Τα Χρονικά των Έρμινς: Η Επανάσταση [ON HOLD]

ΟΧΤΏ

Η επιστροφή στην πραγματικότητα δεν ήταν ομαλή. Έπεσα άτσαλα στο έδαφος και άρχισα να ζαλίζομαι Έσφιξα τα μάτια μου και προσπάθησα να συνέλθω. Μόλις τα κατάφερα, κοίταξα γύρω μου. Ομοίως με εμένα, τα υψηλόβαθμα στελέχη του επαναστατικού κινήματος κείτονταν στο έδαφος. Λίγοι μονάχα είχαν ακόμη τις αισθήσεις τους. Ανάμεσά τους ήταν ο Τζέικ. Αναστέναξα με ανακούφιση.

Διέταξα το σώμα μου να πάει κοντά του αλλά το μόνο που μπορούσα εν τέλει να κατορθώσω ήταν να σύρω το κορμί μου στο τραχύ έδαφος

"Τζέικ" αναφώνησα  "Είσαι καλά;"

"Ναι" απάντησε με βραχνιασμένη φωνή πασχίζοντας να σηκώσει τον κορμό του.

"Εσύ πως αισθάνεσαι; Ο Άντριου και η Ρέιτσελ;" ρώτησε με μία ανάσα κοιτάζοντας γύρω του.

Ακολούθησα το παράδειγμά του. Εντόπισα τον Άντριου ενώ ο Τζέικ ανασηκώθηκε με κόπο και κατευθύνθηκε προς την Ρέιτσελ. Τον πλησίασα βιαστικά και  κράτησα το κεφάλι του προσεκτικά στην αγκαλιά μου. Άκουγα το ταχύτατο καρδιοχτύπι μου στην όψη του.

"Άντριου, σε παρακαλώ σύνελθε" ψιθύρισα απομακρύνοντας τα μαλλιά από το πρόσωπό του.

Προσπάθησα να συγκεντρώσω τις δυνάμεις μου για να τον ξυπνήσω αλλά ήμουν εξαντλημένη. Μετά βίας στήριζα το βάρος του σώματός μου.

"Άντριου, σε παρακαλώ" ικέτευσα.

Γύρισα το κεφάλι μου στην κατεύθυνση του Τζέικ. Προσπαθούσε μάταια να την συνεφέρει ταρακουνώντας τους ώμους της.

Περιεργάστηκα τα υπόλοιπα σώματα γύρω μας. Όσο περνούσαν τα λεπτά τόσο πιο πολλοί άρχιζαν να ανοίγουν μπερδεμένοι τα βλέφαρά τους. Όμως ενόσω ο διοικητής Όουεν επιβεβαίωνε την ακεραιότητα των υπολοίπων τα ματόφυλλα του Άντριου παρέμειναν κλειστά. Και μόνο στην ιδέα ότι θα πάθαινε κάτι κακό εξαιτίας μου με αναστάτωνε πολύ περισσότερο από τον θάνατο που βάδιζε προς το μέρος μου. Έπρεπε να συνέλθει. Με δάκρυα στα μάτια κοίταξα προς την κατεύθυνση της Ρέιτσελ και του Τζέικ. Αγκαλιάζονταν ανακουφισμένοι και δεν μπορούσα παρά να συμμεριστώ ένα κομμάτι της χαράς τους.

"Κρύσταλ" μια μπερδεμένη φωνή με απέσπασε από τις σκέψεις μου.

"Άντριου" φώναξα σχεδόν.
"Πως αισθάνεσαι;" ρώτησα αμέσως μετά φανερά αναστατωμένη.

"Είμαι εντάξει. Απλώς η διαδικασία με εξουθένωσε" με διαβεβαίωσε αγγίζοντας την παλάμη μου.