Дууссан 2 || jjk

♝[part 9]♝

- нүдээ нээх тэр мөчид би өөрийгөө амьд байгаад баярлах шиг. Эмнэлгийн цагаан тааз дээрээс минь эрээлжлэн харaгдана. Гаранд дусал залгаж амьсгалын аппарат зүүсэн байгаагаа сая л анзаарлаа. Удаан нүдээ нээх үнэхээр хэцүү байна шүү. Нүдний дээрээс дарж өвдөөд толгой руу хатгуулаад.

?: Сүён өвчтөн сэрчихлээ гэсээр орны дээр байх товчыг дархад төд удалгүй урт цагаан халаадтай хоёр эмч орж ирээд "сүён та зүгээр үү дугарч чадах уу? гэв.

Би толгой дохиод нүдээ анихад нүд гараараа хоёр тал руу татсаар гэрэл тусгаж байгаад амьсгалын аппарат салгаад

Эмч: та ухаангүй гурван сар байсан......................сүён өвчтөөн хариу өгөөрэй........................сүён өвчтөөн

Юм дугарах ч тэнхэл байхгүй байсан тул дуугай хэвтхэд эмч дугарах талаар хэлхэд арай хийн "би зүгээр ээ та ярьж болно" гээд нүдээ анилаа.

Эмч: та өөрийнхөө хоолойг олсоор боосон байсан. Тархин дахь цус боогдсоор тархиндаа цус харавхын даваан дээр таныг эмч нар аварсан. Тиймээс шоконд орсон тул ухаангүй удаан хэвтсэн. Мөн хоолгүй удсан учраас толгой эргэж үе үе ухаан алдаж болно. Та тайван байх хэрэгтэй гэж хэлээд өрөөнөөс гарлаа.

Би тэгхээр гурван сар ухаангүй байсан хэрэг үү. Тэгвэл цагдаа нар одоо ирэх байхдаа. Тэр газар очмооргүй байна. Ямар аймар газар гэдгийг өөрөө орж байж л мэдсэн. Нохойн хоол шиг зүйл л өгнө. Намайг хүн гэж бодоогүй гэсээр уйлж орхив.

Арай ядан толгойгоо эргүүлэд цонх руу харвал шиврээ бороо орж тэнгэр бүрхсэн байх нь цаанаа л сэтгэл өвтгөм. Тэхён бас Жонгүгийг хаалга нээсээр орж ирнэ гэсэн итгэл тээсээр өдөр өнгөрлөө. Одоо шөнийн 00:04 цаг болж байна. Хэн ч алга. Тэд намайг орхисон бололтой.

Гомдол тээсээр хэсэг уйлж байгаад унтаад өгчихсөн байлаа. Хар дарж зүүднээсээ сэрвэл үүрийн 4:25 болж байна. Зүүн гар минь хөлрөөд бас их дулаан мэдрэгдэж байв. Босч чадахгүй ч гараа арай ядан өргөвөл энэ Жонгүгийн гар байлаа. Энэ үед зүгээр л нулимс асгарчихсан. Баярласандаа тэр. Тэхён биш ч ядаж л Жонгүг над дээр ирсэн байна шүү дээ. Намайг ямар аймар алуурчин байхыг харчихаад над дээр хүрээд ирж. Би үнэхээр их баярлаж байна. Гэхдээ зүрх минь хоосон. Тэр зайг дүүргэх хүн бол Тэхён.

Би: Тэхён чи хаана байгаа юм бэ.

Жонгүг: хэзээ сэрээв удаан уулзсангүй шүү. Чиний ухаан орсон гэснийг сонсоод ажлаа орхиод шууд л Хятадаас ирлээ гээд атгасан байсан гарыг минь үнсээд толгой иллээ.