no tears left to cry: texting

ÖZEL BÖLÜM

Kolları arasına aldı beni, beraber yürümeye başladık.

Beraber gittik sonsuzluğa o gece, karanlıkta kayboldu bedenlerimiz.

Mutluydum, hem de mutsuz olduğum kadar.

Mutsuzdum, hem de mutlu olduğum kadar.

Yerimde huzursuzca kıpırdanarak başımı göğsüne yasladım ve buğulu gözlerimi ona çevirdim.

Anlamsızca bana baktı, umutsuzca kafamı salladım ve yerimde doğruldum.

Baş ucuma koyduğum kolyeyi parmaklarıma dolayarak sarkıttım. Bakışları kolyeye değdiği zaman dilimi şaklattım ve sorarcasına ona bakmaya başladım.

"Geliyor, hissediyorum. Yine ne bok yedim güzelim, anlat da beraber sıçalım ağzıma."

Hayır anlamında başımı salladım.

"O zaman?" Kaşları çatıldı.

"Hiç." Dedim ve kolyeyi yerine bıraktım. Doğrulduğum yerden kalkarak tuvalet aynasının önüne geçtim.

Aynadaki yansımama baktım ve ardımdaki adama. Yanımdaydı, yanında olduğum için.

Hatırlamıyordu bile ama neyi? Bunu bile bilmiyordu.

Tebessüm ettim ve elime bir makas alarak saçlarımı kısalttım.

"Sonunda." Diye mırıldanarak Mert'in yanına gittim.

"Kestin." Ellerini saçlarıma götürdü ve oynamaya başladı.

"Sevmiyordum." Diyerek kollarımı beline doladım. Başımı göğsüne gömdüm ve o buzdan kokusunu son kez içime çektim.

Son kez.

Ama neden?

Bilmiyordu, bilmiyordunuz ve ben de dahil.

"Saçların senin her şeyindi."

"Sen de öyleydin." Dedim ve daha sıkı sarıldım.

Saçlarıma hafif bir öpücük kondurdu ve "Özür dilerim," diyerek geri çekildi.

"Yanında olmama rağmen, olmadığım anlara göre daha çok canını acıttığım için." Diyerek odadan çıktı.

Arkasından gittim. Beni görmedi. Ve tekrar gitti bu adam o gece.

Hiç gelmeyen adam tekrardan gitti.

Sonsuzluğa.

Bensiz.

Ve kendi olmadan.

Başka birisi için belki, bilemiyorum.

Ama umut ediyorum, bir gün sonsuzluğa beni de çağıracak.

Umut ediyorum ya.