ALKAŞ

Şüphe

Yorum ve oylar için teşekkürler!Ama lütfen yeni bölümleri de okuyun ve oylayın:D

Multimadia.Minerva

Bölüm Şarkısı:30 Seconds to Mars-Attack

Keyifli okumalar!

#Kuroyami

Terk edilmis binadan çıkarken bir karaltı görür gibi olmuştum,ama dikkat edecek durumda değildim.İhtiyarın kulübesine fazla kalmamıştı ki göğsümde hisesttiğim ağrıyla sarsıldım.Yaram tam iyileşmemişken yeteneğimi kullanmam iyi olmamıştı.Ağrıyla baş etmeye çalışarak sessizce eve girdim.İhtiyar bıraktığım yerde uyuyordu.Yatağa girerken birden görüşümün bulanıklaştığını hissettim...

-Hey,hey! Duyuyor musun evlat?

-Ne? Sesim kısık çıkmıştı.

-İki gündür uyuyorsun,ateşini daha yeni biraz düşürebildim.Bir anda ne oldu sana böyle anlayamadım.

Ben ne olduğunu gayet iyi biliyordum.

-Teşekkürler bayım.Ama sanırım artık evime gitsem iyi olacak.

-Henüz tam iyileşmedin ve Bay Fushigi'ye sana iyi bakacağıma dair söz verdim.Şifacılar şeflere karşı sorumludurlar.Gitmene izin veremem.

-Peki,burada kalacağım.Ama yarın okula gitmem gerek.

Evet ,benim yaşımdaki çoğu insanın yaptığı gibi ben de okula gidiyordum.Hem iyi gizlenmek hem de hayatımı kurmak için.Çünkü Kuroi Tempi'de maaş verilmezdi ve herkesin ikinci bir hayatı vardı.

-Tamam,ona izin verebilirim.Sonuçta okulundan geri kalmanı istemeyiz değil mi?

-Teşekkürler...

O sırada kapının çalındığını duyduk.İhtiyar kapıya baktı ve birini içeri buyur etti.Sanırım bir kadındı.

Onu gördüğümdeyse şaşırmıştım:

-Emilie,senin burada ne işin var?

#Minerva

Yerdeki dağılmakta olan ölüye hala hareketsiz bir biçimde bakıyordum.İçimde bir ses inatla haykırıyordu, 'kımılda artık,yapabileceğin bir şey yok!'

Ama olmuyordu.Ceset tamamen yok olana dek bos gözlerle öylece baktım.Kemikleri de gözümün önünden silinip giderken neredeyse sürünerek dışarı çıktım.Midemin bulanmasına engel olamıyordum.Zar zor uzaklaşabilmiştim,etrafımdaki nesneleri seçemiyordum bile.

Eve geldiğimde herkes uyuyordu.Yavaş olmaya gayret ederek merdivenleri çıktım.İlk işim lavaboya gidip yüzümü parçalarcasına yıkamak olmuştu.Kafamı kaldırdığımda annemin saç boyasından bir kutu gördüm.Bunun burada ne işi var diye düşünecek kadar bile kendimde değildim.Önce kendi hafif kızıl saçlarıma ,sonra kutunun üzerindeki kadının çikolata kahve saçlarına baktım.

Farkına bile varmadan,saçlarımı boyamıştım.bile.Ve bomboş gözlerle aynaya bakıyordum.

#Kuroyami

Emilie LeRenard.

Karargahtan dışarı çıkabileceğini düşündüğüm son kişiydi.Kuroi Tempi'nin en zeki insanı olarak bilinirdi ve karargahta stratejist olarak çalışıyordu.Zaten yeteneği de mentalizmdi.Yüksek bir mevkideydi ama aslında yaşıttık.

Ona şaşkın şaşkın bakarken söylendi:

-Bana böyle uzaydan gelmiş gibi davranman için gelmedim buraya.