"Arabasından indiğin adam kim, Armağan?" Dedi gözlerini yüzüme dikmiş bakarken. Ses tonu şiddetini arttırmış cevap vermem için kelimelerime baskı yapıyordu.
"Arkadaşım." Diyerek sürdürdüğüm anlamamazlık oyununa son verdim. Sevdiğim insana sadece arkadaşım demek içimdeki burukluğa sebep olurken saçma düşüncelerimin üzerine basarak yoluma devam ettim.
"Peki, bu saate kadar neredeydin?" Dediğinde güneşin kızıllığıyla üzerimize serpildiği vakitte gökyüzü gözlerimin önünde yer alan vefat ettiğini sandığım annemin kaseti beynime takılmış, tekrar tekrar seyrediliyordu.
Kalbim acıyla kasıldığında zorlukla pompaladığı kanlar damarların içine iğnelerini batırarak ilerliyordu. Elimi sol göğsümün olduğu yere koyarken dengem bozulmuş yerimde sendelemek zorunda kalmıştım.
Dedemin parmakları hızla bileğime sarılmış, beni kendine çekmişti. Bedenim onun bedenine yaslanırken gözlerim bugün ikinci kez karanlığa dalma noktasına geldi.
Belime sardığı el ayakta durmamın en büyük destekçisi haline geldiğinde yanımda olan varlığından dolayı kendimi güvende hissettim.
"Hasan!" Diye bir ses yükseldi karşımdaki bedenden. Yanımızda duran arabanın ön kapısı açılmış takım elbiseli bir adam çıkmıştı. Görüş alanım artık bulanıklaştığında gözlerimi kapatmak zorunda kaldım.
Birkaç saniye sonra belime bir el daha geldiğinde destek kuvvetim iki katına çıkmıştı. Dizlerimin arkasına yerleştirdiği diğer eliyle bedenim havalandığında düşmemek için elimi kaldırıp boynuna sarmaya halim yoktu.
Arabanın kapısı açıldığında bedenimi deriyle kaplı rahat koltuğa bıraktıklarında kapı tekrar açılmış yanıma bir beden daha oturmuştu.
"Armağan." Dedi koca cüssesinden çıkmasını ummadığım naif bir sesle. Kafam geriye atıp koltuğun başlığına yasladım.
"Armağan, yavrum iyi misin?" Diye sormuştu. Onu daha fazla merak ettirmemek için pembe renkli dudaklarımı aralayıp kendimi konuşmaya zorladım.
