MAY THE BEST PLAYER WIN.

GAME ONE

" Yes, I'm just a poor girl. But don't underestimate my own ability and don't you dare to say or to do anything to me cause i can make a move that you'll surely regret."   -Yoona Mendez.

-------

Point of view of YOONA MENDEZ~

I looked at my wristwatch and i saw that its already 6:10 in the morning. Natatanaw ko na ang pagtaas ng araw habang naglalakad ako papuntang eskwelahan. Nagpakawala ako ng buntong hininga habang nag-iisip

ng mga bagay bagay.

Paulit-ulit nalang ang routine ko sa araw-araw. Yung gawain lang ng isang normal na teenager katulad ng pagpasok sa school, hang-out kasama ang mga tropa, pagpapainit ng ulo ng mga teachers at pakikipag-lokohan sa mga lalake well, if you know what i mean.

Sinipa ko ang isang lata na nakaharang sa aking dinadaanan. Tinanaw ko kung hanggang saan umabot pero hindi ko na nakita dahil napalakas ata ang pagsipa ko. Dalawang minuto siguro ang nakalipas at may isang babaeng palapit saakin. Oh let me rephrase it, may babaeng humarang sa dinadaanan ko kaya't napahinto ako at awtomatikong napataas ako ng kilay.

"What the fuck is your problem?!" Sabi nito saakin na parang sinisigawan narin ako. Ano daw problema ko? Baka sya may problema.

Wala ako sa mood makipag-away ng ganito kaaga kaya binalewala ko nalamang ito at lumakad muli. Hindi ko naituloy ang paglakad ko dahil humarang nanaman sya ulet. Aba't ang kulet, hindi ata marunong umintndi ito na ayaw ko makipag-usap.

"Move." Wika ko. Hindi ko sya inuutusan, sinasabi ko lang kung ano ang dapat nyang gawin dahil baka kung anong magawa ko. Tumaas din naman ang kilay nya at nakita ko sa mukha nya ang pagkainis.

"What an attitude! Pagkatapos mo 'kong tamaan ng lata sa ulo, ganyan lang ang sasabihin mo? Oh bitch please!" Litanya nya. Kailangan ko kumalma, yung matinding pagkalma, tss.

Napangisi na lamang ako sa mga sinabi nya. Sa bagay, mga mayayaman nga naman. Sa sobang arte, grabe na makareact samantalang nadampian lang naman ng dumi.

"Katangahan nga naman. Alam mo uso umilag paminsan-minsan."

Napahawak sya sa bridge ng ilong nya at matapos ay tinignan ako sa mata. "Err, Can you just. say sorry?!" Pagkainis ang nakikita kong ekspresyon sa kanyang mukha.

Tangina, ang kulit ng lahi nito ah.

"Why would i? Kasalanan ko bang antanga mo at hindi ka marunong umilag?" Inosenteng tanong ko. Pumikit sya na tila pinapakalma ang sarili. Tumingin akong muli sa relo ko at 6:30 na. Limang minuto bago ang oras ng aming klase.

Kailangan ko na tumuloy dahil ayoko malate ngayon. Sinulit ko ang pagkakataon, umalis ako sa harap nya at muling naglakad.

"Hey bitch! Ugh, We're not yet done! Bumalik ka dito!" Nagkibit balikat nalamang ako at dere-deretsong naglakad na parang walang naririnig.