Başına geldiğimiz masadaki gözler üzerime sabitlenirken stresten dudaklarımı ısırmadan nasıl duruyordum şaşırdım. Acımayacağını bilsem siyah renk ojeli tırnaklarımı avucuma batırırdım, ama elimde bulunan sargı buna engel olurdu zaten.
Bir rüzgar esti gözlerinden gözlerime sadece ben üşüdüm, tenimi yakan bakışlarına rağmen titreyen kalbim yine köklerinden sarsıldı.
Orman yeşili gözlerini bana azap çektirmek istercesine benden alıp başkasına verdiğinde midemde gezen kelebeklerin hepsini şişe takıp kızarttım.
"Yeni stajyerlerimizden Dila." Dedi orman gözlümün yan tarafına otururken. Banada oturduğu yerin tam karşısını gösterdi.
"Ne zamandır stajyerler toplantılara katılır oldu, Necmi Bey?" Dedi esmer güzeli bir kadın, geldiğimden rahatsız olduğunu açık bir şekilde belli ederken.
"Bunu sormak size mi düştü, Hande hanım?" Diyerek benim orada olmamı savunan Necmi'ye artı bir puan yazdım.
Sadece yanı başında oturuyordum, heyecandan neredeyse gözlerim dolmuştu. Şimdiye kadar kaç defa yutkunduğumu saymıyorum bile, gözlerim fazla dikkat çekmemek için arada bir onun üzerine değiyor onunkilerin bana değmemesi içimi burkuyordu.
"Bir şey yer misiniz?" Diye bir ses duydum, gözlerimi sargılı avuçlarıma dikmişken.
Gözlerim sargımdan çekilmiş bana soru soran orman gözlüye döndüm. Masaya oturduğumdan beri bana karşı gösterdiği ilk tepkiydi. Dilini yavaşça dilini damağını kurutan cazibe abidesine çevirdi. Ona sorduğu soruya cevap vermek için çekinmeden yeşillerinin içine baktı.
"Hayır, tokum. Teşekkür ederim." Dediğinde karşısındaki adam sadece kafasını sallamakla yetindi. Israr eden bir adam değildi, etmedi de.
Tokum dedi genç kız.
Midem boş belki ama senin ruhuma getirdiğin doygunluk o kadar fazla ki doymamak elde değil, diyemedi.
Kalbimi öyle güzel doldurdun ki aç olmak elde değil, diyemedi.
Tokum dedikten sonra arkasına kısık sesle bir teşekkür sığdırdıktan sonra gözlerini kaçırdı onu içine çekmek için bekleyen yeşillerden. O değil miydi, uçsuz bucaksız gökyüzüne sahip olan şimdi neden onun ıssız ormanlarından korktuğunu kendine anlatamadı.
Kayboldum zannettiği ormanların, daha taşlı yollarını aşamadığını farketti.
Kafasını yeniden masadaki konuşmaya çevirdi. Belki oturduğundan beri ilk defa herkes kendi işine dönmüş, onun varlığını unutmuştu.
