Τα Χρονικά των Έρμινς: Η Επανάσταση [ON HOLD]

ΈΝΔΕΚΑ

Είχαν περάσει δύο μέρες από τότε που εισήλθαμε επιτέλους στην Πρώην Αυτοκρατορία. Αποφασίσαμε να κινηθούμε βόρεια και ύστερα ανατολικά κατά μήκος της οροσειράς. Ένα γκρίζο νέφος που κυριαρχούσε στα λεγόμενα Βουνά του Βορρά μας παρείχε κάλυψη. Ο Ντέιβιντ μελετούσε συνεχώς τον χάρτη που είχε ανακαλύψει στη βιβλιοθήκη και υπολόγιζε πόσο απείχαμε από την ακτή. Είχαμε συμφωνήσει να φτάσουμε στο δέλτα του ποταμού Τζαρφ έτσι ώστε να κατασκηνώσουμε στα εύφορα εδάφη γύρω του και να απολαύσουμε τις στιγμές γαλήνης που τόσο ποθούσαμε.

Όλοι μας βέβαια παραμέναμε ανήσυχοι και αναζητούσαμε συνεχώς σημάδια ύπαρξης κάποιου ζώου στη γύρω περιοχή. Ευτυχώς για εμάς η διαδρομή δεν μας επιφύλασσε ιδιαίτερες εκπλήξεις μέχρι, όμως, τα ξημερώματα της τρίτης ημέρας.

Ήμασταν εξαντλημένοι εξαιτίας της αϋπνίας μας αλλά και λόγω του ιδιαίτερα γρήγορου ρυθμού της πορείας μας.

"Είμαστε πολύ κοντά. Συνεχίστε" προσπάθησε να μας εμψυχώσει ο Άντριου.

Ήθελα πολύ να τον πιστέψω.

Εκείνος προπορευόταν με τον Ντέιβιντ και τα δίδυμα αδέρφια που με είχαν μεταφέρει στη βάση των επαναστατών την πρώτη μέρα. Ακόμα δεν μπορούσα να πω με σιγουριά ποιος από τους δύο ήταν ο Άαρον και ποιος ο Άλλαν. Αυτοί οι τέσσερις μιλούσαν σιωπηλά μεταξύ τους ανταλλάσσοντας πιθανές διαδρομές που θα μας προσέφεραν την μέγιστη δυνατή κάλυψη.

Ακριβώς από πίσω τους βρισκόταν η Ρέιτσελ που έριχνε κρυφές ματιές προς το μέρος τους χωρίς να αρθρώσει λέξη, συνοδευόμενη από την Εμίλια Ντόσον, την Ρόουαν Άντερσον, τον Ρικ Κέιτζ και τον Άλμπερτ Φοίνιξ, όλοι τους μέλη της ομάδας του Ντέιβιντ.

Ο Τζέικ ακολουθούσε σιωπηλός, συλλογιζόμενος φανερά κάτι.

Τελευταίοι ήμασταν εγώ και ο γιατρός Φρανκ Ίγκον. Η παρουσία του στην ομάδα μας κρίθηκε απαραίτητη αλλά και ευχάριστη. Παρόλο τον ενθουσιώδη χαρακτήρα του, όμως, εκείνες τις ημέρες παρέμενε σιωπηλός όπως και όλοι οι υπόλοιποι.

Αυτή η βασανιστικά ήσυχη τριήμερη περιπλάνηση είχε στραγγίξει κάθε απόθεμα ενέργειας που διέθετα.

Η ομάδα δεν ήταν σε καλύτερη κατάσταση βέβαια. Τα μάτια όλων μας ήταν πρησμένα, ενώ το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε πλέον ήταν να σέρνουμε με αποφασιστικότητα τα τρεμάμενα πόδια μας.

"Άντριου, πρέπει να σταματήσουμε. Δεν θα αντέξουμε για πολύ ακόμα. Σε αυτή την κατάσταση είμαστε πολύ ευάλωτοι" τον παρακάλεσα.