Sözcüklerin Ötesi (İlk Aşk-2)

10.♡

Bölüm Şarkısı;

Toygar Işıklı -Ben hayatın mağlubuyum

***

Tüm dünya üzerime geliyordu.Kendi hayatımı yaşayamıyordum bir türlü.Ben ne zaman kendi hayatımı yaşayacaktım ki?Ne zaman babamdan ve onun yaşattıklarından kurtulacaktım?

Ne zaman insanların kalbini ezmeyi öğrenecektim?

Başımı iki yana salladım.Ben insanların kalbini ezemezdim.Bir insanın kalbini ezmek benliğini ezmekle eşdeğerdi.Benliği ezilen bir insan eskisi gibi olamazdı asla.

Ben kimseye kötü olduğumu söylemeden anlamazdı.Yalnız kalmak veya uzaklaşmak istediğimde kimse peşimden gelmezdi.Ya da bir yerlerde kendi başıma ağlarken kimse mendil uzatmazdı bana.

Titrek bir nefes verdim.

Barın'ı öylece bırakıp odadan çıkmış ve tüm gün boyunca her şey normalmiş gibi yaşamaya çalışmıştım.

Peki her şey normal miydi?

Kesinlikle hayır...

Omzumdan düşen çantamı düzelttim.Eve gelmek üzereydim.

Tam eve gireceğim sırada karşı evin kapısı açıldı.Bir an heyecanla ne yapacağımı bilemesemde kaçmak için çok geç kalmıştım.

Kendi kaderime mahkum yüzümü kendi evime döndüm.Hareket edemiyordum.Yalnızca olduğum yerde dikiliyordum.

Onun nefesi iki adım gerimden geliyor gibiydi.Ama biliyordum ki onun olduğu yerden nefesini hissetmem olanaksızdı.

-Sonra görüşürüz.

Duyduğum kadın sesiyle bedenimden bir elektrik dalgası geçti.

Kalbim amansızca çırpınmaya başlamıştı bile.Hüzünlü bir şekilde gözlerimi kapattım.

Yüzüme bir bardak soğuk su çarpılmış gibi hareketsiz kaldım bir süre.

Rüzgar yüzümü yalayıp geçiyordu.Ve ben arkama dönmeye korkuyordum.

-Görüşürüz.

Onun tok sesini duyduğumda gözlerimi araladım.Belli belirsiz silkelendim.Hemen eve girmeliydim.Burda böylece dikilemezdim.

Çantamı hareretli bir biçimde karıştırmaya başladım.Titreyen ellerimle çantayı karıştırmak zaten yeterince zordu.Parmaklarımdaki hissizlik daha engel oluyordu buna.

Derin bir nefes alıp parmaklarımdaki hissizliğin gitmesini bekledim.Ancak tam o sırada çantam parmaklarımın arasından kayıp yerle buluştu.

Kahretsin!

Yere diz çöküp çantamdan dökülen eşyaları toplamaya başladım.Toplamaya çalıştıkça her şey daha da fazla dağılıyordu sanki.

Daha fazla boğuyordu.

Aldığım her nefes canımı yakıyordu.

-Yardıma ihtiyacın var mı Alçin?

Yiğit...

Onun sesini duyunca elimdeki krem kutusu yere düştü.Bakışlarımı yavaşça ona çevirdim.

Ve ben o an o bakışlarda ölebileceğimi hissettim.

Ölürdüm.

Bakışları soğuktu.Ama en derinindeki ateşi olduğum yerden bile görebiliyordum.