Τα Χρονικά των Έρμινς: Η Επανάσταση [ON HOLD]

ΠΈΝΤΕ

"Οι εναπομείναντες έχουν ανάμεικτες θεωρίες για το μέλλον. Μερικοί ζουν στην ουτοπική σφαίρα της ειρήνης και πιστεύουν ότι θα μπορέσουν να ζήσουν ειρηνικά στους καταυλισμούς μας. Άλλοι είναι αποφασισμένοι να ορμήσουν στο παλάτι των Ρόβερς και να εκθρονίσουν τον Κέιλεμπ με την βία. Οι περισσότεροι όμως είναι μπερδεμένοι. Δεν ξέρουν τι να πιστέψουν. Τι πιστεύεις εσύ;" μιλούσε η Γκουέν ακατάπαυστα κουνώντας νευρικά τα χέρια της.

Καθόμασταν αντικριστά στο ξύλινο κρεβάτι μου. Η καμπουριασμένη πλάτη της και το γερασμένο πρόσωπό της πρόδιδαν την προχωρημένη ηλικία της.

Θα ήταν σχεδόν αδύνατο για κάποιον να φανταστεί την ανυπέρβλητη ψυχική δύναμή της αν δεν έβλεπε την φλόγα πίσω από τα καστανά μάτια της.

Αυτή η γυναίκα, λοιπόν, που με αγκάλιαζε με την στοργή και την αποφασιστικότητά της, με επισκεπτόταν καθημερινά στο μικρό δωμάτιό μου και συζητούσαμε για πολλές ώρες.

Κυρίως αναλύαμε πολεμικά σχέδια και πλεκτάνες που θα εξυπηρετούσαν τον στόχο μας. Άλλες φορές μου περιέγραφε τον απόλυτο τρόμο που είχε νιώσει στην μάχη του παλατιού όταν συνειδητοποίησε ότι οι αντίπαλοι υπερτερούσαν. Εκείνη είχε ελευθερώσει τους 'προδότες' από τα μπουντρούμια και είχε στείλει τον καθηγητή Κορνήλιο να επιστρατεύσει τις δυνάμεις μας στην Ακαδημία Ρόμπερτσον. Ευτυχώς και ο κ. Κορνήλιος επέζησε την μάχη. Μάλιστα, περνούσε αρκετό χρόνο με την Γκουέν.

Είχε παίξει καθοριστικό ρόλο εκείνη την ημέρα αλλά το έκρυβε καλά.

Την θαύμαζα για αυτό το απύθμενο θάρρος της που τελικά μας έσωσε.

"Κρύσταλ;" με επανέφερε η γλυκιά φωνή της.

"Συγγνώμη. Βυθίστηκα στις σκέψεις μου για ακόμη μία φορά" απολογήθηκα με ένα χαμόγελο.
"Πραγματικά δεν ξέρω Γκουέν. Αυτό που πραγματικά θέλω να πιστέψω είναι αρκετά φιλόδοξο" είπα διστακτικά.

"Το φιλόδοξο δεν είναι πάντα κακό. Μίλα μου. Πες μου αυτές τις φιλόδοξες προβλέψεις σου" με παρότρυνε εκείνη.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και έπλεξα νευρικά τα δάχτυλά μου.

"Θέλω να πάμε στην Π.Α.Ν. για να βρούμε την Θεραπεία. Για την ακρίβεια, θέλω να πάμε στο νησί των Αθανάτων όπου ελπίζω να βρούμε έναν τρόπο να λύσουμε αυτή την Κατάρα. Ύστερα, θα ήθελα να επιστρέψουμε, να θεραπεύσουμε τους Καταραμένους και να εκθρονίσουμε τον Κέιλεμπ. Ταυτόχρονα, όμως, να μην επαναφέρουμε την μοναρχία, να αφήσουμε τον λαό να αποφασίσει για τον τρόπο διακυβέρνησης της Αυτοκρατορίας μας και να συνάψουμε ειρήνη με τους Ντρουκς. Δεν θα πρέπει βέβαια να ξεχάσουμε και τους Σβόλερς. Ιδανικά θα ήταν καλό να καταργηθούν τα σύνορα και να αναμειχθούν οι τρεις φυλές και να θεωρηθούν ίσες" εξέφρασα για πρώτη φορά τις ελπίδες μου φωναχτά.