V.|texting

final.

#Cem Adrian-Sen benim şarkılarımsın.

*

Her şey bu kadar güzel giderken,neden hep kötü sonuçlar çıkıyordu?

Bunu hakettik mi?Sanırım hayır.

Vefa'nın ellerimden tutup defalarca öpmesini sessizce izliyordum.Sanırım kendimi hiç olmadığım kadar mutlu hissediyorum.

"İyi olacaksın,fıstığım.Ellerini hiç bırakmayacağım gibi,sende benim ellerime tutun."

Ela gözleri ağlamaktan şişmiş,kan çanağına dönmüş Vefa,durmadan iyi olacaksın diye tekrarlıyordu.Gözlerimi kırpıştırdım.

"Caner Vefa,"sesim kısık,pürüzlü çıkmasına aldırış etmedim."Biraz dinlenmelisin."

"Ben iyiyim.Biz iyiyiz."

Gözlerim yorgunluktan kapandığında,Vefa alnıma öpücük bıraktı."Uyumak istiyorum,Caner Vefa."diye fısıldadım.

"Uyu,meleğim.Ben burdayım."

*

Belimin ve dizlerimin altından geçen kollarla gözlerim yavaşça açıldı.Vefa gülümsemeye çalışarak,"Gidiyoruz."dedi.

Kafam omzuna yaslandığında,"Nereye?"diye sordum.Gözlerini gözlerime değdirip,"Uçmaya."diye mırıldandı.

Ben uçmaktan korkarım,Caner Vefa,diyemedim.

Kucağında hastahaneden çıktığımızda annem ve babamla karşılaşmamıştım.

Bir taksiye bindiğimizde,beni kucağına çekti.Gözlerimi kapatıp usulca kucağına sığındım.

Kucağımda duran elimi okşayıp alnımdan öptü.Hasta bedenim daha ne kadar küçük kalabilirdi onun kucağında?

"Caner Vefa,"

"Hımm?"

"Özür dilerim."sesim gittikçe daha da kısıklaşıyordu.

"Neden?"

"Hayalini gerçekleştirmene yardım edemedim."

Kasıldı."Konuşma,"diye mırıldandı yeniden yüzümde öpülmedik yer bırakmayarak."Benim hayalim sensin."

Kendimizi tutamadık.O arabada gideceğimiz yere kadar sessizce ağladık.Ne o bana ağlama dedi,ne ben ona.

Çünkü biliyorduk.Biz konuşsak bile ağlamaya devam edecektik.

Taksi durduğunda arabadan usulca indik.Karşımdaki büyük eve baktım."Burası neresi?"

Derin bir nefes aldı.Taksinin tekerlek sesi uzaklaşmaya başladığında,evin bahçesine doğru yürüyorduk.

"Burası annemin evi."dedi ben onun çenesini izlerken.Parmaklarımı zorlayarak onun çenesine uzattım.Yavaş haraketlerle okşamaya başladım.

"Neden burdayız.Uçacağımızı sanıyordum."dedim.

Yüzünü bana eğdi."Uçacağız zaten."

Nasıl ve ya neden diye sormadım daha fazla.Yürüdü,yürüdü,yürüdü...Sonunda bir salıncağın önünde durdu.Deniz manzaralı salıncağa önce beni yerleştirdi.Ardından yanıma oturup ellerimizi birleştirdi.Salıncak sallanmaya başladığında kendimi kuş kadar özgür hissediyordum.

Kafamı omzuna yasladığım sırada konuşmaya başladı."Ben küçükken hep bu salıncağa oturup hayaller kurardım.Uzaya gitmek en büyük hayalimken,bunun gerçekleşmeyeceğini biliyordum.Ama bu salıncak bana uçuyormuşum gibi hissettiriyordu."