Bruised The casca chronicles deel 1 dutch

9. Belangrijk bezoek

Groene ogen.... Zwarte vacht..... Een plas bloed..... Ogen.... Vacht..... Bloed.... Ogen.... Vacht..... Bloed...... Een schreeuw.

Desy schrikt wakker, het koude zweet op haar voorhoofd. Vaag probeerd ze de details van haar verwarrende droom voor zich te halen. De bijna vergeten kleur groen komt haar vrij bekend voor, maar ze weet niet waarvan.

Desy wordt uit haar dwalende gedachten gehaald wanneer ze zacht geklop op de deur hoort.
"Kom binnen." Antwoord ze, haar stem nog schor van de slaap. Langzaam gaat de deur open en het nu zacht krullende,  ravenzwarte haar van Maliah komt tevoorschijn.
"Ik, ik hoorde je schreeuwen." Zegt ze met een koele, bijna afstandelijke stem. Haar ogen zijn naar de kille vloer gericht, alsof ze Desy haar blik wilt ontwijken. Een lichte pijnlijke steek verscheen in Desy's borst. Ze wist niet waarom het pijn deed, ze kon Maliah immers pas sinds die avond, maar de plotselinge afstandelijkheid deed haar verdriet, dat kon ze niet ontkennen.

"Als alles goed gaat dan ga ik weer terug." Zegt Maliah zacht.
Ze draait zich om maar word tegengehouden door Desy.
"Wacht!" Zegt Desy een beetje hard.
Maliah draait zich terug en hun ogen ontmoeten. Een paar van Maliah haar lokken hangen losjes voor haar gezicht, de felle kleur van de ogen erachter lichtjes verstopt. Dat moment herkend Desy de groene kleur van Maliah haar ogen, zo groen als gif, vermengd met kleurrijke spikkels in tinten bruin en blauw. Na een paar seconden merkt Desy dat ze aan het staren is.
"Uh, uh, heb ik Anne niet ook wakker gemaakt? Ik weet dat haar kamer hier naast is." Vraagt ze gauw.
"Anne is bij haar vriendje, en ik lig aan de andere kant hiernaast, daarom hoorde ik het."
Desy knikt.
"Oke."

Met een laatste blik draait Maliah zich om en verdwijnt in de donkere gang, Desy achterlatend met de droom die ze zojuist heeft ervaren, de droom die ze niet kon plaatsen, behalve de intense groene ogen van het meisje dat ze pas had ontmoet.

P.O.V. Maliah

Waarom doe ik dit. Denkt ze bij zichzelf.
Waarom moest dit gebeuren.
Vraagt ze zichzelf af.
Alles ging goed tussen Lorelai en ik en dan komt Desy.
Ze voelt dat ze begint te hyperventileren en laat zich tegen de achterkant van haar deur vallen, te proberen haar adem te beheersen.
En nu doe ik Desy pijn, ik zag het in haar ogen, ze snakte naar wat vriendelijkheid, ook al snapte ze zelf niet waarom.
Met tranen in haar ogen laat Maliah haar gezicht in haar handen vallen.
Na even laat ze de tranen gaan, ze is toch alleen. Ze besluit dat ze Desy met rust gaat laten, ze zal er overheen komen, toch?

P.O.V. Desy
Drie weken later.

De laatste paar weken is er weinig gebeurd voor Desy. De trainingen met Darryl waren doorgegaan, niet zeer veel veranderd maar Desy verbeterde steeds een beetje meer. Mike liet niet veel van zichzelf horen, maar probeerde haar wel te bezoeken wanneer hij ook maar een beetje tijd had. Anne is haar beste vriendin geworden, ze brengt de meeste tijd met haar door. Toch is Desy veel alleen, bijvoorbeeld wanneer Anne naar Jax toe is.
Maliah heeft niet meer met haar gepraat sinds die ene avond.
Wanneer Desy haar ziet loopt Maliah vaak gauw door en wanneer Desy haar roept negeert ze het.

Deze ochtend zit Desy alleen te ontbijten. Ze prikt doelloos in haar eten terwijl ze voor zich uit zit te staren.

Ze schrikt op als ze iemand opgewekt op haar af ziet komen. Het is Mike.
"Hé Des!" Zegt hij met de grootste grijns die Desy ooit bij hem heeft gezien.
"Oh, hé Mike." Zegt ze, er nog steeds niet helemaal bij. Mike's grijns verdwijnt als sneeuw voor de zon en maakt plaats voor een bezorgd gezicht. "Gaat het wel?" Vraagt hij.
"Ja hoor, ik was gewoon in gedachten net." Zegt Desy gauw. Ze was naar de tafel van Maliah het kijken.
Mike schenkt haar een sympathieke glimlach.
"Dus, waar was je zo blij om."
Mike neemt plaats tegenover Desy.
"Juist, dus-" begint Mike.
Terwijl Mike zijn verhaal doet dwalen Desy's gedachten weer naar Maliah, die intussen opgestaan is en wegloopt. Ze vraagt zich af wat ze fout gedaan heeft, en of de dromen die ze de laatste tijd heeft met Maliah te maken hebben, daar lijkt het wel op.
"-en je kan hem dus ontmoeten." Zegt Mike en hij kijkt Desy verwachtingsvol aan.
"Sorry wie kwam er ook alweer?"
"Opperraadslid William, onze leider?"
Desy kijkt hem even niet begrijpend aan maar realiseert zich dan wat hij bedoelt.
"O!" Zegt Desy bijna schreeuwend.

Even later staat Desy met andere mensen in de raadzaal. Opperraadslid William is nog niet gearriveerd. Het Opperraadslid komt niet vaak, alleen voor de meest belangrijke zaken, en daarom besloten ze hem feestelijk te ontvangen. De raadzaal is omgetoverd tot een ruime balzaal. De wal tussen de raadzaal en de zaal erachter, waar Desy voor de eerste keer veranderde, kon blijkbaar weggehaald worden, waardoor het een grote zaal werd.

Desy stond alleen bij de tafel met het eten, het enigste waar ze geïnteresseerd in was. Ze was nerveus voor wat zou komen, en daarom stopte ze vanalles in haar mond.

Desy's outfit was niet van haar, ze had hem geleend van Anne. Het was een zwart jurkje met bloemen er op. Het had een diepe decolleté, en daarom had ze een topje eronder aan dat dat bedekte. Zelf voelde ze zich niet zo fijn in het jurkje, een jeans en een trui had ze liever, maar Anne en Mike zeiden allebei dat dit beter was. Haar haren had Anne in een losse knot gedaan. Haar schoenen had ze wel zelf gekozen, haar lage oldskool vans.

Ineens grijpt iemand Desy bij de arm, Anne.
"Kom, hij is er." Is het enigste dat ze zegt voordat ze Desy meetrekt naar de andere kant van de zaal.

Desy is een beetje jaloers op hoe Anne er uit ziet. Haar bruine haren heeft ze half vast gemaakt, terwijl de rest in haar natuurlijke krullen over haar schouders vallen. Ze heeft een donkerblauwe jurk aan, die prachtig aansluit op haar lichaam.

Een vriendelijk uitziende, kalende man doemde op uit de menigte, ingesloten door iedereen die een woord met hem wilde wisselen. Anne duwde zichzelf door de menigte heen, Desy aan haar arm meetrekkend.
"William!" Zegt Anne vrolijk.
De man kijkt op en een grote glimlach verschijnt als hij Anne haar gezicht ziet.
"Anne, wat fijn om je weer eens te zien." Zegt hij met een warme stem.
Ze omhelzen elkaar kort.
"Ik heb iemand om aan je voor te stellen." Zegt Anne, en ze trekt Desy naar voren.
Williams gezicht betrekt bij het zien van haar gezicht. Desy denkt dat er iets mis is maar dan mompelt hij iets.
"Mijn god, je lijkt precies op Hope."
Zegt hij met een overrompeld gezicht.
Verlegen kijkt Desy naar de grond.
"Desy, neem ik aan?" Vraagt William.
Desy knikt.
"Heeft iemand je al verteld hoeveel je op jouw moeder lijkt?"
Desy schudt haar hoofd, niet wetend wat ze moet zeggen.
Nog steeds met grote ogen staart William haar aan.
"Excuseert u mij." Zegt een onbekende vrouw van rond de dertig.
William schudt zijn hoofd en vestigt dan zijn aandacht op de vrouw.
"U moet even langs verschillende mensen om dingen te bespreken."
William knikt een keer voor hij zich weer omdraait.
"Ik zal helaas ons gesprek moeten uitstellen." Zegt hij vriendelijk, voordat hij verdwijnt tussen de mensen.

Eindelijk ben ik zo ver gekomen om het hoofdstuk af te krijgen. Het was lastig om dit hoofdstuk te schrijven, ik wist niet bepaald hoe ik verder moest... Gelukkig weet ik al ongeveer hoe t volgende hoofdstuk zal gaan dus ik hoop dat ik er wat makkelijker doorheen kom