Tears of love

Chapter 6

"O, BAKIT  ganiyan ka makatingin?" - pinilit niyang itinago ang kabang nararamdam niya sa pinatapang niyang boses.

Hindi niya alam kung saan niya ibabaling ang ulo sa loob ng kaniyang kotse. God!!! Ito na ang pinaka awkward na nangyari sa buhay niya.
Sitting beside her ex is torturous as hell!!. Train is the one who will drive. Pero ilang minuto na ang lumipas ay hindi parin nito pinapausad ang sasakyan, at nanatili itong nakatingin sa kaniya

"What? Are you just going to stare me?Just tell me if you don't want to be with me, and drive for me, ako na lang ang magda-drive--" - akmang bababa na siya ng pigilan siya ni Train

"Please, Maria let's talk..." - puno ng pagsusumamong saad nito sa kaniya, subalit iniwas lang niya ang kaniyang paningin at iwinaksi ang kamay nitong nakahawak sa kaniya

"Please din Train.... Don't call me Maria anymore.... Aliyah instead. Only people who are beloved to me, have the right to call me my second name. And  unfortunately, you're not my beloved anymore. And one more thing, we have nothing to talk about. Because the moment that you tore my heart apart, everything that has something to do with us... I already burried it to the depths of my mind and my heart.."-Pain crossed on Train's eyes, and slowly became glassy because of unshed tears

She felt like there's an invisible hand that smashed her heart, when she saw how hurt he is. Pero hindi na siya tulad ng dati. Hindi na siya madadala sa mga kasinungalingan nito

" Maria---please hear me out"

"Bullshit!!. Train, if you still not stop bringing up the past, I'll just take a cab!!!" - hindi na niya napigilang tumaas ang kaniyang boses

Train sighed and released a deep breath

"Okay" - he said surrendering  and started the engine

Kapwa silang walang imik ni Train sa loob ng sasakyan. Iyon na yata ang pinakahabang 20 minutes sa tana ng buhay niya. Kapwa sila nalunod sa malalim na pag iisip, paminsan minsan ay sumusulyap sa kaniya si Train.
Ipinikit na lamang niya ang kaniyang mata at nagpanggap na natutulog hanggang sa makarating sila sa prisinto.

Naunang bumaba ng sasakyan si Train at pinagbuksan siya ng pinto. Inilahad nito ang kamay sa kaniya. Nag-alangan pa siyang tanggapin ito ngunit ito na mismo ang kumuha sa kamay niya at inalalayan siya pabababa.

Akmang kukunin niya ang kamay ng mas hinigpitan nito ang hawak doon at pinagsiklob pa. Hindi niya maiwasang mamula ang kaniyang pisngi. He used to be this kind of sweet before.

"Train let go of my hand" - she complained but he just pretended like he doesn't hear her, instead he wrapped his arms on her waist and held her possessively

Napatigil siya sa pagpupumiglas ng makitang napatigil ang lahat sa kanilang mga ginagawa at natuon ang mga paningin sa kanilang dalawa. Hindi rin nakatakas sa paningin niya kung paano samaan ng tingin ni Train ang mga kapwa nito mga pulis na napapatingin sa kaniya

"Eyes up here, gentlemen, if you don't want me to strangle your neck" - he said coldly. Agad namang umayos ng tindig ang mga ito ay sumaludo kay Train

"Go back to work" masungit na saad nito bago siya kinaladkad patungo sa loob ng opisina nito

Tumambad sa paningin niya lahat ng mga parangal na nakuha ng binata sa serbisyo. Hindi na niya mabilang kung ilang certificates ang nakakabit sa mga pader at mga tropeyo na nakasalansan sa isang aparador

Nagawi ang kaniyang tingin sa mahaba at mamahaling lamesa. Nakaukit sa ginto sa  ibabaw nito ang mga katagang "Chief of Police Train Xander Monteverde"

Sa tabi nito ay isang maliit na picture frame na nakataob

"I'm happy for you Train. Masaya ako at natupad mo na ang mga pangarap mo" - sincere na saad niya sa binata