Δεν περίμενα ποτέ να αγαπήσω κάποιον καλλιτέχνη, αλλά το έκανα, και γι αυτό ευθύνεται η μικρή μου αδερφή. Έλεγε ότι άξιζαν, ότι οι στοίχοι τους εκφράζουν αυτό ακριβώς που νιώθεις ή που θες να νιώσεις, ότι σε κάνουν να βλέπεις το μέλλον αισιόδοξα και...
«Δεσποινίς θα μας κάνεις τη τιμή;» το χέρι και το χαμόγελο του Jimin απλώθηκαν προς το μέρος μου. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει πιο γρήγορα την στιγμή που τον κοιτούσα και έπιανα το χέρι του. Δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω και αυτό το έκανε ακόμα πιο τρομαχτικό. «Απλά θα ακολουθήσεις τη μουσική. Δεν χρειάζεται να φοβάσαι. Το χειρότερο πράγμα είναι ο φόβος», τα τελευταία λόγια απευθύνθηκαν σε όλη την τάξη και τα παιδιά κούνησα το κεφάλι τους με κατανόηση. Παρόλο που ήταν το πολύ δύο χρόνια μεγαλύτερος μας λάβανε περισσότερο σεβασμό από ότι λάμβαναν οι μεγαλύτεροι καθηγητές μας. Πάτησε το play και η μουσική άρχισε να παίζει. Μια γνωστή μελωδία πλημύρισε την αίθουσα και παρόλο που ήξερα τη χορογραφία της προσπάθησα να αυτοσχεδιάσω, όπως και ο Jimin. Ήταν δύσκολο να αυτοσχεδιάσεις σε ένα τραγούδι που είχες χορέψει τη δική του χορογραφία άπειρες φορές και ομολογώ ότι τελικά τα κατάφερα, βγάζοντας το ίδιο συναίσθημα που έβγαζε και το τραγούδι αλλά και ο Jimin. Μπορεί να μην είχαμε τέλεια χημεία αλλά είχαμε και αυτό έδειξε να το καταλαβαίνει μέχρι την τελευταία νότα του Butterfly. «Μια χαρά, πολύ καλά» είπε ο Jimin και χειροκρότησε μαζί με όλη την τάξη και μόλις χόρεψαν τα τρία τελευταία παιδιά εκείνος χαμογέλασε. «Είμαι πολύ ευχαριστημένος γιατί δείξατε περισσότερα από ότι περίμενα και είμαι σίγουρος ότι έχετε να δείξετε ακόμα παραπάνω». Κοίταξα την άλλη ομάδα δίπλα και έδειξαν να το διασκεδάζουν μιας και ακούγονταν συχνά γέλια. Λογικό από τη στιγμή που είχαν για μέντορα τους τον Hoseok. «Ωραία...» έκανε ο Jimin επαναφέροντας με στην ομάδα μου. « Τώρα θέλω να κάνετε ομάδες, να δω αν μπορείτε να συνεργαστείτε και μεταξύ σας». Κοίταξα γύρω μου ψάχνοντας κάποιον για να συνεργαστώ αλλά επειδή ήμουν από τα άτομα που δεν έκανε εύκολα φίλους κατέληξα μόνη μου, μέχρι που κάποιος χτύπησε τον ώμο μου. Γύρισα και κοίταξα το αγόρι που είχε χορέψει στην αρχή. «Μου άρεσε η χορογραφία σου» είπε και χαμογέλασε ντροπαλά. Ανταπέδωσα το χαμόγελο. «Και εμένα η δική σου». «Ευχαριστώ» είπε και έβαλε τα χέρια του στις τσέπες τις φόρμας του. «Λοιπόν, θα ήθελες να συνεργαστούμε;» Κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά και εκείνος χαμογέλασε ντροπαλά περνώντας το χέρι του μέσα από τις ξανθές τούφες των μαλλιών του. «Από ότι βλέπω όλοι έχετε παρτενέρ» είπε δυνατά ο μέντορας μας για να μας τραβήξει ακόμη μία φορά την προσοχή. «Θα σας αφήσω δύο ώρες να ετοιμάσετε κάτι μικρό και να μου το παρουσιάσετε , αλλά θα έχετε και κάποιες εκπλήξεις οπότε βάλετε τα δυνατά σας». Κοίταξα το αγόρι δίπλα μου και εκείνος μου χαμογέλασε ξανά. «Όλα καλά θα πάνε» είπε. «Σας αφήνω λοιπόν να ετοιμαστείτε, μπορείτε να βγείτε και έξω από την αίθουσα». «Πάμε;» με ρώτησε το αγόρι και εγώ κατένευσα. Βγήκαμε έξω στην αυλή και πήγαμε εκεί που είχα συναντήσει πρώτη φορά τον Jimin. «Με τι θες να ξεκινήσουμε;» ρώτησε. Χαμογέλασα ντροπιασμένη. «Με το όνομα σου». Εκείνος με κοίταξε έκπληκτος. «Alice, είμαστε στην ίδια τάξη από την αρχή, πως γίνεται να μην γνωρίζεις το όνομα μου;» «Συγνώμη αλλά δεν είμαι καλή στο να συγκρατώ ονόματα». Αναστέναξε απογοητευμένος. «Taeseob. Kang Taeseob». «Συγνώμη και πάλι Taeseob». Εκείνος κούνησε αόριστα το χέρι του. «Ας ξεκινήσουμε» είπε λίγα δευτερόλεπτα μετά αρχίσαμε να φτιάχνουμε μία δική μας χορογραφία με ένα τραγούδι που είχε διαλέξει εκείνος.
Oups ! Cette image n'est pas conforme à nos directives de contenu. Afin de continuer la publication, veuillez la retirer ou mettre en ligne une autre image.
