განათებულ ოთახში მხოლოდ ორი სხეულის სუნთქვა და ფურცლიც ფხაკუნი ისმის. მამაკაცი წინ და უკან დააბიჯებს. დრო და დრო თუ შეჩერდება და საწერ მაგიდასთან მჯდომს თბილ მზერას ესვრის.
-ამაზე რას იტყვით?-უმცროსმა გვერდიდან გამოხედა და თავისთან უხმო.
-დაბოლოს, როგორც ჰენრი მარში იტყოდა: "სახელმწიფო მყარ ოჯახზეა დაფუძნებული. თუ ოჯახში პრობლემაა, სახელმწიფო იწყებს დაშლას, ნგრევას, ნაკუწ-ნაკუწ იფლიტება დაბოლოს ისე გაქრება, თითქოს არც არადროს უარსებია".-თეჰიონი ხმამაღლა კითხულობს ტექსტს და ცოტა ხნით ჩუმდება.
-შესანიშნავია. ვფიქრობ ამით ჩვენი პროექტიც მორჩა.-იქვე ჩამოჯდა.
-ეს იმას ნიშნავს, რომ ხშირად ვეღარ შევხვდებით?-ქუქი თავს დაბლა ხრის.
-არა, ქუქი, ამას ნუ ამბობ.-თავისთან ახლოს მიიზიდა.
-შევხვდებით. რა თქმა უნდა შევხვდებით.
-სადილი მზადაა.-ქვემოდან ქლოის ხმა ესმით.
-წამოდი.-თეჰიონი უმცროსს აყენებს და პირველ სართულზე ერთად ჩადიან.
-ნახვამდის, ქალბატონო კიმ.-ზურგჩანთას ზურგზე იკიდებს და ქალბატონს უღიმის.
-მოდი ქუქ, სადილზე დარჩი და მერე თეჰიონი წაგიყვანს. გვიანია.
-არა, მადლობა.-მორცხვად იღიმის.
-დარჩი რა, ქუქ. გთხოვ.-ჯიმინი არსაიდან ჩნდება სამზარეულოში, ქუქის პირისპირ.
-კარგი.-ბოლოს ნებდება, როცა ხვდება, რომ შეწინააღმდეგებას აზრი აღარ აქვს. ჩანთას იქვე აგდებს და ერთ-ერთ სკამზე ჯდება, ჯიმინის გვერდით.
-მიდი ქუქ, წვნიანი გასინჯე-ქლოი მის თეფშს დასწვდა.
-მადლობა.-ქალს უღიმის და მზერას მის გვერდით მჯდომისკენ აპარებს.
თეჰიონი ხელებს დაყრდნობოდა და მშვიდად უმზერდა როგორ აუღელვებლად მიირთმევდა ბიჭი.
ESTÁS LEYENDO
Hopeless./ უიმედო
Fanfic- მე თქვენ მიყვარხართ. ვიცი, ეს არასწორია, მაგრამ გულს უფლება მივეცი შემყვარებოდით და მნიშვნელობა არ აქვს ამ სიყვარულს იზიარებთ თუ არა. ერთადერთი ხართ, ვინც ჩემს გულში შემოიჭრა და გთხოვთ, ნუ წახვალთ აქედან, ნუ დამისახიჩრებთ მკერდს.
