ခ်န္ေယာလ္ ႏိုးလာေတာ့ ေခါင္းက တဆစ္ဆစ္ကိုက္ေနသည္.
မေန႔ညက ဘာေသာက္မိသည္မသိ.
ေသာက္သည့္အခါတိုင္း သတိလြတ္တတ္တာမို႔ ခ်န္ေယာလ္မေသာက္ေတာ့တာ အေတာ့္ကိုၾကာၿပီျဖစ္သည္.
ေခါင္းကိုက္ေနေသာ္လည္း အိပ္ယာမွအသာထကာ ေဘးဘီကို ေဝ့ဝဲၾကည့္ေတာ့ သူ႔အခန္းမဟုတ္.
အနည္းငယ္ လန္႔သြားသည္မို႔ အခန္းအျပင္ထြက္ၾကည့္ေတာ့မွ ဟိုတယ္တခုတြင္ ေရာက္ေနေၾကာင္း သူသိေတာ့သည္.
အခန္းထဲသို႔ ဝင္ကာ ကားေသာ့ ႏွင့္ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ႐ွာၾကည့္ေတာ့လည္း မေတြ႔.
ဖုန္းသာ ရိွသည္.
ဒုကၡပဲ.
ဒီဟိုတယ္ကိုလည္း ဘယ္လိုေရာက္လာသည္မသိ.
စိတ္ညစ္ပါတယ္ကြာ.
အေကာင္ေပါက္မ်ား သူ႔ကို ဒီပို႔ေလသလား?
သူ႔အိမ္ကို မသိလို႔ အေကာင္ေပါက္က ဟိုတယ္ကိုပဲ ပို႔ထားသလား?
OMG!
သူ႔ပို႔ထားတာဆို ငါ့ကိုမ်ား တခုခု လုပ္ထားေလဦးမလား?
အေတြးေတြေၾကာင့္ ခ်န္ေယာလ္ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္ကို ဟိုဟိုဒီဒီ စမ္းၾကည့္ရေသးသည္.
အေကာင္ေပါက္ဆိုသည္က ယံုရသည့္အမ်ိဳးမဟုတ္.
လူတကိုယ္လံုး ဥာဏ္ဆိုးဥာဏ္နက္ေတြ ျပည့္ေနသည့္ မွင္စာတေကာင္သာ.
ခႏၶာကိုယ္တြင္ ထူးထူးျခားျခားဘာမွ မေတြ႔မွသာ သူ သက္မခ်ႏိုင္ေတာ့သည္.
ကားေသာ့ႏွင့္ ပိုက္ဆံအိတ္ကို အတန္ငယ္ၾကာေအာင္ ႐ွာေသာ္လည္း မေတြ႔သည္မို႔ စိတ္ကအနည္းငယ္ တိုလာေလၿပီ.
ထိုအခ်ိန္မွာပဲ ဖုန္းဝင္လာသည္မို႔
"ဟဲလို."
"Sam...
ႏိုးေနၿပီလား.
ႏိုးေနရင္ မုန္႔မွာစားထားႏွင့္ေလ.
ခဏေနရင္ ကြၽန္ေတာ္ လာေခၚမယ္"
"မင္းက ဘယ္သူ"
ဘယ္သူဘယ္ဝါဟု သူမခန္႔မွန္းႏိုင္တာေၾကာင့္ သူေမးခြန္းထုတ္မိသည္.
ၾကည့္ရတာ မေန႔ညက ဒီကို ပို႔ေပးသြားသည့္ ေက်ာင္းသားတေယာက္ေယာက္သာ ျဖစ္လိမ့္မည္.
အေကာငိေပါက္ေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ မျဖစ္ႏိုင္.
ထိုအေကာင္ေပါက္က sam လို႔ ေခၚမည့္အမ်ိဳးမဟုတ္.
ကိုကို ခ်င္းထပ္ေအာင္ ေခၚကာ သူ႔အား အခြင့္အေရးယူမည့္ အမ်ိဳးပင္.
"ကြၽန္ေတာ္က အႏုပညာေမဂ်ာက ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ပါ... sam.
မေန႔က sam နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေမဂ်ာက အငယ္တေယာက္နဲ႔ ျပႆ နာ နည္းနည္းရိွေနလို႔ပါ...
