφίες και που αγάπησα μέσα από τους στοίχους, αλλά ένας όμορφος άντρας που μου έκλεψε την καρδιά.
Σταμάτησαν μπροστά από τις θέσεις τους και είπαν τον κλασικό χαιρετισμό με μια φωνή μετά τπ σύνθημα του Namjoon. «2, 3 »
« Bang. Tan. Γεια σας, είμαστε οι BTS! »
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Λοιποοοον...
Aloha guys.
Είμαι σίγουρη ότι δεν έχει μείνει ψυχή εδώ πέρα. Μόλις είδα την ημερομηνία στο τελευταίο κεφάλαιο που είχα ανεβάσει συνειδητοποίησα ότι έχει περάσει ένας χρόνος και ναι...ντροπή μου. Αλλά έχω σοβαρή δικαιολογία....Πανελλήνιες (2η φορα). Ναι αυτό αρκεί για να βάλω σε παύση πολλά πράγματα, οπότε συγνώμη για την πολύχρονη αναμονή.
Έχω όμως ευχάριστα νέα. Θα ανεβάζω κεφάλαιο κάθε μέρα, έστω και μικρό. Αν ξεχαστώ τι να πω...άνθρωπος είμαι κι εγώ (όχι δεν θα παραδεχτώ ότι βαριέμαι συχνά).
Και επειδή δεν θέλω να λέω πολλά και να σας ζαλίζω θα σας δώσω μία συμβουλή. Να σχολιάζετε. Ξέρω ότι πολλοί ντρέπονται ή απλά δεν θέλουν αλλά ρε παιδιά, ο καθένας ο οποίος γράφει χρειάζεται κάποιον για να τον προτρέψει να συνεχίσει και εδώ πέρα είναι ένα μέρος που όλοι μπορούμε να το κάνουμε αυτό, γιατί όλοι είμαστε αναγνώστες. Οπότε σχολιάστε ή έστω πατήστε το αστεράκι. Δεν ξέρω για τους άλλους αλλά για εμένα αυτά τα δύο δεν είναι πράγματα που απλά θα κάνουν την ιστορία πιο δημοφιλείς αλλά τα οποία θα με βοηθήσουν να συνεχίσω.
Ευχαριστώ που διαβάσατε μέχρι εδώ. Μέχρι (ας ελπίσουμε) αύριο τα λέμε.
