BTS 2: Behind those Smiles

Chapter 30: What to do?

Athena's POV.

Kanina pa ako palakad lakad sa loob ng kwarto namin. I can't believe it. After seven years, andito na naman ako. What the fudge!

"Athena shall we order a food?" Janine asked pero hindi ko siya pinansin.

"YP Resort ba talaga 'to?" I asked once again. Baka kasi nagkamali lang ako ng rinig.

"Uh yes. Why?"

Shit! This can't be.

"At nasa Room 143 tayo?" Tanong ko ulit.

Binigay sa akin ni Janine ang key card. "Check it for yourself," sabi niya.

Tinignan ko naman 'yon and to my surprised, it is Room 143. Shit! Double shit!

"Janine let's go. Let's leave now," utos ko at inaayos ang bag ko.

"Ano bang nangyayari sa'yo? I can't understand you," sabi niya at tila naguguluhan sa inasta ko.

I sigh. I just want to get out of here. Hindi pa kasi alam ni Janine ang buong kwento ng love life ko. Hindi pa niya alam ang nangyari sa past ko.

I think this is the right time na maikwento ko sakanya ang lahat. Umupo ako sa kabilang side na kama.

Humarap ako sakanya. "I have to tell you something."

-
"What? Totoo?" Reaksyon niya matapos ko maikwento sa kanya ang lahat. I told her everything from the start.

"So that time hindi niya alam na nagpapanggap ka lang na mahirap para makapag-training sa isang company without special treatment?" She asked. Tumango naman ako bilang sagot.

"And when his parents came, jinudge ka agad nila?" For the second time, I nod again.

"And then, one day, nalaman mo na lang na fiancé niya na si Sofia Tan? How could that be? Eh hindi ba mahal ka ni Sir Chriss? So paano 'yon?" Tanong niya ulit.

I shrugged my shoulder. "Basta ang alam ko lang ayaw niya na sa akin non. Hindi nga niya ako pinakinggan that time. He didn't explained anything to me. Pinaalis niya ako sa buhay niya without a reason," sabi ko pa.

Naalala ko tuloy kung gaano ako ka-desperate na balikan niya noon. Na sana kami na lang ulit. But those desperation has a limitation. Hindi ko pwedeng ipagpilitan ang sarili ko sa taong ayaw na sa akin.

"How about Tino? Sino ang ama niya?" Janine asked. Since I told her everything sa amin ni Chriss, wala ng dahilan para hindi ko 'yon sabihin.

"Si C-Chriss," nauutal kong sabi. Tinignan ko si Janine. Wala pa ring siyang emosyon.

3 ...

I started counting sa isip ko. She didn't give any reactions.

2 ...

I sigh out of frustration. Sino ba naman kasi hindi mafru-frustrate sa nangyayari ngayon?

1 ...

Yumuko na lang ako.

"I think we need to leave now. Hindi ko kayang makita kang ganyan. Lalo na at may remembrance ka sa resort na 'to at sa kwartong ito. I think we should go," sabi niya at iniligpit ang mga damit na inilabas niya.

Tinulungan ko na rin siya magligpit. Tama, we should leave now.

"Hindi pa naman traffic ang ganitong oras. Mabilis lang ang byahe. 12 PM pa lang naman so I think makakarating tayo sa Manila around 5 PM," she said while packing all our things.

"Bilisan na natin," I said.

Nang maligpit na namin ang gamit namin, nag suot na ulit ako ng sapatos ko but unfortunately, someone is knocking at the door. Nagtinginan kami ni Janine. Shit! Sino naman kaya 'yon?

"Ako na," she said. Pagbukas niya ng pinto, atsaka naman pumasok ang isang crew ng resort.

"Ma'am pinabababa na po kayo nina Mr and Mrs Yoo. Lunch time na raw po," sabi niya.

"Thanks," sagot ni Janine at umalis na ang babaeng crew. Isinarado na ni Janine ang pinto atsaka dumeretso sa akin.

"What are we going to do, Janine?" Sabi ko na lang.

What to do? Shit! Damn it!