-კარგი რა, მაგ ბანძი გუნდი მხარეს როგორ ხარ?-ჯინი სავარძელში გადაწვა და ყავისფერი ბათინკები მაგიდაზე შემოაწყო.
-ქუქ, უთხარი ამ ჩერჩეტს, რომ წითლები უკეთ თამაშობენ.-ნამჯუნი ქუქისკენ იშვერს თითს, რომელიც ამ ორს სიცილით შეჰყურებდა.
-სულ როგორ ჩხუბობთ.-ჯიმინს ეცინება და ჯინის ფეხებს ხელის კვრით მაგიდიდან ყრის.
-აქ ვჭამთ.-უღრენს და სამზარეულოსკენ მიდის.
- მე თუ მკითხავთ, ორივე ყეყეჩები ხართ.-ქუქი წინ გადაიხარა და ჯიმინის მიერ მოტანილ ჩიფსებს ხელი სტაცა.
-ჯიმინ, მამაშენი სად არის? ის მაინც დამიჭერდა მხარს.-ჯინმა ამოიოხრა და რამოდენიმე ჩიფსი ერთნაირად ჩაიდო.
-არ ვიცი, არ არის სახლში-ბიჭი მხრებს იჩეჩავს.
აი, ამიტომაც არ მოხვდა ქუქის მხედველობაში თეჰიონი. არადა მთელი საღამოა აქაურობას იკვლევს, მისი ჩრდილი მაინც, რომ დაენახა. სულ ტყუილად.
-ახ.-წამოიოხრა და მუცელზე ხელები შემოიწყო.
-ქუქი, კარგად ხარ?
-კი, უბრალოდ თავს შეუძლოდ ვგრძნობ.
-დედაჩემს დავუძახებ.-ჯიმინი ფეხზე დგება.
-არა, არა. მე წავალ, ჯობია დავისვენო.
-კარგი რა, ახლახანს არ მოხვედი? თან თამაშიც დაიწყო უკვე.-ნამჯუმმა ქუქისკენ მიიჩოჩა და ხელი მხარზე მიადო.
-არაუშავს, სახლში ვუყურებ.-იღიმის და ფეხზე დგება.
-ნამდვილად კარგად იქნები?-ჯიმინი აცილებს და შემოსასვლელ კარს ეყუდება.
-არ მინდა წახვიდე.-დაამატა და თავი ხის ზედაპირს მიადო.
-სხვა დროს ვუყუროთ.-ქუქი ეხვევა და ზურგს აქცევს.
ჯიმინი კარს მიყუდებული გაჰყურებდა ბიჭს და სანამ საბოლოოდ სიბნელეში არ გაუჩინარდა, იქამდე არ შებრუნდა შინ.
YOU ARE READING
Hopeless./ უიმედო
Fanfiction- მე თქვენ მიყვარხართ. ვიცი, ეს არასწორია, მაგრამ გულს უფლება მივეცი შემყვარებოდით და მნიშვნელობა არ აქვს ამ სიყვარულს იზიარებთ თუ არა. ერთადერთი ხართ, ვინც ჩემს გულში შემოიჭრა და გთხოვთ, ნუ წახვალთ აქედან, ნუ დამისახიჩრებთ მკერდს.
