Τα Χρονικά των Έρμινς: Η Επανάσταση [ON HOLD]

ΕΦΤΆ

Ο αδερφός μου πάντα μου έλεγε ότι το να υποφέρουμε κατά αυτόν τον τρόπο είναι η απόδειξη του ότι είμαστε ξεχωριστοί. Ότι είμαστε αρκετά δυνατοί για να το αντέξουμε. Τότε το έκανε για να με καθησυχάσει. Για να μην ξαγρυπνάω τις νύχτες λέγοντας πως είμαστε άρρωστοι. Πως θα μπορούσαμε, όμως, να γνωρίζουμε τι κρυβόταν πραγματικά πίσω από τις ατελείωτες στιγμές πόνου;

Αυτά συλλογιζόμουν όσο, εξαγριωμένη για το μολυσμένο μου αίμα, πάσχιζα να ανοίξω τα μάτια μου. Ένα έντονο λευκό φως με έκανε να σμίξω τα φρύδια μου. Ανασήκωσα το κεφάλι μου και ένας οξύς πονοκέφαλος με έκανε να καταρρεύσω βγάζοντας ένα επιφώνημα πόνου.

Λίγα λεπτά πέρασαν μέχρι να καταφέρω να αντιληφθώ το περιβάλλον μου. Ήμουν ξαπλωμένη σε ένα ιδιαίτερα σκληρό στρώμα με λευκά σεντόνια που ήταν αφημένο στο πάτωμα του αναρρωτηρίου. Ο τεράστιος, ορθογώνιος και χαμηλοτάβανος αυτός χώρος στον οποίο βρισκόμουν φιλοξενούσε εκατοντάδες ασθενείς που ανέρρωναν και εκείνοι σε φθαρμένα από τον χρόνο στρώματα ή απλά σε παλιά τσουβάλια τροφών. Οι πληγέντες της μάχης ήταν δεκάδες ακόμα και μισό μήνα σχεδόν μετά από το συμβάν ενώ αυτοί που τραυματίστηκαν στην προσπάθειά τους να φύγουν από τα σπίτια τους ακόμα περισσότεροι.

Ο Κέιλεμπ με τις αυθαίρετες πράξεις του όπως κατάσχεση γης, συγκέντρωση πλούτου και εκτέλεση προσωπικών εχθρών ανάγκασε πολλούς πολίτες να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Καταδιώκονταν, όμως, πάντα με το πρόσχημα ότι θα κινδύνευαν έξω από την εμβέλεια της επιρροής του. Στην πραγματικότητα ήθελαν να τους αποτρέψουν από το να ενισχύσουν τους επαναστάτες. Υπήρχαν, βέβαια, περιπτώσεις που κατάσκοποι του παλατιού ακολουθούσαν τους αγανακτισμένους αυτούς πολίτες με την ελπίδα ότι θα μας εντόπιζαν.

Δεν άργησαν να εξοντωθούν από τις ομάδες μας. Όσοι λοιπόν κατάφερναν να αποδράσουν, αναζητούσαν τους επαναστάτες. Οι ανιχνευτικές ομάδες μας τους εντόπιζαν και τους οδηγούσαν με ασφάλεια σε ένα από τα καταφύγια του φαραγγιού. Φυσικά όχι από τον δύσκολο δρόμο που εν αγνοίας μας ακολουθήσαμε εμείς οι τέσσερις αλλά από ένα μονοπάτι τρομερά δυσδιάκριτο.

Δυστυχώς, όμως, πολλές ήταν φορές που έφεραν τραύματα προκαλούμενα από τις μαριονέτες του Άμπστον. Πολλές φορές ακόμα και θανάσιμα. Για αυτό και οι θεραπευτές του καταφυγίου κινούνταν βιαστικά καταβάλλοντας τρομερή προσπάθεια να τους κρατήσουν όλους στη ζωή.