Дууссан 2 || jjk

🔥😭part 2 😭🔥

Жонгүүг хамгийн сүүлд тэр хүүхнээ өмөөрч үг хэлээд өөр юу ч дугаралгүй гэртээ ирсэн.
Одоо миний бодож байгаа зүйл бол ингээд жонгүүгаас холдох. Урьд нь болж л байсан одоо бас адилхан л байлгүй. Жонгүүг гэртээ орж ирээд буйдан дээрээ суун утсаа оролдоод инээгээд л байх юм. Тэр нь миний зэвүүг хүргэж дотроос нэг юм гозолзоод байгаа юм шиг л дотор арзагнаад. Жонсүн аав руугаа ухаангүй гүйгээд л тоглоя дуулая гоё юм идье гэхэд нь юу ч дугарахгүй бүр дургүйцлээ илэрхийлээд уур хүргээд тэсгэлгүй хэлчихлээ.
Би: Чи ер тэр хүүхэнтэйгээ ямар харилцаатай юм. Арай надаас нууцаар уулздаг юм биш биздээ.
Жонгүүг: Тэр чамд хамаагүй ээ? Өлсөөд байна хоолоо хийсиймуу.
Би: Өөрөө хийгээд ид. Би хүүхэдтэйгээ явж амттан идлээ.
Жонгүүг: Юугсэн үг юм. Яахаара хоол байхгүй байдгын.
Би: Тийм л их идмээр байвал нөгөө хүүхэн рүүгээ яваач.
Жонгүүг: Чи үлдэж чадах юмуу?
Би: Юу гэсэн үг юм.
Жонгүүг: Юу ч бишээ. Зүгээр явж үз. Би гоймон идлээ гэж хэлчээд гал тогоо руу яваад өгөх юм.

Жонсүнийгээ авж гараад дуртай зайрмагийг нь аваад жоохон салхинд хүүтэйгээ алхмаар санагдаад явхад жонсүн маань нулимс гоожуулам үг хэлсэн.
Хүү: Ээжээ аавтай яагаад хэрэлдээд байгаан?
Би: Чи одоохондоо мэдэх болоогүйээ том болоод мэдээрэй. Хажууд нь маргалдсан бол уучлаарай.

Тоглоомын саад орж хүүгээ тоглуулангаа өөрөө олон ч зүйл тунгаан бодлоо. Цаг харавсан сум шиг л өнгрөх юм. Их орой болсон байна. "Жонсүн миний хүү гэртээ харьцгаая"
-Заа ээжээ.

Гэртээ харих зам хүү маань янз бүрийн л зүйл асууна. Сониуч зан нь хөдөлсөн юм байлгүдэ. Хариулахдаа хариулаад чадахгүйдээ өөр зүйл яриад л явлаа. Гэтэл замын цаана Жонгүүг өглөөний хүүхэнтэйгээ их л дотно юм ярьж бүр тэврэж эрхлүүлээд зогсох нь тэр. Би ч хараагүй юм шиг байхыг хичээн гэр биш өөр тийш зүгэлхэд хүү маань
"ээжээ гэр ийшээ гээд гарнаас татан аав руугаа харчихсан." тэгээд ааваа гэж чангаар орилход Жонгүүг сонссон хэрнээ сонсоогүй мэт чигээрээ явчихсан. Бүр танихгүй хүн мэт. Жонсүгийн гүйж байхыг харан араас нь явах гэсэн боловч улаан гэрэл ассан. Цаанаас машин хүчтэй ирэн хүүг минь нүд ирэмхийн зуур мөрөчихлөө. Цаана байх хүүдээрээ очих гэсэн боловч хөл хөдлөхгүйнэ.

Цусандаа будагдсан хүүг минь тойрон хүмүүс зогсход цаана нь Жонгүүг харсан хэрнээ гүйгээд ирэхгүй зүгээр л толгойгоо сэгсрээд чигээрээ яваад өгсөн. Ухаан санаа минь орж гаран арай хийн гүйн очиход толгойноос нь их хэмжээний цус асгаран хэвтэх минь нүдэндээ нулимс цийлэгнүүлж амьсгаагаа арай хийн аван байж ингэж хэлсэн.
"Ээжээ аав мөн биздээ. Аавтай үргэлж хамт байна тэ. Аав хаашаа явчихсан юм. Яагаад над дээр ирэхгүй байгаа юм." Миний нулимс хувингаар цутгах мэт асгарсаар "Тиймээ хамт байна. Миний хүү нүдээ аниж болохгүй шүү" гэхэд
"Та битгий уйлад бай. Таныг уйлхад би дагаөд уйлна."
- миний хүү битгий ийм юм ярь. Ээж нь уйлахгүй. Зөвхөн чамдаа хайртай.
"Би бас тань хайртай ээж...... Ээээ" гэж хэлэн хүү минь нүд аньчихлаа. Энэ эцсийн үг нь биш биздээ. Бурхан минь. Миний хүү. Нүдээ нээгээчдээ яагаад ээжийгээ айлгаад байгаан бэ?

Цурхиран уйлж орилож байхад эмнэлгийн машин ирж эмнэлэг явна. Замдаа хүүд минь хиймэл амьсгаа хийж цээжин дээр нь дарсаар. Жонгүүг рүү залгах гэсэн боловч битгий гэсэн шиг гар хөдлөхгүйн. Хүүгээ мөргүүлснийг харсаар байж танихгүй хүн шиг явсан. Зэвүү хүрч хорсож байна. Тэгээд л Жонгүүг биш учир надад хань болдгоор нь Тэхён руу залгаж бүгдийг хэлхэд удсан ч гүй хүрээд ирлээ. Би сэхээн амьдруулах тасгийн үүдэнд уйлж суухад Тэхён ирж тэврээд "Зүгээр бүх зүйл зүгээр. Эхлээд тайвшир Сүёнаа."
Би: Чадахгүйнээ. Хүү минь байхгүй бол би амьдарч чадахгүй шдээ Тэхёнаа.

Тэхён: Амьд гарнаа
Би: Үгүйээ. Хэзээ ч үгүй. Тэхёнаа........ Жонгүүг харсан хэрнээ ирээгүй. Тэр хүүхэнтэйгээ явцан.

Хагалгааны эмч нар гарч ирэхдээ толгой гудаалган гарч ирлээ. Бүх зүйл дуусчихаж хүү маань бурхан болчихож хэмээн бодон арай хийн асуухад
Эмч: Аварч чадсан. Гэхдээ 100% амьд гарна гэж хэлэхгүй. Хэд хоног хүлээцгээя гэж хэлэн явлаа.

Хүүгийнхээ тасаг руу орход толгойг нь боож ам хамранд нь гуурс суулган хэвтэж байх юм.
"Ээжийгээ уучлаарай. Чамайгаа ганцааранг нь явуулдаг миний буруу. Тийм болхоор заавал сэрээрэй. Би чамгүйгээр амьдарч чадахгүй.

Тэхён: Сүёнаа хэлэх зүйл байна. Чи Жонгүүгаас салсан нь дээр байх. Хамт байгаа хүүхэнг нь Эрим гэдэг. Жилийн өмнөөс хамт хятад руу явдаг байсан. Тэгээд саяхан надад чамаас сална надад туслаарай гэж хэлсэн. Хэлэхгүй байж чадахгүй байсан юм. Уучлаарай.
Би: Тэхён баярлалаа. Гэхдээ одоо Жонгүүгийг битгий ярь. Сонсмооргүй байна. Би мэдэж байсан. Одоо салхад хангалттай шалтгаан байна. Хүүгээ үхэх сэхэхийн зааг дээр орхиж явсан. Хэзээ ч уучилж чадахгүй.

Хүүгийн маань амьсгал болон даралт буурч аппарат дуугарлаа. Би айсандаа яахаа мэдэхгүй хүүгээ тэврэн хэвтхэд Тэхён хонх даран эмч дуудна. Удалгүй эмч нар орж ирээд зүрхийг нь тогоор цохиулж цээжин дээр нь дарж доош харуулж байсан ч зүрх нь зогссон. Одоо үнэхээр амьд байх хүсэл алга.

Би уйлсаар итгэж өгөхгүйн. Жонсүн сэрээчдээ. Амьдарлын минь утга учир найз хайртай ганц хүн шүү дээ. Миний хүү сэрээчдээ. Чамгүйгээр би яах юм? Тэхёнаа сэрээгээд өгөөчдээ. Хэрвээ сэрэхгүй бол би бас үхнэ.
Удаачгүй орилон уйлж байсан би нүд аньж бүх зүйл харанхуйлан тайвширч уналаа.